Δεν περνά ο τοπικιστικός τσαμπουκάς, δήλωσε με εθνικό... "τσαμπουκαλίκι" ο Κ. Λαλιώτης! Δε συζητά με Ρωχάμηδες (!), διαμήνυσε από τηλεοπτικό παράθυρο ο γενικός διευθυντής της ΕΥΔΑΠ, αναφερόμενος και αυτός στους κατοίκους του Αυλώνα! Η σκυτάλη παραδόθηκε στη συνέχεια στον εισαγγελέα, στα ΜΑΤ, αλλά και στις κατάλληλα εκπαιδευμένες πένες - όπως αυτή του διευθυντή του "Βήματος" - σε ματσουκοφόρους, σε παράγοντες, σε αναλυτές κλπ. Ο ένας μετά τον άλλο και όλοι μαζί ξεσπαθώνουν κατά "δολιοφθορέων", "σαμποτέρ", "ταραξιών".., για να αναφωνήσουν εν κατακλείδι: "Κύριοι, καταλύθηκε το κράτος και η έννομη τάξη" (!), όσο και αν το κράτος του νόμου και του κρανοφόρου φροντίζει να τους διαψεύδει με ζήλο και αποφασιστικότητα. Το θέμα εκλαϊκεύεται... δεόντως από τους φερόμενους, ως εκφραστές της κοινής γνώμης ή της πάλαι ποτέ"σιωπηράς πλειοψηφίας". Και γενικεύεται καταλλήλως, έτσι ώστε να μη μένει ούτε στιγμή έξω από τον ορίζοντά τους ο γενικός στόχος. Η αντιμετώπιση, δηλαδή, των εργατικών καιλαϊκών αγώνων στο σύνολό τους ως "ανωμαλία" και ως κατευθυνόμενη "κοινωνική αναταραχή", που αναλόγως πρέπει να κατασταλεί. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το κλίμα που συστηματικά καλλιεργείται παραπέμπει - για να μην πάμε παλιότερα - στο 1992, στην περίοδο των μεγάλων κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό και την ΕΑΣ. Τότε, που μια μερίδα του Τύπου καλούσε από τα πρωτοσέλιδά της το κράτος να "ανοίξει τα κεφάλια των διαδηλωτών σαν τριαντάφυλλο". Τότε, που ο κ. Κούβελας προειδοποιούσε ότι οι απεργοί θα αντιμετωπίζονται "σαν εισβολείς, σαν δυνάμεις κατοχής"! Η φρασεολογία μπορεί να είναι σήμερα παραλλαγμένη, όπως και οι πρωταγωνιστές, αλλά ο στόχος - η ενίσχυση, δηλαδή, του οπλοστασίου του αυταρχισμού και της καταστολής, διά της δημιουργίας κλίματος ομαδικής υστερίας - δεν άλλαξε. Εδώ και καιρό, εξάλλου, βρίσκεται σε εξέλιξη η"δικομματική", τουλάχιστον, προσπάθεια επιβολής μέτρων κατά των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, με πρωταγωνιστές τους Λαλιώτη - Αβραμόπουλο!

Η θεωρία του εχθρού λαού, ξανά στο προσκήνιο. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν τους ανησυχούν ορισμένα επεισοδιακά... ευρήματα στο σύστημα ύδρευσης. Αυτά αποτελούν το άλλοθί τους - κατασκευασμένο ή όχι - για να εξαπολύσουν μια γενική επίθεση σε κάθε μορφής αντίδραση και αντίσταση. Και το κάνουν αυτό στο όνομα - λέει - της προστασίας της κοινωνίας... Μα ποια είναι, επιτέλους, αυτή η κοινωνία; Είναι μήπως απρόσωπη, άυλη και υπεράνω συμφερόντων; Δεν είναι στη συντριπτική της πλειοψηφία ο εργαζόμενος κόσμος, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, όλοι όσοι στενάζουν κάτω από το βάρος μιας πολιτικής βαθιά αντιλαϊκής και σε τελευταία ανάλυση αντικοινωνικής; Αυτοί δεν είναι που, με τους αγώνες τους, σπάνε τη σιγή νεκροταφείου που επικρατεί σε μεγάλο βαθμό στις κορυφές, γύρω από τις βασικές αντιλαϊκές πολιτικές, καταρρίπτοντας τον μύθο της "κοινωνικής συναίνεσης" σ' αυτές; "Μα το παρακάνουν", ωρύονται οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι και η αλήθεια είναι ότι πρόσκαιρα μπορούν να παρασύρουν στην υστερία τους ένα μέρος της κοινής γνώμης, που εισπράττει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο τις συνέπειες ορισμένων μορφών κινητοποιήσεων, έχοντας ταυτόχρονα ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία από κοινωνικούς αγώνες. Ποιοι το προπαγανδίζουν, όμως, αυτό; Οι φορείς και οι απολογητές μιας πολιτικής που, "φτύνει" κάθε μέρα κατάμουτρα τους εργαζόμενους, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τα μαζικά κινήματα, τα οποία άλλοτε αποκαλούσε "βάθρα της δημοκρατίας". Που, ή δε συζητά μαζί τους ή παριστάνει πως συνδιαλέγεται μαζί τους μόνο και μόνο για να τους αποπροσανατολίσει και να τους "τη φέρει". Οι φορείς και οι απολογητές μιας πολιτικής που έχει καταντήσει συνώνυμο της αναξιοπιστίας και της κακοποίησης οραμάτων, εννοιών, ακόμα και λέξεων. Μιας πολιτικής, που βαφτίζει "μέτρα κατά της ανεργίας" το μπούκωμα των βιομηχάνων ακόμα και με το επίδομα ανεργίας των ανέργων. Που χαρακτηρίζει "εκσυγχρονισμό των ΔΕΚΟ" το νομοσχέδιο, που έρχεται να παραμερίσει κάθε εμπόδιο στο δρόμο για το ξεπούλημα. Που αποκαλεί "κοινωνική αλληλεγγύη" τον Καιάδα για τους συνταξιούχους και το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης κλπ.

Αυτή η πολιτική, εκτός από βαθιά αντεργατική και αντιλαϊκή, είναι και πέρα για πέρα αφερέγγυα, ανυπόληπτη και ψευδεπίγραφη. Μια πολιτική που, εκτός των άλλων, ουδείς μπορεί να την εμπιστεύεται και να διαλέγεται με σοβαρότητα μαζί της. Για τον απλούστατο λόγο ότι άλλα λέει, άλλα εννοεί και άλλα πράττει, όπως και στην υπόθεση των σκουπιδιών. Οι εργαζόμενοι βιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο τα αποτελέσματά της, αλλά και οι εκφραστές της θερίζουν πια ό,τι έσπειραν ΚΑΙ με τη γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης απέναντί τους. Δεν αρκεί, όμως, αυτό. Αν η κρίση εμπιστοσύνης δε μετατραπεί σε αγωνιστική αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος, που γεννά και αναπαράγει τα προβλήματα, αν τα σκόρπια ξεσπάσματα δεν αναβαθμιστούν σε οργανωμένο μαζικό κίνημα που θα συσπειρώνει σε ευρύτερους στόχους και με ανάλογες μορφές πάλης, τότε τα αποτελέσματα ή δε θα υπάρξουν ή θα είναι μικρά και ασταθή. Είτε αυτά αφορούν το μέτωπο της ανεργίας και του βιοτικού επιπέδου, είτε των ιδιωτικοποιήσεων, είτε του περιβάλλοντος, είτε την προστασία κλάδων παραγωγής και της ίδιας της παραγωγικής βάσης της χώρας.