Η πρωτοφανής σε έκταση και ένταση αμφισβήτηση των κυβερνώντων - των 2 κυβερνητικών κύρια κομμάτων - μέσα στο λαό βάζει επί τάπητος το πρόβλημα πώς να επηρεάσουμε και να κερδίσουμε τη βάση των άλλων κομμάτων. Πολύ περισσότερο που ο αντικομμουνισμός έχει υποχωρήσει, με σεβασμό βλέπουν το Κόμμα μας, το ακροατήριο που μας ακούει έχει διευρυνθεί σημαντικά και ένα μεγάλο κομμάτι του λαού επιδοκιμάζει ορισμένες από τις βασικές θέσεις του Κόμματός μας.

Χρειάζεται οπωσδήποτε να ξαναδούμε το πρόβλημα της ποσότητας της πολιτικής και μαζικής μας δράσης. Υπάρχει όμως και πρόβλημα ποιότητας, με την έννοια αν σε κάθε χώρο, σε κάθε θέμα, σε κάθε στιγμή, επιδεικνύουμε την αναγκαία ικανότητα για συσπείρωση και πάλη. Κι αυτό είναι ζήτημα τέχνης, που δε λύνεται με απόφαση μόνο Συνεδρίων. Δεν είναι π. χ. σωστό να λέμε ότι παλεύουμε μόνο για τα λαϊκά προβλήματα ή μόνο για αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης. Παλεύουμε και για τα δύο. Συσπειρώνουμε και παλεύουμε για τα προβλήματα και ταυτόχρονα προωθούμε α - α στόχους πάλης και αντίστοιχες συσπειρώσεις.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει πίεση από τους ταξικούς και πολιτικούς μας αντιπάλους, να "βάλουμε νερό στο κρασί μας", να συμβιβαστούμε. Είναι ταυτόχρονα αλήθεια ότι αυτή η πίεση επιδρά και επηρεάζει μερίδα των δυνάμεών μας με διαφορετικό τρόπο. Αλλους τους οδηγεί σε υποχώρηση και σε εκπτώσεις και άλλους σε στενότητα, στο φόβο των συμμαχιών, στο να "πάμε μόνοι μας". Ο κίνδυνος είναι και από τις δύο "πλευρές" και δεν είναι σωστό να βλέπουμε μόνο τη μία "πλευρά" και να υποτιμούμε την άλλη.

Τι πρέπει να αποκλείσουμε:

Πρέπει να απορρίψουμε την προσέγγιση και τη γενική πολιτική συνεργασία με τα σημερινά κόμματα και γιατί οι θέσεις μας δεν έχουν α - α κατεύθυνση και γιατί υπονομεύουν τους λαϊκούς αγώνες και γιατί καμιά φερεγγυότητα δεν έχουν.

Πρέπει ταυτόχρονα να αποκλείσουμε τη λογική της απόρριψης των συμμαχιών. Δεν είναι σωστό λόγω της αρνητικής εμπειρίας από το πώς κατέληξε ο Συνασπισμός (ας μην ξεχνάμε τον καταλυτικό ρόλο που έπαιζε στην εξέλιξή του το διεθνές οπορτουνιστικό ρεύμα εκείνων των χρόνων) να φτάνουμε να αμφισβητούμε το α-α-δ μέτωπο. Οι απόψεις ότι ούτε και στο μέλλον θα υπάρξουν άλλες πολιτικές δυνάμεις με α-α κατεύθυνση, ότι δε θα υπάρξουν ούτε πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες με τέτοια κατεύθυνση, ότι το μέτωπο θα είναι μόνο κοινωνικό και όχι κοινωνικοπολιτικό, ότι το μέτωπο πρέπει να έχει μόνο στόχους και όχι πρόγραμμα, ότι δεν πρέπει να διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία δεν μπορούν να γίνουν δεκτές.

Ανεξάρτητα από το πώς μπορούμε να βλέπουμε (θεωρητικά) την επανάσταση (από άποψη αλλαγής του κοινωνικού συστήματος βεβαίως σοσιαλιστική - από την άποψη της απεξάρτησης και ανατροπής των κανόνων του προϋπάρχοντος καθεστώτος αντιιμπεριαλιστική, όπως λέγαμε μέχρι το 12ο Συνέδριο), ανεξάρτητα από το πότε μπορούμε (θεωρητικά) να λέμε ότι αρχίζει η επαναστατική διαδικασία, το κύριο ζήτημα που πρέπει να λυθεί είναι το θέμα της εξουσίας.

Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που να μη στοχεύει στην κυβερνητική εξουσία. Δεν μπορεί να είναι μόνο κίνημα πίεσης και διαμαρτυρίας. Νίκη του μετώπου θα σημάνει κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. Και βέβαια από το αν το ΚΚΕ θα καταφέρει να κατακτήσει ηγεμονικό ρόλο μέσα στο μέτωπο, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε στην κατάκτηση του συνόλου της πραγματικής εξουσίας, στη δικτατορία του προλεταριάτου.

Τέλος, προϋπόθεση όλων είναι να υπάρχει ισχυρό ΚΚΕ. Και αυτό σημαίνει στελέχη κύρια, αλλά και μέλη που με αυτοθυσία να προσφέρουν ό,τι μπορούν περισσότερο. Εχουμε υποχώρηση σ' αυτό το ζήτημα, λόγω των γνωστών απογοητεύσεων από τις διεθνείς εξελίξεις και την κρίση που περάσαμε στο Κόμμα. Γι' αυτό πρέπει να αναβαθμιστεί η πίστη στον τελικό σκοπό, η πίστη στη νίκη. Γι' αυτό πρέπει ξανά πέρα από το πρόγραμμα να ξαναμιλήσουμε για την κοσμοθεωρία μας, για την πορεία εξέλιξης των κοινωνικών συστημάτων και της ανθρωπότητας.

Πρέπει να πούμε πιο δυνατά ότι ναι μεν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός στην Ευρώπη, αλλά αντέχει και οικοδομείται παραπέρα ο σοσιαλισμός στην Κίνα, την Κούβα και αλλού. Πρέπει να ενημερώνουμε ότι αλλάζουν προς τα αριστερά οι συνειδήσεις των ανθρώπων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Τέλος, πιο ολοκληρωμένα να αναλύουμε τα συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά οφέλη, που κερδίζονται στους μικρούς και μεγάλους μαζικούς και πολιτικούς αγώνες.

Η αισιοδοξία στηριγμένη στα ιστορικά, επιστημονικά, αντικειμενικά δεδομένα και στην καθημερινή πραγματικότητα και πείρα είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη.