Η τακτική αυτή μετά τη μεταπολίτευση γνώρισε αρκετές παραλλαγές, που ξεκινούσαν από τη γραφικότητα και κατέληγαν σε διάφορες σοβαροφανείς προτάσεις, στις οποίες ιδιαίτερα διακρίθηκε το ΠΑΣΟΚ. Ολοι θα θυμούνται την αλήστου μνήμης ρήση του υπουργού Εργασίας της ΝΔ, Κ. Λάσκαρη, ότι στη χώρα μας καταργήθηκε η πάλη των τάξεων και ότι πλέον μπορούν με μία απλή συνεννόηση οι διάφοροι φορείς να λύσουν τα προβλήματά τους.

Οι προσπάθειες αυτές συστηματοποιήθηκαν με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και μάλιστα ήταν σοβαροφανείς, σε μία συστηματική προσπάθεια να διαβρώσουν όσο γίνεται περισσότερο το λαϊκό φρόνημα, το οποίο από την πείρα του "μύριζε" από μακριά τις πολιτικές που ήταν αντίθετες με το συμφέρον του.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το "κοινωνικό συμβόλαιο" ή τις περίφημες "κοινωνικοποιήσεις", που ήταν απλώς το προπέτασμα καπνού για να περάσει το αντεργατικό άρθρο 4, που απαγόρευε ουσιαστικά την απεργία στις ΔΕΚΟ; Το διαβόητο ΕΣΑΠ, που πριν από δέκα χρόνια αξιοποιούσε η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου, ή τις σύγχρονες Οικονομικές και Κοινωνικές Επιτροπές για το "πέρασμα" και την επιβολή των νέων σχεδιασμών τους; Και βέβαια, δε μένουν μόνο στο κοινωνικό επίπεδο. Επιχειρούν να εξασφαλίσουν "κοινή γραμμή" και σε πολιτικό επίπεδο. Τελευταίο επεισόδιο στην προσπάθεια αυτή είναι οι Διακομματικές Επιτροπές, εκτός Βουλής, που νομοθέτησε η κυβέρνηση με το νόμο 2333/1995 και αφορούν τη Δημόσια Διοίκηση, την Εξωτερική Πολιτική και την Παιδεία.

***

Είναι πασιφανές ότι τέτοιες επιτροπές το μόνο σκοπό που έχουν είναι να δημιουργήσουν "συνένοχους" στην κυβερνητική πολιτική. Το ότι υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα και στην εξωτερική πολιτική και στη δημόσια διοίκηση και στην παιδεία δεν οφείλεται στην ανυπαρξία διακομματικών επιτροπών, αλλά στο γεγονός ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις ασκούν μία συγκεκριμένη πολιτική, που έχει δημιουργήσει αυτά τα προβλήματα και αυτά τα αδιέξοδα. Ας δούμε τρία συγκεκριμένα παραδείγματα:

- Το αδιέξοδο στην εξωτερική πολιτική και η υπόθεση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ήταν αποτέλεσμα της μη ύπαρξης διακομματικής επιτροπής ή οδηγήθηκε εκεί λόγω των συγκεκριμένων πολιτικών που ακολουθήθηκαν; Τι περιθώριο διαλόγου θα υπήρχε σε μία επιτροπή, όταν η κυβέρνηση και τα άλλα - πλην ΚΚΕ - κόμματα ήταν σύμφωνα με την αδιέξοδη εθνικιστική υστερία των συλλαλητηρίων;

- Τα οξύτατα προβλήματα της παιδείας είναι θέμα της μη συνεννόησης των κομμάτων ή είναι αποτέλεσμα μίας συνειδητής πολιτικής, που ακολουθήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις με σκοπό την υπονόμευση της δημόσιας δωρεάν παιδείας;Συνακόλουθα, τι περιθώριο συνεννόησης υπάρχει σε μία διακομματική επιτροπή για την παιδεία, όταν τα υπόλοιπα κόμματα προωθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας; Μπορεί να υπάρξει συμφωνία, όταν με αγαστή συνεργασία ευαγγελίζονται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;

- Η μόνιμη πολιτική λιτότητας, που εξαγγέλλουν κάθε χρόνο οι κυβερνήσεις και για τους δημόσιους υπάλληλους (π.χ. το 0+0=14% του Κ. Μητσοτάκη και το 3,5+3,5% του ΠΑΣΟΚ), δεν ήταν αποτέλεσμα ασυνεννοησίας των κομμάτων και ούτε μπορούσε να λυθεί στα πλαίσια μίας διακομματικής επιτροπής. Ηταν αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής που υλοποιούν τα κόμματα, τα οποία υποτάσσονται στις Βρυξέλλες και στα από εκεί εκπορευόμενα προγράμματα "σύγκλισης".

***

Γιάννης ΦΩΤΟΥΛΑΣ

Εάν ειλικρινά ήθελαν την ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων, θα φρόντιζαν να αναβαθμίσουν τις Διαρκείς Κοινοβουλευτικές Επιτροπές της Βουλής και θα έπαιρναν εκείνα τα μέτρα που θα απέτρεπαν τη μετατροπή του Εθνικού Κοινοβουλίου σε απλό επικυρωτή σοβαρών αποφάσεων που παίρνονται έξω από τη χώρα