Να κατοχυρώσουμε, λένε, τα ελληνικά σύνορα ως ευρωπαϊκά,να ησυχάσουμε μια για πάντα.

Μοναδική ευκαιρία, ισχυρίζονται, η Διακυβερνητική Διάσκεψη του 1996, που θα τροποποιήσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Ελλάδα, λένε, πρέπει να συγκεντρώσει ολόκληρη την προσοχή και τη δραστηριότητά της στην προώθηση μια διάταξης στις Συνθήκες, που θα ορίζει τα σύνορα των χωρών - μελών ως ευρωπαϊκά σύνορα και θα τα εγγυάται η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Σ' ό,τι αφορά τώρα το ίδιο ζήτημα της διασφάλισης των συνόρων μας μέσα από την ΕΕ, θα ήθελα να κάνω την εξής διάκριση:

• Είναι εντελώς διαφορετικό το "αίτημα" των δυνάμεων του μααστριχτικού τόξου να τεθεί ως "ύψιστος εθνικός στόχος στα πλαίσια της Διακυβερνητικής Διάσκεψης η ένταξη των συνόρων στις Συνθήκες.

Η άποψη αυτή εμπεριέχει επικίνδυνες αυταπάτες,αλλά περικλείει και πολύ σοβαρούς κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας.

Και αυτό γιατί:

Γιατί άραγε οι υποστηρικτές αυτής της άποψης ξεχνάνε τα επιχειρήματα με τα οποία συνόδευσαν την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και τη ΔΕΕ;

Ας απαντήσουν χωρίς περιστροφές στα απλά αυτά ερωτήματα:

Μπήκαμε στο ΝΑΤΟ για να διασφαλίσουμε την εδαφική ακεραιότητα και τα σύνορά μας; Τα διασφαλίζουμε από τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας;

Ασφαλώς ΟΧΙ.

Μπήκαμε στη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση με το ίδιο επιχείρημα. Να διασφαλίσουμε τα σύνορα από τον εξ ανατολών κίνδυνο.

Τα διασφαλίσαμε;

Ασφαλώς ΟΧΙ.

Το ΝΑΤΟ και η ΔΕΕ μπορούν, λέει, να μας διασφαλίσουν σε περίπτωση επίθεσης τρίτης χώρας - π. χ. του Πακιστάν - αλλά δεν επεμβαίνει σε διαφορές ή επιθέσεις προερχόμενες από χώρες - μέλη ή συνδεδεμένα μέλη.

Ερώτημα προς τους εραστές του "ευρωπαϊκού μονοδρόμου".

Με ποια λογική πιστεύουν ότι "οι φίλοι και σύμμαχοι" θα αλλάξουν τώρα τακτική και δε θα χρησιμοποιήσουν το ίδιο εφεύρημα στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Ηδη ο κ. Κολ μίλησε σχετικά και υπενθύμισε τη συμφωνία του Πετερσμπούργκ, που σημαίνει ότι η ΕΕ θα ακολουθήσει την ίδια ακριβώς φιλοσοφία με το ΝΑΤΟ και τη ΔΕΕ.

Επομένως, η όλη φιλολογία γύρω από τη δήθεν εγγύηση των συνόρων μας, μέσα από τις Συνθήκες της ΕΕ, αν δεν κρύβει επικίνδυνες αυταπάτες, κρύβει τον ανομολόγητο στόχο των δυνάμεων του "ευρωπαϊκού μονόδρομου" να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους και το λαό από το πραγματικό περιεχόμενο του Μάαστριχτ και των τροποποιήσεων που θα προωθήσει η Διακυβερνητική Διάσκεψη, ώστε να αμβλύνουν την αντίσταση και την απαίτηση του λαού να ενημερωθεί και να πει τη γνώμη του μέσα από ένα Δημοψήφισμα,όπως προτείνει και παλεύει το ΚΚΕ.

Αλήθεια, αναρωτήθηκαν ποτέ οι ηγεσίες των κομμάτων που προωθούν αυτή τη θέση τι σημαίνει να εγγυάται η ΕΕ τα σύνορα των χωρών - μελών ως δικά της σύνορα;

Κι αν αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της ΕΕ, δηλαδή το Συμβούλιο και η Επιτροπή, διαπραγματεύονται αυτά τα σύνορα, που ορίζονται από τις Συνθήκες ως ευρωπαϊκά σύνορα. Ιδιαίτερα μάλιστα στην προοπτική της ομοσπονδιοποίησης που οι ίδιοι ευαγγελίζονται.

Μπορούν, αλήθεια, να εμπιστευτούν το Διευθυντήριο των Βρυξελλών να διαπραγματευτεί τις συνοριακές απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και μάλιστα με καθεστώς ΚΕΠΠΑ, όπου ενδεχομένως θα έχει καταργηθεί ακόμη και το δικαίωμα του βέτο και οι αποφάσεις θα παίρνονται με πλειοψηφία;

Και αν οι "φίλοι και σύμμαχοι", διαπραγματευόμενοι τα "ευρωπαϊκά" σύνορα, διαπιστώσουν τα "δίκαια" αιτήματα της Τουρκίας, γιατί έτσι επιβάλλουν τα στενά δικά τους (των Ευρωπαίων "φίλων" μας) ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή;

Στα ερωτήματα αυτά οφείλονται, νομίζουμε, σαφείς απαντήσεις, που όπως και να 'χουν τα πράγματα θα υποχρεωθούν να τις δώσουν. Θα τους υποχρεώσει ο λαός και οι αγώνες του.

Η ανάθεση στην Ενωση να εγγυηθεί τα σύνορα του χώρου που καλύπτεισημαίνει προώθηση και της στρατιωτικής ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι αυτό γιατί όταν αναθέτεις σε κάποιον να εγγυηθεί τα σύνορά σου, εξυπακούεται ότι του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να έχει και τα μέσα να τα προασπίσει, σε περίπτωση προσβολής.

Συνεπώς, το ένα φέρνει τ' άλλο, η προώθηση της επινόησης να αναθέσουμε την προστασία των συνόρων μας στην ΕΕ μας κάνει ταυτόχρονα οπαδούς και της στρατιωτικοποίησής της. Τώρα αν αυτό θα γίνει με την ενσωμάτωση της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή με τη διεύρυνση του Ευρωπαϊκού Στρατού του γαλλογερμανικού άξονα ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο αυτό δεν είναι του παρόντος, ούτε και έχει ιδιαίτερη σημασία από τη σκοπιά του θέματος που εξετάζουμε σήμερα.

Σημασία έχει ότι πρέπει σήμερα - τώρα - να κατανοηθούν οι κίνδυνοι που συνδέονται μ' αυτές τις "σωτήριες" ιδέες των απολογητών της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης σ' αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε.

Κι όχι μόνο να απορριφθούν,αλλά με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να αποκρουστούν με ένταση των λαϊκών αγώνων και της προσπάθειας η θέση για το δημοψήφισμα να γίνει παλλαϊκό αίτημα.

Μπορούν, αλήθεια, να εμπιστευτούν το Διευθυντήριο των Βρυξελλών να διαπραγματευτεί τις συνοριακές απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και μάλιστα με καθεστώς ΚΕΠΠΑ, όπου ενδεχομένως θα έχει καταργηθεί ακόμη και το δικαίωμα του βέτο και οι αποφάσεις θα παίρνονται με πλειοψηφία;Και αν οι "φίλοι και σύμμαχοι", διαπραγματευόμενοι τα "ευρωπαϊκά" σύνορα, διαπιστώσουν τα "δίκαια" αιτήματα της Τουρκίας, γιατί έτσι επιβάλλουν τα στενά δικά τους (των Ευρωπαίων "φίλων" μας) ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή;