Μετά τη "Γερμανική συμμαχία για την απασχόληση", ακολουθεί το "Μελλοντικό συμβόλαιο απασχόλησης" το οποίο συνυπογράφτηκε από τους εργοδότες και τα συνδικάτα του Βελγίου με την παρότρυνση και την εγγύηση της βελγικής κυβέρνησης. Στον κοινό παρονομαστή των δύο συμφωνιών βρίσκεται η περιβόητη μείωση του κόστους εργασίας, όπως αυτή ορίζεται στη "Λευκή Βίβλο". Αν όμως ο στόχος αυτός αποτελεί πάγια επιδίωξη των Ευρωπαίων εργοδοτών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που συμφώνησαν, δημιουργούνται σοβαρά ερωτηματικά.

Αξίζει να δούμε τα βασικά σημεία των δύο κειμένων αφού απ' ό,τι φαίνεται θα αποτελέσουν πιλότο για παρόμοια εγχειρήματα σε όλες τις χώρες -μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φυσικά και στην Ελλάδα.

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας υπογράφτηκε στην έδρα της γερμανικής Καγκελαρίας η συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης, εργοδοτών και συνδικάτων που ονομάστηκε "Συμμαχία για την απασχόληση". Στο επίκεντρο της συμφωνίας βρίσκεται το σύστημα συντάξεων και γενικότερα το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα. Σαν πρώτο μέτρο συμφωνήθηκε η κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης, ένα μέτρο που πριν από λίγα χρόνια είχε θεωρηθεί αντίδοτο στην αυξανόμενη ανεργία. Η αύξηση όμως των εργαζομένων που διάλεγαν ή υποχρεώνονταν να διαλέξουν την πρόωρη συνταξιοδότηση, δημιούργησε προβλήματα στα ασφαλιστικά ταμεία, κυρίως γιατί οι εργοδότες αρνούνταν να πληρώσουν τις επιπλέον ασφαλιστικές εισφορές. Το επιχείρημά τους ήταν ότι οι εισφορές αυτές μεγάλωναν το "μη μισθολογικό κόστος εργασίας" και έτσι μειωνόταν η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους.

Ετσι μαζί με την κατάργηση, ουσιαστικά, της πρόωρης συνταξιοδότησης, συμφωνήθηκε και η μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία. Ακόμη άνοιξε ο δρόμος για τη γενικευμένη εφαρμογή της μερικής απασχόλησης, αφού συμφωνήθηκε ότι αν ο εργοδότης καλύψει τις θέσεις που θα προκύψουν από τη συνταξιοδότηση με νέους εργαζόμενους (μερικά απασχολούμενους) τότε θα επιδοτείται από το κράτος με το 20% του καταβαλλόμενου μισθού στο νέο εργαζόμενο. Είναι αξιοσημείωτο ότι από τους "συμμάχους", η προώθηση θέσεων μερικής απασχόλησης αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία των στόχων της "Συμμαχίας".

Στη βελγική εκδοχή της ταξικής συνεργασίας που πήρε το όνομα "Μελλοντικό Συμβόλαιο Απασχόλησης" και υπογράφηκε επίσης το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, αναφέρεται ότι "οι τρεις πλευρές (κυβέρνηση, εργοδότες, εργαζόμενοι) θα πράξουν παν δυνατόν να διατηρήσουν τις σημερινές θέσεις εργασίας, να τις αναδιανείμουν ορθολογικά και να δημιουργήσουν νέες". Για να αποκωδικοποιήσουμε την έκφραση, πρέπει να σημειώσουμε ότι "αναδιανομή" των θέσεων εργασίας σημαίνει προώθηση θέσεων μερικής απασχόλησης, ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Δηλαδή μοίρασμα της εργασίας σε περισσότερους εργαζόμενους, με το ίδιο μισθολογικό κόστος. Στην πραγματικότητα βέβαια, πρόκειται για μοίρασμα της ανεργίας η οποία έχει φτάσει στο Βέλγιο σε ύψος ρεκόρ (620.000 άνεργοι, ή το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού). Στην ίδια συμφωνία διακηρύσσεται σαν κοινός στόχος εργοδοτών, εργαζομένων, κυβέρνησης "η μείωση του εργατικού κόστους" και "η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της βελγικής οικονομίας, με την ενθάρρυνση των εξαγωγών".

Η σημασία που αποδίδουν οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης σ' αυτές τις εξελίξεις, φαίνεται από την κοινή δήλωση του καγκελάριου της Γερμανίας Χ. Κολ και του πρωθυπουργού της Γαλλίας Αλ. Ζιπέ που έγινε την περασμένη Δευτέρα(σύμπτωση; ) στη Βόννη. Ζητούν λοιπόν από τις ενώσεις των εργοδοτών και τα εργατικά συνδικάτα, τους "κοινωνικούς εταίρους" όπως τους ονομάζουν, να εφαρμόσουν τη γερμανική συνταγή σ' ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, με την υπογραφή ανάλογων συμφωνιών.

Στην επιχείρηση μιας όσο το δυνατόν ανώδυνης εφαρμογής των διατάξεων της"Λευκής Βίβλου", τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι εργοδότες αξιοποιούν τις ελεγχόμενες ηγεσίες συνδικαλιστικών οργανώσεων. Χρησιμοποιούν ταυτόχρονα εκβιασμούς κατά των εργαζομένων προκειμένου να πετύχουν αν όχι την υποστήριξή τους, τουλάχιστον την ανοχή τους σε μέτρα τέτοιου χαρακτήρα που θίγουν θεμελιώδεις εργασιακές σχέσεις και καταστρέφουν τα τελευταία υπολείμματα του λεγόμενου "κράτους πρόνοιας". Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιείται από κυβερνήσεις και εργοδότες, είναι ότι αν δε γίνουν δεκτές τέτοιες ρυθμίσεις τότε θα προχωρήσουν στην απόλυση χιλιάδων εργαζομένων. Με το επιχείρημα αυτό "πείστηκαν" οι εργαζόμενοι στη "Φολκσβάγκεν", στις γερμανικές μεταλλουργικές επιχειρήσεις, στην "Αιρ Φρανς", στα ισπανικά ναυπηγεία...

Ομως το θέμα είναι ότι η υποχώρηση σε παρόμοια εκβιαστικά διλήμματα όχι μόνο δεν παρέχει εξασφάλιση στους εργαζόμενους, αλλά δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοτική πλευρά, με την πλήρη κάλυψη των κυβερνήσεων, να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα που είναι η διάλυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και η διάλυση των συνδικάτων αφού θα πάψει να υπάρχει η αντικειμενική βάση της ύπαρξής τους, δηλαδή οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.