Κυριακή 8 Δεκέμβρη 1996
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Γιατί αυξάνεται το δημόσιο χρέος;

Το πρόβλημα των ελλειμμάτων - και κατά συνέπεια της υπερχρέωσης του ελληνικού δημοσίου στις τράπεζες του εσωτερικού, του εξωτερικού και τους "ομολογιούχους" - είναι κατεξοχήν ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Εχει να κάνει με την κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος, τις πελατειακές σχέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων με διάφορους μεγαλοσχήμονες του τόπου ή - κατά τους "εκσυγχρονιστές" - με τις πελατειακές σχέσεις

Ολες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, ενώ διαπιστώνουν τις εκρηκτικές διαστάσεις που έχει πάρει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ποτέ δε μας είπαν την αλήθεια για τις πραγματικές αιτίες που προκαλούν την ανοδική του πορεία. Η παράδοση, για την περίοδο από το 1980 και μετά, θέλει, τις μεν κυβερνήσεις της ΝΔ να χρεώνουν τις ευθύνες για τη διόγκωση του δημόσιου χρέους στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τις δε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ να καταλογίζουν τις ευθύνες στις κυβερνήσεις της ΝΔ. Η αλήθεια - για τις πραγματικές αιτίες της υπερχρέωσης του ελληνικού δημοσίου - έχει να κάνει με τις πολιτικές των δύο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία,όχι μόνο τα τελευταία 16 χρόνια αλλά από την ημέρα που η Ελλάδα απελευθερώθηκε από τους Τούρκους. Και μια και αναφερθήκαμε, στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, αξίζει ν' αναφέρουμε - για την ιστορία - ότι το ελληνικό δημόσιο, ακόμη πληρώνει τόκους και χρεολύσια για δάνεια που είχαν συναφθεί το 1881, το 1884, το 1890, κλπ.

Οι πραγματικές αιτίες για τις επικίνδυνες διαστάσεις που είχε πάρει το δημόσιο χρέος της χώρας - ώστε μεταξύ αστείου και σοβαρού να λέγεται πως αν το 1890 το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" το είπε ο Χαρίλαος Τρικούπης σήμερα θα το πουν από τη... Χαριλάου Τρικούπη - κρύβονται επιμελώς από τα κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, γιατί διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα με βάση τα μικροκομματικά τους συμφέροντα. Το πρόβλημα των αυξανόμενων κρατικών ελλειμμάτων και της έξαρσης του δημόσιου χρέους, είναι κατεξοχήν πολιτικό. Οι πραγματικές αιτίες αύξησης του δημόσιου χρέους, δεν έχουν να κάνουν με τους δήθεν παχυλούς μισθούς και συντάξεις, των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων ή με τη δήθεν "απλόχερη" πολιτική "κοινωνικών παροχών" στα πλατιά λαϊκά στρώματα, αλλά:

Πρώτον, με τους τοκογλυφικούς όρους, που σύναπταν και συνάπτουν τα δάνεια οι κυβερνώντες - για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου - τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό.

Δεύτερον, με τα "θαλασσοδάνεια" πολλών εκατοντάδων δισ. δραχμών που έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν - πολλές φορές με εντολή των κυβερνώντων - οι κρατικές τράπεζες σε επιχειρηματίες από τα παλιά και νέα "τζάκια". Δάνεια, τα οποία ποτέ δεν πληρώθηκαν από τους μεγαλοσχήμονες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με συνέπεια να έχουμε παλιές και νέες προβληματικές βιομηχανικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων όχι μόνο δε βρέθηκαν προβληματικοί αλλά με σημαντική περιουσία στην Ελλάδα και τις τράπεζες του εξωτερικού. Αλήθεια, σε ποιον ανήκουν τα περίπου 13 δισ. δολάρια, καταθέσεις Ελλήνων στο εξωτερικό;

Τρίτον, με την πολιτική των κυβερνώντων απέναντι στους κάθε είδους επιχειρηματίες, που όχι μόνο φοροδιαφεύγουν (δηλαδή δε δηλώνουν τα πραγματικά εισοδήματα των επιχειρήσεών τους και των οικογενειών τους) αλλά και επιδίδονται σε φοροκλοπή (δηλαδή δεν αποδίδουν στα ταμεία του κράτους το φόρο μισθωτών υπηρεσιών, το ΦΠΑ και άλλους φόρους που παρακρατούν από τους μισθωτούς ή προεισπράττουν από τους καταναλωτές). Και η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή θεωρείται υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος,που διώκεται ποινικά, κανείς μεγαλοεπιχειρηματίας δε βρέθηκε στη φυλακή. Κι αυτό γιατί είχαν φροντίσει οι κυβερνώντες, να τους επιβραβεύσουν, με τις αλλεπάλληλες χαριστικές ρυθμίσεις και διαγραφές χρεών και φόρων.

Τέταρτον, με την ανοχή των κυβερνώντων, απέναντι στις κάθε είδους επιχειρήσεις, που όχι μόνο δεν αποδίδουν στα ασφαλιστικά ταμεία τις εργοδοτικές εισφορές που τους αναλογούν, αλλά δεν πληρώνουν ούτε τις ασφαλιστικές εισφορές που παρακρατούν από τους ίδιους τους μισθωτούς. Αν ανθίζει η εισφοροδιαφυγή στην Ελλάδα, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στις αλλεπάλληλες ρυθμίσεις ή και διαγραφές που θεσπίζουν οι κυβερνώντες, με συνέπεια να βουλιάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία και να επιβραβεύονται εκείνοι που θησαυρίζουν από την εισφοροδιαφυγή.

Πέμπτον, στην κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος (δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται οι κυβερνώντες τα τρισεκατομμύρια των άμεσων και έμμεσων φόρων που εισπράττουν κυρίως από τους εργαζόμενους), καθώς και των δανείων που συνάπτουν από το εσωτερικό ή το εξωτερικό στο όνομα της "κάλυψης των αναγκών του δημοσίου". Η διαχείριση του δημόσιου χρήματος, γίνεται με βάση την ακόλουθη λογική: Οταν το δημόσιο αγοράζει προϊόντα και υπηρεσίες από ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες, τα αγοράζει ακριβά (πολλά έχουν γραφτεί για"μίζες" στις κρατικές προμήθειες, με αποκορύφωμα την ομολογία του Ανδρέα Παπανδρέου το 1985, που είχε χαρακτηρίσει "δωράκι" τα 500 εκατ. δραχμές σε προμήθεια της ΔΕΗ από τους Ιταλούς). Οπως επίσης, πολλές αναφορές έχουν γίνει - και στην ουσία έχουν τεκμηριωθεί - για ξεπούλημα ΔΕΚΟ και ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, με αφορμή την προώθηση της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων ή μετοχοποιήσεων των ΔΕΚΟ από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Εκτον, αποτελεί κοινό μυστικό, ότι πολλές φορές μέχρι σήμερα, οι κυβερνώντες - στην προσπάθειά τους να κερδίσουν τις εκλογές - έκαναν "κοινωνική πολιτική με... δανεικά". Υπέγραψαν για λογαριασμό του δημοσίου συμβάσεις δανείων, με τράπεζες του εσωτερικού ή του εξωτερικού, για να καλύψουν το κόστος των ρουσφετολογικών προσλήψεων ή για να κάνουν κάποιες (προεκλογικής σκοπιμότητας) κοινωνικές παροχές. Τελευταίο παράδειγμα τα διάφορα επιδόματα που δόθηκαν στους δημοσίους υπαλλήλους το 1996 - με την ανάληψη καθηκόντων πρωθυπουργού της κυβέρνησης από τον Κ. Σημίτη - προκειμένου να κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές της 22ης του Σεπτέμβρη, αλλά και να εξασφαλίσει έτσι τον έλεγχο του κόμματος και της κυβέρνησης από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ