Κυριακή 8 Δεκέμβρη 1996
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Ο βρόχος του δημόσιου χρέους

Από 9,4 τρισ. δραχμές ή το 71,4% που ήταν το 1990 το επίσημο - πλην ΔΕΚΟ - εσωτερικό και εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας, τινάχτηκε το 1996 στα 35,7 τρισ. δραχμές ή το 121% του ΑΕΠ, κάνοντας όνειρο θερινής νυκτός το στόχο της κυβέρνησης να το περιορίσει μέχρι το 1999 στο 60% του ΑΕΠ

Το δημόσιο χρέος (εσωτερικό και εξωτερικό), που αποτελεί θηλιά στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας, αντί να μειωθεί - όπως δεσμεύτηκε η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα που υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - αυξάνεται κάθε χρόνο με ρυθμό από 3 μέχρι και 5 τρισεκατομμύρια δραχμές,υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον των επόμενων γενεών. Το μέγεθος του προβλήματος, φαίνεται αν παρθούν υπόψη τα επίσημα στοιχεία που λένε ότι το επίσημο δημόσιο εσωτερικό και εξωτερικό χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε στην περίοδο 1990-1996 κατά 26,3 τρισ. δραχμές. Από 9,4 τρισεκατομμύρια δραχμές που ήταν το 1990 άγγιξε το 1995 τα 3 τρισ. δραχμές και φέτος υπολογίζεται να φτάσει στο αστρονομικό ποσό των 35,7 τρισ. δραχμών.Στην πραγματικότητα, το ύψος του δημόσιου χρέους είναι πολύ μεγαλύτερο, από αυτό που εμφανίζουν τα επίσημα στοιχεία, καθώς σ' αυτό δεν περιλαμβάνεται ο δανεισμός των δημόσιων επιχειρήσεων.

Και είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ τα κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία έχουν γνώση για το μέγεθος του προβλήματος, το αξιοποιούν κινδυνολογικά για να περάσουν με το μικρότερο κόστος την πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας απέναντι στους εργαζόμενους.

Ποιος δε θυμάται για παράδειγμα τον Κ. Μητσοτάκη,που το 1990 έλεγε ότι στα ταμεία του κράτους δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις του δημοσίου και πως αν δε μειωθούν τα κρατικά ελλείμματα, θα χρεοκοπήσει η χώρα; Κι όμως, παρά το γεγονός ότι επέβαλε πολιτική σκληρής λιτότητας για τους εργαζόμενους στην περίοδο Απρίλης 1990 - Οκτώβρης 1993, τα κρατικά ελλείμματα αυξήθηκαν και φυσικά το δημόσιο χρέος διογκώθηκε.

Ποιος δε θυμάται επίσης τον Ανδρέα Παπανδρέου,ο οποίος προσπαθώντας να δικαιολογήσει την πολιτική λιτότητας για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, διαπίστωνε δημόσια πως "αν το έθνος δεν αφανίσει το χρέος, το χρέος θα αφανίσει το έθνος";Κι όμως, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ συνέχισαν με ευλαβική συνέπεια την πολιτική λιτότητας στην περίοδο από τον Οκτώβρη του 1993 μέχρι σήμερα, τα κρατικά ελλείμματα συνέχισαν την ανοδική τους πορεία, τροφοδοτώντας έτσι την έξαρση του δημόσιου χρέους.

Αν σημειώνουμε τα παραπάνω, δεν το κάνουμε για να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη του προβλήματος, που λέγεται δημόσιο χρέος και αποτελεί τορπίλη στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας. Τα σημειώνουμε, για να υπογραμμίσουμε πως η πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων - που η κυβέρνηση Σημίτη θέλει να συνεχίσει χωρίς ημερομηνία λήξης - δεν οδηγεί ούτε στη μείωση των κρατικών ελλειμμάτων ούτε στη μείωση του δημόσιου χρέους. Η πολιτική αυτή - αναπόσπαστο μέρος της οποίας ήταν οι διάφορες "αλχημείες" που έκαναν και κάνουν οι κυβερνώντες για να υποστηρίξουν πως πέτυχαν τους στόχους για μείωση των ελλειμμάτων - αποδείχτηκε σε πρώτης τάξης "λίπασμα" για την έξαρση του εσωτερικού και εξωτερικού δανεισμού της Ελλάδας. Και όταν μιλάμε για "αλχημείες", έχουμε υπόψη μας τις αποφάσεις των κυβερνήσεων και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που αντί να εξοφλήσουν στην ώρα τους τόκους και χρεολύσια του δημόσιου δανεισμού, μετέθεταν την εξόφλησή τους για τα επόμενα χρόνια. Μ' αυτή την τακτική, εμφανίζονταν μεν μειωμένα τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά αυξανόταν το δημόσιο χρέος.

Υποσχόταν μείωση, αλλά το.... αύξησαν

Αδιάψευστος μάρτυρας των παραπάνω είναι το γεγονός ότι ενώ και τα δύο κόμματα με τους κάθε είδους "συνοδοιπόρους" τους, που υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αποδεχόμενοι έτσι και την πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας για το λαό, είχαν δεσμευτεί να μειώσουν μέχρι το 1999 το δημόσιο χρέος στο 60% του ΑΕΠ, το μόνο που κατάφεραν ήταν να το αυξήσουν σε επικίνδυνα ύψη. Συνέπεια των κυβερνητικών πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ήταν να αυξηθεί το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ από 71,4% πού ήταν το 1990 στο 121% το 1996. Ετσι, το κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος (για τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων ηλικίας 0 ως 99 ετών) από περίπου 940.000 δραχμές που ήταν το 1990, σήμερα διαμορφώθηκε το 1996 σε πάνω από 3,5 εκατ. δραχμές. Οσον αφορά την αισιοδοξία που διατυπώνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την εισηγητική έκθεση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου για τον κρατικό προϋπολογισμό του 1997, ότι δηλαδή το δημόσιο χρέος σταθεροποιήθηκε το 1996 και θα παρουσιάσει πτωτική πορεία στα επόμενα χρόνια,θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως θα αποδειχτεί εξωπραγματική.Κι αυτό, γιατί στηρίζεται στην υπεραισιόδοξη πρόβλεψη της κυβέρνησης ότι το 1997 (που επιβάλλονται μια σειρά νέοι φόροι και αυξάνονται σημαντικά οι ήδη υφιστάμενοι φόροι) θα μειωθεί σημαντικά ο πληθωρισμός, ενώ κανείς δεν πιστεύει αυτή την πρόβλεψη. Τυχόν μικρότερη μείωση του πληθωρισμού θα σημάνει και μικρότερη μείωση των επιτοκίων κρατικών τίτλων, από αυτή που έχει προϋπολογιστεί. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει μεγαλύτερα ποσά για πληρωμή τόκων, άρα μεγαλύτερα ελλείμματα. Με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι το 1997 - όπως και φέτος - θα έχουμε και νέα αύξηση του δημόσιου χρέους όχι μόνο σε ονομαστικές, αλλά και σε πραγματικές τιμές.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ