Παρασκευή 16 Μάη 1997
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 31
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Τρεις για την ευτυχία

Φαίνεται πως η ευτυχία σχετίζεται πάντα με κάποιο είδος φυγής. Ισως επειδή η καθήλωση σε έναν τόπο με την επακόλουθη ρουτίνα και την ανακύκλωση των εσωτερικών φραγμών, που αυτή συνεπάγεται για κάθε άτομο ξεχωριστά, συνδέεται με τους εξαναγκασμούς της επιβίωσης και της διατήρησης σχέσεων, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί πέρα από κάθε προσωπική επιλογή, σχέσεων δέσμευσης και όχι ελευθερίας, που φέρουν την απατηλή τους κενότητα και πίσω από το πέπλο της συμβατικότητας κρύβουν και καταργούν το ουσιώδες αίτημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ειδικά στις πόλεις, που βρίσκονται μακριά από κάθε μορφή φυσικής διαβίωσης, ένα τέτοιο φαινόμενο γίνεται εξαιρετικά προφανές και οδυνηρό για εκατομμύρια ανθρώπους, που "κάνουν υπομονή" 350 μέρες το χρόνο, για να αποζημιωθούν, υποτίθεται, στο δεκαπενθήμερο των διακοπών τους. Ετσι, μια απόδραση από τη φυλακή που χτίζει ο καθένας γύρω από τον εαυτό του, μια φυγή, η μετάβαση σε έναν άλλον τόπο, μπορούν να δώσουν την ευκαιρία για μια νέα επιλογή: Για την άρνηση επιβεβλημένων παραδοχών, για την ανακάλυψη ξεχασμένων αξιών, για την υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής πιο κοντινού σε αυτό που είναι ο άνθρωπος (όταν γεννιέται). Τέτοιου είδους σκέψεις μπορεί να βρίσκονται πίσω από τις τρεις ταινίες, που κάνουν την έξοδό τους στις αίθουσες αυτή τη βδομάδα. Τρεις διαφορετικές ιστορίες, τρεις προσωπικές ματιές με κοινό, όμως στοιχείο, την προσπάθεια του ανθρώπου να συναντήσει τις επιθυμίες του μέσα από τη φυγή ή το ταξίδι.

"Η ευτυχία είναι στο λιβάδι"

Τα προβλήματα είναι συσσωρευμένα πάνω στην πλάτη του μεσήλικα Φρανσίς Μπερζάν (Μισέλ Σερό).Ο Μπερζάν είναι βιοτέχνης και διατηρεί ένα μικρό εργοστάσιο που παράγει καπάκια τουαλέτας. Ομως, η εφορία έχει βάλει στο στόχαστρο την επιχείρησή του, με διάφορους επικίνδυνους λογιστικούς ελέγχους. Την ίδια στιγμή η παραγωγή παραλύει, καθώς οι εργάτριες της βιοτεχνίας κηρύσσουν απεργία αποφασισμένες να μην επιτρέψουν τις επαπειλούμενες οικονομικές περικοπές. Ο ίδιος ο Μπερζάν δε μοιάζει να ενδιαφέρεται και τόσο για τον εαυτό του. Είναι συνηθισμένος στη λιτή ζωή. Αλλά αυτό δεν ισχύει για την υστερική σύζυγό του, τη Νικόλ, και την κόρη του, την Τζεραλντίν, που έχουν κάνει κόμμα οι δυο τους και από τα έσοδα των καπακιών τουαλέτας δεν επιθυμούν παρά μια ξιπασμένη πολυτέλεια, ως κυρία και βλαστός βιομηχάνου αντιστοίχως, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κολόνα του σπιτιού τους... Αυτό δεν είναι ζωή, είναι μαρτύριο και άγχος. Είναι και η ηλικία κρίσιμη, κι έτσι δεν είναι περίεργο, που τη μέρα των γενεθλίων του ένα καρδιακό επεισόδιο θα φέρει τον ήρωα πολύ κοντά στον θάνατο, σαν να θέλει να του υπενθυμίσει τη ματαιότητα τόσων κόπων που καθόλου δεν ομορφαίνουν τη ζωή. Κι όταν θα επιστρέψει στους ζωντανούς, η τύχη θα του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία με την εκπομπή ενός Γάλλου Χαρδαβέλλα, όπου θα εμφανιστεί μια γυναίκα με τις δυο κόρες της, αναζητώντας τον άντρα της που χάθηκε πριν από 28 χρόνια. Κι αυτός ο άντρας είναι ο σωσίας του Μπερζάν. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο κι ο Μπερζάν δε θα αργήσει να εγκαταλείψει τη βιοτεχνία του στα χέρια της ανίδεης από δουλιές γυναίκας του και τη γυναίκα του στα χέρια του Ζεράρ, του αδελφικού του φίλου και μόνου του σύμμαχου σε όλα αυτά, ο οποίος τουλάχιστον ξέρει πώς να συμπεριφέρεται και πώς να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα της γυναικείας υστερίας. Οσο για τον Μπερζάν θα εγκατασταθεί στην εξοχή με την εναλλακτική του οικογένεια, για να ανακαλύψει ότι είναι μεν αργά για όσα τραβάει η ψυχή του, όμως κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κι όλα αυτά θα αποτελέσουν το υλικό για τον σκηνοθέτη Ετιέν Σατιλιέζ,που φτιάχνει μια αβίαστη κωμωδία, μια χαμηλότονη κοινωνική σάτιρα από αυτές, που δε σου επιτρέπουν να ξεκαρδιστείς στα γέλια, αλλά τις παρακολουθείς από την αρχή ως το τέλος με ένα χαμόγελο κολλημένο στο στόμα. (AGORA, ΑΙΓΛΗ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ΚΗΦΙΣΙΑ)

"Ονειρο σε άσπρο φόντο"

O έρωτας για τον κινηματογράφο, ο έρωτας για την ποίηση και ο έρωτας καθεαυτός συνυπάρχουν σε αυτή τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Σπύρου,μια ταινία δρόμου, κατά κάποιο τρόπο. Η, μια ταινία διαδρομών στην αγνοημένη ελληνική επαρχία, η οποία μέσα στην εξωτερική ερημιά της μοιάζει να κρύβει κάποιο θησαυρό, που περιμένει όποιον θελήσει να τον αναζητήσει. Διαδρομές συνυφασμένες με έναν υπόγειο λυρισμό, που πιο έντονος δέσποζε στον "Ψύλλο" την πρώτη ταινία του σκηνοθέτη. Κι αν εκείνη ήταν μια κλασικού τύπου ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, το "Ονειρο σε άσπρο φόντο" παραμένει μια ιστορία μετέωρη. Μετέωρη σαν τα όνειρα που προσπαθεί να ανασυνθέσει κανείς ύστερα από ώρα, άπιαστα παρ' όλη την εναργή απλότητά τους. Μετέωρη σαν τους χρησμούς των ποιητών, που συνυφασμένοι με τις στιγμές της καθημερινότητας δημιουργούν σημάδια χρήσιμα στο ταξίδι. Μετέωρη, τέλος, σαν τον ήρωά της, το νεαρό σκηνοθέτη Φάνη Ελευθερίου (Βασίλης Λάγγος),ο οποίος, πνιγμένος από τα χρέη της τελευταίας του ταινίας και καθώς δε βρίσκει διανομέα διατεθειμένο να την προβάλει, φορτώνεται τις κόπιες παραμάσχαλα και με ένα αρχαίο αυτοκίνητο ξεκινά το οδοιπορικό του στην επαρχία. Καθώς αναζητά αίθουσες και τρόπους προβολής του έργου του, θα έρθει σε επαφή με τα απομεινάρια ενός ένδοξου κινηματογραφικού παρελθόντος - χαρακτηριστικές είναι οι μορφές του Αδαμαντίου Λαιμού στο ρόλο του αιθουσάρχη που επιμένει να αντιστέκεται στην παρακμή και του Βασίλη Κολοβού,που ζει πλανόδιος λειτουργώντας τον τελευταίο φορητό κινηματογράφο στην Πελοπόννησο. Μέσα από αυτό το οδοιπορικό ο Φάνης θα πραγματοποιήσει κι ένα προσκύνημα στα σπίτια των ποιητών: Του Ρίτσου στη Μονεμβασιά, του Γκάτσου στην Ασσέα και του Βρεττάκου στην Πλούμιτσα, ενώ όλα σκιάζονται από την αναζήτηση ενός αγαπημένου προσώπου, μιας γυναίκας Κάτια Γέρου, που τον επισκέπτεται στα όνειρά του και προπορεύεται πάντοτε ένα βήμα σε αυτό το μοναχικό ταξίδι. Καταστάσεις μακρινές από κάθε θεαματικότητα, μοιρασμένες ανάμεσα στην πεζή πραγματικότητα και στη μαγεία του βλέμματος, με ένα ερωτηματικό να παραμένει όταν το όνειρο και η αλήθεια συναντιούνται: Τελειώνει εδώ, τελειώνει ποτέ η αναζήτηση;

(ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΠΛΑΖΑ, ΦΑΛΗΡΟ 2)

"Τροπικό δέρμα"

Η ιδιόρρυθμη ματιά του Βρετανού σεναριογράφου και σκηνοθέτη Κρις Νιουμπάι χαρακτηρίζει την ταινία του "Τροπικό δέρμα", της οποίας ο πρωτότυπος τίτλος "Madagaskar skin", παραπέμπει στο παραμορφωμένο πρόσωπο του πρωταγωνιστή της (Τζον Χάνα),που από τη μια πλευρά έχει ένα μεγάλο σκούρο σημάδι με το σχήμα του νησιού της Μαδαγασκάρης. Ενα σημάδι που το κουβαλά και μέσα του και το αντικρίζει καθρεφτισμένο στα βλέμματα των ανθρώπων, με τους οποίους συνάπτει εφήμερες σχέσεις. Σχέσεις εφήμερες όσο αυτές που μπορούν να δημιουργηθούν στα σκοτάδια των γκέι μπαρ, όπου ο μοναχικός ομοφυλόφιλος ήρωας προσπαθεί να ικανοποιήσει το αγχωμένο ερωτικό πάθος του, με αποτέλεσμα να οξύνει και να μεγεθύνει τη μόνιμη προσωπική του κρίση. Αυτή η κρίση θα τον οδηγήσει κάποια μέρα στη φυγή. Μια απελπισμένη φυγή στην ύπαιθρο, σε μια παραλία, όπου θα κάψει τα χαρτιά του, τα στοιχεία της ταυτότητάς του, σε μια συμβολική απάρνηση του παλιού του εαυτού. Εκεί κάτω από περίεργες συνθήκες θα γνωριστεί με ένα περίεργο άντρα, έναν μισοάγριο ερημίτη (Μπέρναρντ Χιλ),ο οποίος αγνοεί την έννοια της κοινώς αποδεκτής "ευαισθησίας" και διάγει βίο κοντινό σε έναν επικούρειο ευδαιμονισμό. Το παράξενο ζευγάρι θα ξεκινήσει μια περίοδο συμβίωσης, με τον νεαρό ομοφυλόφιλο να ξεπερνά τα αισθήματα της μειονεξίας και της αποξένωσης που έτρεφε μέσα του και να ερωτεύεται το δάσκαλό του σε αυτή την εκκεντρικά απομονωμένη ζωή. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια ταινία πάνω στη σχέση δύο ανθρώπων, που αποκτά ένα παραπάνω ενδιαφέρον χάρη στα έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία της, τις σχεδόν παραισθητικές εικόνες, με τις οποίες την έχει διανθίσει η φαντασία του δημιουργού της.

(ΑΣΤΥ)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ