"Είναι θαύμα πώς καταφέρνουμε εμείς οι Αφρικανοί να επιβιώνουμε στην Ελλάδα. Από την άλλη, όμως, σπανίως σκεφτόμαστε να ξαναγυρίσουμε στην πατρίδα μας. Εκεί τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα για μας". Με αυτόν τον τρόπο - σχεδόν κυνικό - σκιαγράφησε ο Νιγηριανός Γκοντουίν Νσοφόρ,πρόεδρος του Παναφρικανικού Συνδέσμου Ελλάδας, την κατάσταση των Αφρικανών στη χώρα μας.

Οι περισσότεροι Αφρικανοί - ο Γκ. Νσοφόρ εκτιμά ότι υπάρχουν 20.000 περίπου στην Ελλάδα - βρίσκονται εδώ πάνω από 15 χρόνια, αλλά το κράτος μέχρι σήμερα δεν τους δίνει άδεια παραμονής, με αποτέλεσμα να γεννιούνται τα παιδιά τους και να μην έχουν πιστοποιητικό γεννήσεως. Τυπικά, δηλαδή, είναι σαν να μην υπάρχουν! Ομως ακόμα και όταν βρίσκουν τη δύναμη να χτίσουν μόνοι τους την ελπίδα, η φωνή της σπιτονοικοκυράς στο τηλέφωνο, που "διευκρινίζει" ότι "δε θέλουμε μαύρους στο σπίτι μας", ή το υποτιμητικό βλέμμα του εργοδότη που "ξεκαθαρίζει" - ανεξάρτητα απ' τα προσόντα του ενδιαφερόμενου - ότι "μας χρειάζονται μαύροι για να καθαρίζουν τις σκάλες...", φτάνουν για να την γκρεμίσουν.

"Φοβόμαστε να βγούμε από τα σπίτια μας, μη μας πιάσει η Αστυνομία και μας απελάσουν. Κάποιοι από μας φύγαμε κυνηγημένοι από τις πατρίδες μας, ήρθαμε στην Ελλάδα και ζούμε το ίδιο κυνηγημένοι", λέει χαρακτηριστικά. Εκτιμά πως μόλις 5.000 Αφρικανοί απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια άδεια παραμονής και εργασίας.

Ο Γκ. Νσοφόρ αναφέρει ακόμα πως η πλειοψηφία των Αφρικανών στην Ελλάδα είναι είτε οικονομικοί μετανάστες είτε φοιτητές. "Δυστυχώς, όμως, το χρώμα μας είναι πάντα ανασταλτικός παράγοντας. Ελάχιστοι στην Ελλάδα εμπιστεύονται σε κάποια σημαντική θέση έναν μαύρο, ανεξάρτητα αν έχει τα ανάλογα ή και περισσότερα προσόντα. Ετσι ακόμα και πτυχιούχοι δουλεύουμε πάνω από 12 ώρες τη μέρα, αναγκαζόμαστε για να ζήσουμε να καθαρίζουμε σκάλες, να είμαστε υπηρέτες σε σπίτια πλουσίων, να πουλάμε διάφορα αντικείμενα στους δρόμους", τονίζει με παράπονο.

Και τα προβλήματα δε σταματούν εδώ. Η νοσοκομειακή περίθαλψη είναι γι' αυτούς όρος άγνωστος, η εκπαίδευση γίνεται - όπως γίνεται - μόνο κατόπιν δικής τους πρωτοβουλίας, αφού και αν μπορούν να χώσουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Για τα παιδιά της βρεφικής και νηπιακής ηλικίας υπάρχει ο παιδικός σταθμός στην πλατεία Αττικής, που λειτουργεί με έξοδα του Παναφρικανικού Συνδέσμου και με την υποτυπώδη βοήθεια του Δήμου Αθηναίων. Αξίζει να αναφερθεί πως αυτός ο σταθμός - φιλοξενεί 60 παιδιά - δημιουργήθηκε το 1995 έπειτα από έρευνα που έκανε ο Παναφρικανικός Σύνδεσμος σε σπίτια αφρικανικών οικογενειών, όπου και διαπίστωσε κυριολεκτικά τραγικές καταστάσεις. Αφρικανοί, που εργάζονταν, δεν μπορούσαν να απευθυνθούν πουθενά για βοήθεια, με αποτέλεσμα να αφήνουν τα παιδιά μόνα στο σπίτι για 10-12 ώρες! Για τα μεγαλύτερα παιδιά, όμως, δεν υπάρχει θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας. Οσα κατορθώνουν να τελειώσουν το σχολείο, το οφείλουν στην απόφαση των γονιών τους και στην υπερπροσπάθειά τους να τα στείλουν σε ιδιωτικά σχολεία.

"Είμαστε άνθρωποι, έχουμε δικαιώματα κατοχυρωμένα διεθνώς. Εχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε. Η ελπίδα δεν έχει το χρώμα της φυλής σου. Της δίνεις τα χρώματα της ψυχής σου... ", καταλήγει ο Γκ. Νσοφόρ.

Μπέρρυ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ