Την τελευταία περίοδο σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές στο χώρο της ελληνικής βιομηχανίας. Αν θελήσουμε να κάνουμε μια πρώτη κωδικοποίηση στα χαρακτηριστικά αυτών των αλλαγών, θα καταλήγαμε συνοπτικά στα εξής:

1. Υποχωρεί σχετικά το ειδικό βάρος της βιομηχανίας στο ΑΕΠ. Δυναμώνει σημαντικά ο ρόλος των υπηρεσιών, ιδιαίτερα των υπηρεσιών εκείνων που είναι έξω από τη σφαίρα της υλικής παραγωγής (π. χ. Τουρισμός).

2. Ολο και περισσότερο ξεχωρίζουν στο εσωτερικό της ελληνικής βιομηχανίας δύο αποκλίνουσες "ταχύτητες", που αφορούν όχι μόνο συγκεκριμένους κλάδους, αλλά και το εσωτερικό του συνόλου των κλάδων (π. χ. γαλακτοκομικά - αρτοποιία).

3. Το αναπτυσσόμενο τμήμα της ελληνικής βιομηχανίας αφορά κλάδους παραγωγής μέσων παραγωγής.

4. Πρόκειται για κλάδους συμπληρωματικούς στα πλαίσια του καταμερισμού σε επίπεδο ΕΕ, ελεγχόμενους από το ξένο κεφάλαιο, κλάδους - χρήστες μέσης και χαμηλής τεχνολογίας και όχι τεχνολογίας αιχμής.

Οι εξελίξεις αυτές, στο φόντο ευρύτερων και βαθύτερων αναδιαρθρώσεων της παραγωγής σε παγκόσμια κλίμακα, οπωσδήποτε σχετίζονται με τις πολιτικές που ακολούθησε το ελληνικό κράτος τις τελευταίες δεκαετίες και ιδίως ύστερα από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ (νυν ΕΕ).

Ουσιαστικά το ερώτημα είναι: Αυτή η παραγωγή από τι είδους μηχανικούς έχει ανάγκη; Ετσι, αν στους κλάδους που συρρικνώνονται οι προοπτικές απασχόλησης των μηχανικών είναι από ελάχιστες ως μηδαμινές (τα ποσοστά ανεργίας των μεταλλειολόγων - μεταλλουργών είναι ενδεικτικά), είναι όμως επίσης σαφές ότι και στους κλάδους που αναβαθμίζονται σχετικά, ο ρόλος του μηχανικού περιορίζεται στο ρόλο του "επόπτη" και του "χρήστη τεχνολογίας".Επομένως, η εργασία των μηχανικών τείνει να αποκτήσει στην παραγωγή όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός "εργοδηγού με πτυχίο ΑΕΙ", παρά ενός επιστήμονα - παραγωγού σύγχρονης γνώσης και ενεργού διαχειριστή - οργανωτή μιας σύγχρονης παραγωγικής διαδικασίας. Σε τελευταία ανάλυση, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, σημαντικά τμήματα της μισθωτής εργαζόμενης διανόησης όλο και περισσότερο προσεγγίζουν την εργατική τάξη, εντάσσονται στις γραμμές της.

Είναι σαφές ότι τα αντικειμενικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των μηχανικών και ιδιαίτερα του μισθωτού τμήματός τους είναι σε αντίθεση με το συγκεκριμένο μοντέλο "ανάπτυξης" που ακολουθείται. Είναι αναγκαία η μεγαλύτερη συσπείρωση αυτού του κόσμου, που βλέπει το μέλλον του να διαγράφεται αβέβαιο μέσα από ένα ήδη άσχημο παρόν, στην κατεύθυνση της αγωνιστικής διεκδίκησης μιας ριζικά διαφορετικής πορείας της παραγωγής, για μια κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη με κέντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες και όχι με βάση τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Στην προσπάθεια αυτή, η "Πανεπιστημονική" δε θεωρεί απλά ως χρέος της να συμβάλει. Θεωρεί ότι αυτή η ίδια, ως ζωντανή συλλογικότητα στο χώρο των μηχανικών, υπάρχει για να εκφράσει ακριβώς αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα των νέων και των μισθωτών μηχανικών, όλων αυτών που τα συμφέροντά τους πνίγονται μέσα από το "τσουβάλιασμα" όλων κάτω από τη γενική ετικέτα του "επιστήμονα - μηχανικού",που αποσκοπεί στο να αποκρύψει τις ΑΛΗΘΙΝΕΣ διαχωριστικές γραμμές. Και καλεί τον καθένα που συνειδητοποιεί αυτή την αλήθεια να σταθεί στο πλευρό της, όπως κι αυτή θα στηθεί στο δικό του...

Ομάδα Νέων Μηχανικών

της "Πανεπιστημονικής"