Ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό το πραγματικό πρόβλημα της δημόσιας παιδείας, καταφέρνοντας να ξεπεράσει το συντεχνιασμό και αρκετά από τα άλλα αναχώματα, που ύψωναν στο διάβα του η κυβέρνηση και οι παρατάξεις εκείνες που δεν πίστευαν πραγματικά στον αγώνα.

Ανοιξε νέες προοπτικές στο κίνημα παιδείας και στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αξία της συλλογικής πάλης των εργαζομένων, την ανάγκη συσπείρωσης και αλληλεγγύης τους.

Εγιναν σημαντικά βήματα ευρύτερης συσπείρωσης των εργαζομένων γύρω από το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας μας και πλατιές λαϊκές μάζες βάδισαν τον κοινό δρόμο του αγώνα.

Ενα από τα σημαντικότερα, επίσης, αποτελέσματα αυτής της απεργίας, ήταν ότι σε μεγάλο βαθμό έριξε τις μάσκες που φορούσαν διάφορες δυνάμεις στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος του κλάδου, δείχνοντας ποιος πραγματικά παλεύει για μια άλλη εκπαιδευτική πολιτική και έναν πραγματικά καταξιωμένο εκπαιδευτικό.

Για όλα αυτά, μιλά σήμερα στο "Ρ" ο Δήμος Σταματελάτος, στέλεχος της "Δημοσιοϋπαλληλικής Ενότητας Εκπαιδευτικών". Η συνέντευξη έχει ως εξής:

- Σε τι συνέβαλε ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών, όσον αφορά τον κλάδο, αλλά και ευρύτερα την κοινωνία;

- Ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών συνέβαλε σημαντικά στην ανατροπή αντιλήψεων, που πρέσβευαν τη συναίνεση και την επιτυχία του διαλόγου κορυφών μακριά από την αγωνιζόμενη βάση. Απέκρουσε αντιλήψεις που προέβαλαν σαν τρόπο αποτελεσματικής διεκδίκησης για τους εργαζόμενους τους "έξυπνους και σύγχρονους ελιγμούς", για επιτυχίες των εργαζομένων χωρίς αγώνες. Επίσης ξεπέρασε το συντεχνιασμό που από πολλές μεριές προωθούνταν και πρόβαλε το κύριο πρόβλημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας, ως κυρίαρχο αίτημα. Ο αγώνας μας πρόσθεσε πολύτιμη εμπειρία στο κίνημα παιδείας και στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα, ενέπνευσε ενθουσιασμό και όραμα, σφυρηλάτησε την αγωνιστική διάθεση στον κλάδο, δημιούργησε, κυριολεκτικά, νέους αγωνιστές.

Πολιτικοποίησε και ανέδειξε τη σημασία της συσπείρωσης και της κοινής δράσης ευρύτερων δυνάμεων σε μέτωπο παιδείας και γενικότερα σε παλλαϊκό μέτωπο, ενώ κατέδειξε τη σημασία που έχουν οι συσχετισμοί στην ηγεσία του κάθε συνδικαλιστικού κινήματος. Τελικά, λειτούργησε σαν ένα μεγάλο ωστικό κύμα αισιοδοξίας και δύναμης για το μέλλον και την προοπτική της παιδείας και των γενικότερων προβλημάτων στην κοινωνία. Μπόρεσε να προκαλέσει κάποια ρήγματα στην κυβερνητική πολιτική, δείχνοντας ως ένα βαθμό ότι αυτή η πολιτική δεν επιδέχεται βελτιώσεις και ότι ο μόνος δρόμος είναι η ανατροπή της, μέσω της οικοδόμησης του Μετώπου Παιδείας και του Παλλαϊκού Μετώπου.

- Πώς αντιμετώπισε η κυβέρνηση, τους δύο αυτούς μήνες, τους αγωνιζόμενους καθηγητές;

- Τόσο η σημερινή, όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση για χρόνια, αξιοποιώντας τη συναίνεση της ηγεσίας στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και μέσω κάποιων "ανταλλαγμάτων", προωθούσε τις βασικές επιδιώξεις της πολιτικής της, όπως αυτή καθορίζεται από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Η δίμηνη απεργία του κλάδου μας, μαζί με το στοιχείο της συσσωρευμένης δυσφορίας και αγανάκτησης γι' αυτήν την πολιτική, ανάγκασε την κυβέρνηση, όπως και τις συγκεκριμένες ηγεσίες, να αλλάξουν τακτική. Οι συγκεκριμένες ηγεσίες στο ΔΣ της ΟΛΜΕ φαινομενικά διεκδίκησαν - κάτω από τις ανάγκες του επικείμενου συνεδρίου - ενώ η κυβέρνηση ακολούθησε την κλασική τακτική που έχει ανάγκη η επιβολή μιας αντιδραστικής πολιτικής. Χρησιμοποίησε τον αποπροσανατολισμό - είναι χαρακτηριστικό ότι οι εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας περί "ελεύθερης πρόσβασης" και "αναβάθμισης του λυκείου" έγιναν την παραμονή της απεργίας -με στόχο να καλλιεργήσει αυταπάτες, αλλά και να αποδυναμώσει το αγωνιστικό μήνυμα που έστελνε η απεργιακή κινητοποίηση. Χρησιμοποίησε τη συκοφαντία του αγώνα μας, τη διαστρέβλωση και την αποσιώπηση των αιτημάτων μας, αξιοποιώντας τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης και την ηγεσία του κλάδου, που δεν ήθελε και δεν μπορούσε να αρθρώσει ουσιαστικό πολιτικό λόγο υπέρ του αγώνα μας. Κινητοποίησε τον απεργοσπαστικό της μηχανισμό, ενώ προσπάθησε να εφαρμόσει το λεγόμενο "κοινωνικό αυτοματισμό" (άσχετα αν δεν της απέδωσε τα ποθητά γι' αυτήν αποτελέσματα). Τελευταία πράξη του κυβερνητικού αυταρχισμού ήταν η προσπάθεια που κατέβαλε να ποινικοποιήσει δικαστικά τον αγώνα μας.

- Ποια ήταν η στάση των άλλων παρατάξεων στη διάρκεια της απεργίας;

- Η στάση των ηγεσιών ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝ είναι σύμφωνη με τις βασικές επιλογές της πολιτικής που προωθείται στο χώρο της παιδείας, ενώ αποφεύγουν και βάζουν εμπόδια όσο μπορούν στην οικοδόμηση του Μετώπου Παιδείας και στην κοινή δράση και συντονισμό με άλλους εργαζόμενους, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσαν να καλλιεργούν αυταπάτες ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές του αγώνα. Τρανταχτό παράδειγμα, όταν και οι τρεις παρατάξεις "μάλωναν" την κυβέρνηση, επειδή δεν έδινε τα χρηματικά κονδύλια που προέρχονταν από την ΕΕ για την Παιδεία, σαν μην γνώριζαν ότι τα κονδύλια αυτά δίνονται υπό όρους και για συγκεκριμένους τομείς. Οταν πάλι πρόβαλλαν ότι το πρόβλημα της Παιδείας είναι πρόβλημα "διαχειριστικό" και όχι καθαρά πολιτικό που προέρχεται από τη συγκεκριμένη πολιτική της ΕΕ.

Η ηγεσία της ΠΑΣΚ αποτέλεσε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μηχανισμό μείωσης της δύναμης της απεργίας, μέσω της καλλιέργειας κλίματος απογοήτευσης και σύγχυσης, ακόμη και μέχρι την ανοιχτή απεργοσπασία. Η ηγεσία της ΔΑΚΕ ακολούθησε στενά αντιπολιτευτική τακτική, συμβάλλοντας και αυτή σημαντικά και στην ανοιχτή απεργοσπασία και βέβαια δεν πίστευε και στο ουσιαστικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης με αυτήν την πολιτική και στην ίδια την απεργία. Ιδιαίτερα, η ηγεσία της ΔΑΚΕ συνεχίζει να μην διαθέτει καταξίωση στη συνείδηση του κλάδου με την τακτική που ακολούθησε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν μεταξύ των ετών '90 - '93.

Η "Συνεργασία", που για πολλά χρόνια βρισκόταν σε απόλυτη ταύτιση με τους άλλους δύο στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, εμφανίστηκε με πρόσωπο διεκδίκησης. Στην πορεία βέβαια, με τη στάση που κράτησε σε διάφορα θέματα, όπως το "μίνιμουμ πακέτο" διεκδίκησης και ο τρόπος που ακολούθησε για το σταμάτημα της απεργίας - υπέρ της απεργίας στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, κατά της απεργίας στις κατά τόπους ΕΛΜΕ - απέδειξε το πραγματικό της πρόσωπο.

- Υπήρχαν, όμως, και οι "Παρεμβάσεις", που αυτοπροβάλλονται ως αριστερή και ριζοσπαστική παράταξη, που βρίσκεται "μακριά από τα γρανάζια των ηγεσιών"

- Οι "Παρεμβάσεις" κυριαρχούνται από τη λογική της ομάδας ή, καλύτερα, της συγκόλλησης ομάδων με συγκυριακές επιδιώξεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να έχουν στρατηγικούς στόχους στο κίνημα της παιδείας. Η λογική του "μίνιμουμ πακέτου", που ένα τμήμα τους πρόβαλε επίμονα, κατέδειξε και ποια πολιτική διευκόλυναν και σε ποιον έδιναν άλλοθι. Οι "Παρεμβάσεις", ακολουθώντας τακτικές κινήσεις με μικροπαραταξιακούς στόχους, αδιαφορούν για τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος, που πολλές φορές την προωθούν, αρκεί αυτό να τους προσκομίζει έστω και προσωρινά οφέλη. Δε διστάζουν να περνούν από τη μια θέση ακόμη και στην αντίθετη όταν τους είναι αναγκαίο. Π.χ., ενώ κατηγορούν τη "ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ" για "συναίνεση", "δεξιά πολιτική", "συμβιβασμό με την ΕΕ" κλπ., χωρίς καμιά δυσκολία μπορούν να ξεχνούν την κριτική αυτή και να συγκροτούν μαζί της, και με οργανωτική μορφή, το υποτιθέμενο "αριστερό μέτωπο" με πρόσχημα την προώθηση της απεργίας. Ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θα μπορούσε να υποπτευθεί ότι η ενέργεια αυτή απέβλεπε στη σχετική βοήθεια από τη "Συνεργασία" - η οποία θα το έκανε για τους δικούς της ευνόητους λόγους - προς τις "Παρεμβάσεις" στο ερχόμενο Συνέδριο του κλάδου.

- Πόσο αισιόδοξοι είστε για την προοπτική που ανοίγεται μετά την απεργία;

- Η προοπτική που ανοίγεται στο κίνημα της παιδείας και ευρύτερα στο λαϊκό κίνημα είναι χωρίς αμφιβολία αισιόδοξη. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι νέοι αγώνες θα ξεσπάσουν στον χώρο της παιδείας σαν συνέχεια της μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης. Αισιόδοξα είναι τα μηνύματα που έρχονται από τη βάση του κλάδου για την ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών υπέρ εκείνων των αντιλήψεων που συνέβαλαν και για το ξεκίνημα αυτού του αγώνα και για την αντοχή του και για την πολιτικοποίησή του. Η "Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα Εκπαιδευτικών" (ΔΕΕ) είναι πλέον γνωστό - σε μεγαλύτερα τμήματα της βάσης από παλιότερα - ότι έπαιξε πρωτοπόρο ρόλο στην απεργία και ότι συνέβαλε αποφασιστικά με όλες της τις δυνάμεις σταθερά και αταλάντευτα χωρίς καμιά παρέκκλιση από την αρχή του αγώνα στη διαμόρφωση του σημερινού ελπιδοφόρου αποτελέσματος. Μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε ότι οι συνάδελφοί μας θα εκτιμήσουν τον ρόλο της ΔΕΕ και θα την ενισχύσουν αποφασιστικά, έχοντας κατανοήσει τον σημαντικό ρόλο που παίζει η ηγεσία σε έναν αγώνα.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

Ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών συνέβαλε σημαντικά στην ανατροπή αντιλήψεων, που πρέσβευαν τη συναίνεση και την επιτυχία του διαλόγου κορυφών, μακριά από την αγωνιζόμενη βάση. Απέκρουσε αντιλήψεις που πρόβαλλαν σαν τρόπο αποτελεσματικής διεκδίκησης για τους εργαζόμενους τους "έξυπνους και σύγχρονους ελιγμούς", για επιτυχίες των εργαζομένων χωρίς αγώνες