Φθινόπωρο 1975. Η Οργάνωση βαδίζει πλησίστια για το πρώτο συνέδριό της. Η αφίσα με το κόκκινο γαρίφαλο κυριαρχεί στους δρόμους. Κι ένα σύνθημα προβάλλει πάνω απ' τ' άλλα: "Εμπρός για ΚΝΕ γερή και μαζική"! Αλλοι καιροί, θα πουν κάποιοι. Πράγματι, ανάμεσα στα διάφορα "παράξενα" εκείνης της εποχής ήταν και οι "ομηρικές" μάχες, για το αν πρέπει η Οργάνωση να γίνει πρώτα γερή και μετά μαζική ή να γίνει πρώτα μαζική και μετά γερή. Η ίδια η ζωή έδωσε την απάντηση και ισορρόπησε τα πράγματα. Ομορφα χρόνια, δυνατές νύχτες στο κυνήγι με την Αστυνομία, ζωντανά διαλείμματα στο σχολείο, βροντερά σχολάσματα στις πύλες των εργοστασίων με τους Κνίτες να κρατούν στα χέρια τον "Οδηγητή" και τη φωνή τους να διαλαλεί: "Οργανωθείτε στην ΚΝΕ, τη νεολαία του Κάπα Κάπα Εψιλον"!

Κύλησε πολύ νερό από τότε. Ορισμένοι έφτασαν να πιστεύουν πως γκρεμίστηκαν τα πάντα. Κάποιοι άλλοι έκαναν τα αδύνατα δυνατά, για να πείσουν την κοινωνία ότι πράγματι γκρεμίστηκαν όλα, άλλοι πήγαν παραπέρα και δε φτάνει που βγήκαν, ως ανεγκέφαλοι, να διακηρύξουν το "τέλος των ιδεολογιών", επιδίωξαν και να πείσουν τη νεολαία - ειδικά τη νεολαία - ότι παρά την ανεργία, παρά τον καπιταλισμό, παρά την αγριότητα αυτής της απάνθρωπης εκμεταλλευτικής κοινωνίας υπάρχει μέλλον όχι στην αμφισβήτηση, όχι στην ανατροπή, όχι στην εξέγερση, όχι στην κομμουνιστική κοινωνία των οραμάτων μας, αλλά στα "κλάμπινγκ", τα "λάιφ στάιλ", την εκπόρνευση των πάντων στο όνομα της επιβίωσης. Γελοία επιδίωξη. Και ως τέτοια γρήγορα άρχισε να αποδεικνύεται και με κοντά, αν όχι πήλινα, ποδάρια.

Φθινόπωρο 1996. Αλλαξαν, πράγματι, πολλά. Ο καπιταλισμός άρχισε να δείχνει ακόμα πιο άγρια τα δόντια του. Ζητάει πίσω ό,τι με ποταμούς αίματος κατακτήθηκε. Τρομακτικά μεγάλα ποσοστά νέων παιδιών μαθαίνουν απ' τα γυμνασιακά τους χρόνια, αν όχι και από πιο νωρίς, ότι στο σπίτι υπάρχει ένας τουλάχιστον άνεργος, ότι τα ίδια τα παιδιά δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα περισσότερο από την ανεργία και την άγρια εκμετάλλευση. Ολο και περισσότερο γίνεται συνείδηση αυτό που αστοί πολιτικοί φτάνουν να ομολογούν με το δικό τους τρόπο: "Καλός ο καπιταλισμός, αλλά δεν έχει θέση για όλους"! Σ' αυτήν ακριβώς την εποχή, η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας έβαλε μπροστά μια εξόρμηση των μελών της, που βασίστηκε σε μία εκτίμηση: Οτι "υπάρχει απόσταση ανάμεσα στις δυνατότητες της ΚΝΕ και τους ρυθμούς ένταξης σ' αυτή νέων μελών".Την εκτίμηση ακολουθούσε ένας συγκεκριμένος στόχος: Αύξηση κατά 25% των οργανωμένων δυνάμεων της ΚΝΕ, στο πλαίσιο της απόφασής της για διπλασιασμό μέσα στο 1995 και συγκρότηση Οργανώσεων Βάσης σε όλους τους χώρους που ζει και κινείται η νεολαία. Σύνθημα και αυτή τη φορά το "Εμπρός για ΚΝΕ γερή και μαζική"!.Σύνθημα, που απευθύνεται τόσο προς τα μέλη της Οργάνωσης, όσο και προς τη νεολαία και εκφράζει το διαρκή στόχο μαζικοποίησης της Οργάνωσης των νέων κομμουνιστών, ως απόρροια της ανάγκης να συσπειρωθεί προοπτικά η πλειοψηφία των νέων στον αγώνα για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας με καθαρό το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Πόσο, όμως, ήταν ρεαλιστικοί οι στόχοι αυτοί; Η αισιοδοξία που υπάρχει στα στελέχη της Οργάνωσης είναι διάχυτη και πατάει σε γερό έδαφος,απαντά ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Νίκος Σοφιανός.Τα αποτελέσματα αυτής της εξόρμησης δικαίωσαν τους αισιόδοξους και έκαναν καθαρό πως σήμερα, με την Κομμουνιστική Νεολαία κατά πολύ δυναμωμένη στους χώρους δουλιάς, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, αποκτούν νέα προοπτική οι μαζικοί αγώνες που έρχονται για το νεολαιίστικο κίνημα.