Θετική μπορεί να χαρακτηριστεί, εκ πρώτης όψεως, η σκέψη που διατυπώθηκε από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Σήφη Βαλυράκη, για μια πιθανή κατάργηση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και για την υπαγωγή της Αστυνομίας στο υπουργείο Εσωτερικών ή Δικαιοσύνης.

Αυτό το αίτημα έχει διατυπωθεί από το ΚΚΕ εδώ και αρκετά χρόνια, όχι τόσο επειδή η Ελλάδα διεκδικεί την πρωτοπορία στη διατήρηση ενός υπουργείου Αστυνομίας, αλλά κυρίως διότι ο κυβερνητικός κορσές πάνω στο σώμα της Αστυνομίας ήταν και είναι συνυφασμένος με πάσης φύσεως ανομίες. Κομματικές παρεμβάσεις, ρουσφέτια, προσπάθειες κομματικού προσεταιρισμού του προσωπικού της, διά ροπάλου εφαρμογή της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, είναι μόνο μερικά από τα κυβερνητικά άγραφα καθήκοντα του εκάστοτε υπουργού Δημόσιας Τάξης. Πρόκειται για ένα σημαντικό για την εκάστοτε κυβέρνηση ρόλο, που δεν απορρέει, όμως, από καμιά συνταγματική, ούτε καν προγραμματική διάταξη. Καμουφλαρισμένος στο ρόλο του υπεραστυνόμου, ο εκάστοτε υπουργός, στο όνομα της πολιτικής καθοδήγησης της Αστυνομίας, προωθούσε τα στενά κομματικά και κυβερνητικά συμφέροντα, έχοντας αφήσει την Αστυνομία έρμαιο στο πέρασμα του χρόνου.

Τα 10 χρόνια που διανύθηκαν μετά την ενοποίηση σημαδεύτηκαν ήδη από συχνές αναδιαρθρώσεις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας (Το εγχείρημα των Πολυδύναμων έχει μείνει μετέωρο). Η τελευταία εξαγγελία για την ίδρυση και λειτουργία αυτοτελούς αρχηγείου έρχεται σε μια χρονική στιγμή, κατά την οποία, κατά κοινή ομολογία, η Αστυνομία πρέπει να διανύσει μεγάλη απόσταση στον τομέα δίωξης του εγκλήματος. Αντ' αυτού, όμως, παρατηρείται μια αγωνιώδης προσπάθεια μονόπλευρης ενίσχυσης των μηχανισμών καταστολής και παρακολούθησης των πολιτών με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα. Εύλογα, λοιπόν, διερωτάται κανείς, μήπως επιχειρούν για άλλη μια φορά να χρυσώσουν το χάπι με αλλαγή ταμπέλας, όπως κατά το παρελθόν είχαν κάνει, μετονομάζοντας το υπουργείο Δημόσιας Τάξης σε γενική γραμματεία. Αλλωστε, μήπως πρόκειται να αλλάξει τίποτε, αν ο όποιος αρχηγός του όποιου νέου αρχηγείου συνεχίσει να διορίζεται με αδιαφανείς και μη αξιοκρατικές διαδικασίες;