Σπάνια συμβαίνει το έργο ενός ανθρώπου να είναι γνωστό στα μουσικολογικά ιδρύματα, χωρίς να έχει βγει σε κανένα προσωπικό δίσκο. Ωστόσο, τραγούδια του εμφανίζονται στη δισκογραφία από το 1920 και χωρίζονται σε αμανέδες, νεοδημοτικά και ρεμπέτικα.Ο λόγος για τον Μικρασιάτη Δημήτρη Ατραϊδη,τραγουδιστή και συνθέτη που έφυγε το 1970, αφήνοντας πίσω ένα πολύτιμο υλικό από πρόχειρες χειρόγραφες παρτιτούρες και ανεπίσημες μαγνητοφωνήσεις από το 1960.Ολα αυτά τα συνέλεξε ο Μάρκος Δραγούμης, συγκεντρώνοντας 30 ανέκδοτα και έξι δισκογραφημένα τραγούδια μαζί με άλλα 21 των Τσιτσάνη, Μητσάκη, Παπαϊωάννου, Τούντα και άλλων συνθετών του ρεμπέτικου. Είκοσι έξι από αυτά, που διέσωσε με επιμονή και υπομονή ο διευθυντής του "Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ", Μάρκος Δραγούμης,παρουσιάστηκαν, χθες, από τη "Λύρα",ερμηνευμένα από τον Θανάση Μωραϊτη.Ο ίδιος είπε ότι "γι' αυτά τα τραγούδια δε χρειάζεται να γράψει κανείς αναλυτικά σημειώματα με εξηγήσεις για τεχνικές δομές, ιδεολογικούς παρονομαστές και άλλα "ηχηρά παρόμοια". Θα εισπραχθούν ως μεγαλοστομίες και δικαίως. Και τα πιο περίτεχνα γυρίσματα του λαιμού έρχονται εύκολα αν, αντί να προσπαθήσεις με εξωτερικά τεχνάσματα να μιμηθείς την ψυχή, την αφήσεις να φωτίσει εκείνη τη μεγάλη αλήθεια που φέρνουν αυτά τα τραγούδια: Την απλή, ανεπιτήδευτη ομορφιά".

Στιγμιότυπα από τη ζωή του Δημήτρη Ατραϊδη, "έφερε" στη χθεσινή παρουσίαση ο εγγονός του, Λευτέρης Μιαούλης: "Μελετούσε συνεχώς μέχρι το θάνατό του. Τα ξημερώματα έβριζε γιατί του 'χαν λερωθεί τα όργανα από τα κεριά που άναβε για να βλέπει... Δε νομίζω ότι έζησε δυστυχισμένα. Φτωχά ναι, δυστυχισμένα όχι. Μάζευε τους φίλους του σε ένα μαγαζί στο Χαλάνδρι και τραγουδούσαν μέχρι να τους βρίσει η γειτονιά. Ομως, μέχρι το 1960 δεν είχε οικονομικό πρόβλημα. Ντυνότανε με τα πιο ακριβά ρούχα. Αν τον έβλεπες στη γειτονιά, τον περνούσες για πρέσβη. Θύμιζε Αλεξανδρινό".

Πάντως, ο Μ. Δραγούμης αναρωτήθηκε: "Εκλεισε ο κύκλος Ατραϊδη ή μήπως μας επιφυλάσσονται ακόμα μερικές εκπλήξεις; Το μέλλον θα δείξει...".