Φαιδρό και συνάμα θλιβερό το σκηνικό, το τελευταίο διάστημα, όσον αφορά τα περί της Λυρικής Σκηνής. Δεν είναι μόνο το ότι ο επί δυόμισι χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής της εκπαραθυρώθηκε, εν μία νυκτί, από τον προϊστάμενό του, υπουργό Πολιτισμού. Δεν είναι μόνο τα όσα ακολούθησαν της αποπομπής, με αποκορύφωμα την επιβεβαίωση, ουσιαστικά, από τον ίδιο τον Ε. Βενιζέλο του "μήλου της έριδος", χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα "ζήτημα συνδεόμενο με τις διεθνείς σχέσεις της χώρας". Δεν είναι μόνο το ότι υπήρξε μια παράτυπη παράκαμψη από τον υπουργό του αρμοδίου διοικητικού συμβουλίου.* * *

Είναι μαζί με τα παραπάνω το "δέος" που γεννά μια πολιτική, η οποία χαρακτηρίζεται για την ευτέλεια, την αδιαφάνεια, την επικινδυνότητα. Το ρουσφέτι, που ζητήθηκε από τον νυν (ή μήπως τον πρώην;) υπουργό Πολιτισμού και δεν εισακούστηκε από τον Αλκη Μπαλτά, με αποτέλεσμα την αποπομπή του, είναι αποκαλυπτικό αυτής της ίδιας πολιτικής, που "κόπτεται για τους ημέτερους". Δεν πείθει ο Ε. Βενιζέλος όταν δηλώνει ότι ενδιαφέρεται για την"εκτόνωση της έντασης με τους χορευτές, μια από τις αιτίες της οποίας είναι και η καταγγελία ορισμένων συμβάσεων". Μήπως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και αυτός ο ίδιος δεν είναι υπεύθυνοι για την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και στη Λυρική Σκηνή, που είχε σαν αποτέλεσμα τον κατακερματισμό δοκιμασμένων συνόλων, όπως και το Μπαλέτο, και την απόλυση δεκάδων καλλιτεχνών; Αλήθεια, έδειξε το ίδιο ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους ή μήπως απ' αυτούς δεν εξαρτώνται οι... διεθνείς σχέσεις της χώρας;

Ακόμη και στην περίπτωση αλαζονικής συμπεριφοράς εκ μέρους του Αλ. Μπαλτά, μήπως το νέο καθεστώς δεν ήταν αυτό που δημιούργησε τις υπερεξουσίες στο πρόσωπο των καλλιτεχνικών διευθυντών; Εκτελεστικό όργανο μιας τέτοιας πολιτικής για δυόμισι χρόνια στην ΕΛΣ υπήρξε ο Αλ. Μπαλτάς, ο οποίος ανταμείφθηκε "αναλόγως" για τις υπηρεσίες του. Ερωτήματα, πάντως, γεννώνται και από τη δήλωση του υπουργού Πολιτισμού για "διεθνή πρόσκληση ενδιαφέροντος" όσον αφορά στην επιλογή διευθυντή στη Λυρική. Μια θεσμική αλλαγή, η οποία όχι μόνο δεν έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης, αλλά και προκαλεί, καθώς αφορά στο μοναδικό λυρικό θέατρο του τόπου μας.