Οι «εκκλήσεις» του γενικού διευθυντή της «ΟΥΝΕΣΚΟ», Κοχίρο Ματσούρα, προς το Ισραήλ και το Λίβανο για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς των δύο χωρών, καθώς και οι σχετικές ανακοινώσεις και άλλων διεθνών φορέων με το ίδιο περιεχόμενο, διέπονται από τη «λογική» των «ίσων αποστάσεων». Γι' αυτούς δεν υπάρχει επιτιθέμενος και αμυνόμενος αλλά «εμπόλεμοι». Πρόκειται για την τακτική που ακολουθούν κράτη και κόμματα τα οποία δεν καταγγέλλουν φυσικά τον ιμπεριαλισμό για τον πόλεμο, λόγω ιδεολογίας, αλλά επιχειρούν να ισορροπήσουν σε δύο βάρκες, λόγω προπαγάνδας.

Ισως να αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετος, τι σημασία έχουν τα παραπάνω για την πολιτιστική κληρονομιά; Δεν έχει δίκιο τελικά ο Ματσούρα για το ότι κινδυνεύουν τα μνημεία στο Λίβανο, έστω κι αν δεν καταγγέλλει το Ισραήλ; Οντως, τα μνημεία κινδυνεύουν έτσι κι αλλιώς. Οταν όμως δεν καταγγέλλεις αυτούς από τους οποίους κινδυνεύουν, όταν δεν τους ξεμπροστιάζεις στους λαούς ως υπεύθυνους και για εγκλήματα κατά του πολιτισμού, τότε πώς είναι δυνατόν να περιμένεις - αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων - ότι τα μνημεία δε θα ξανακινδυνεύσουν; Αλλά και σε επίπεδο προθέσεων, πώς μπορούν αυτοί οι οργανισμοί να πείσουν τους λαούς ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για την πολιτιστική κληρονομιά, όταν η ρητορική τους ενισχύει την ιμπεριαλιστική επιχειρηματολογία;