Ευτυχώς, δε διαθέτουμε κότερο! Εδώ μπαίνει θέμα αν θα κάνουμε διακοπές σε κάμπινγκ, όχι και με πλεούμενο! Τέλος πάντων. Μια ομάδα φίλων, γυναίκες, άντρες, ανάμεσά τους και ένα μωρό, με ένα πανέμορφο ιστιοφόρο οργώνουν τις βαθιές, δυστυχώς γι' αυτούς, θάλασσες. Κάποια μέρα έχουν τη φαεινή ιδέα να σταματήσουν στη μέση του πουθενά, για να κολυμπήσουν. Βουτάνε οι πρώτοι, βουτάνε οι δεύτεροι, στο κότερο μένει η μάνα του μωρού και ο ιδιοκτήτης του κότερου. Εκείνη φοβάται τη θάλασσα, είναι συνέχεια ζωσμένη με το σωσίβιο. Εκείνος θέλει να την πειράξει. Τη σηκώνει στα χέρια του και πέφτουν και οι δυο στη θάλασσα!

Τι απρονοησία! Κανένας δεν είχε προβλέψει να ρίξει τη σκάλα! Το κότερο είναι ψηλό και γλιστράει. Στην αρχή γελάνε. Στη συνέχεια, βέβαια, τα πράγματα σοβαρεύουν. Η άνοδος στο ιστιοφόρο φαντάζει αδύνατη. Και επάνω το μωρό κλαίει!

Αυτά τα πράγματα, φυσικά, συμβαίνουν μία στα χίλια εκατομμύρια! Ας πούμε, όμως, ότι συνέβη και εδώ! Το μόνο κέρδος που έχει ο θεατής είναι να διαπιστώσει την ικανότητα του σκηνοθέτη να διηγηθεί μια ιστορία λίγων τετραγωνικών. Και μάλιστα υγρών τετραγωνικών. Οπου πολύ λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν οι ήρωες.

Φτάνει αυτό; Φτάνει δε φτάνει αυτό είναι, δεν έχει άλλο! Από το σενάριο, και στη συνέχεια και από το σκηνοθέτη, δεν έγινε καμία άλλη προσπάθεια, μικρή έστω, να ειπωθεί κάτι άλλο. Να δούμε, ας πούμε, τη διαφορετικότητα των ηρώων και πώς αντιδρά ο Α ή ο Β μπροστά στον κίνδυνο, μπροστά στο βέβαιο θάνατο.

Τι να τα λέμε! Λείπει ο προσανατολισμός. Οι ταινίες που γίνονται με γνώμονα το εισιτήριο είναι καταδικασμένες να μείνουν μικρά θρίλερ. Το μόνο που τις διαφοροποιεί μεταξύ τους είναι η αγωνία των δημιουργών να «πρωτοτυπήσουν». Στη μέση της θάλασσας, λοιπόν, και πουθενά στεριά! Αντε να σωθείς κολυμπώντας. Και το μωρό να σπαράζει στο κλάμα!

Παίζουν: Σούζαν Μέι Πρατ, Ρίτσαρντ Σπέι Τζ., Νίκλαους Λανγκ, Αλι Χίλις, Κάμερον Ρίτσαρσον, Ερικ Ντέιν.