Με την ολοκλήρωση της συζήτησης του πρώτου θέματος του συνεδρίου (εισήγηση του απερχόμενου ΚΣ της ΚΝΕ), στο βήμα ανέβηκε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, καταθέτοντας την παρέμβαση του Κόμματος στη συζήτηση. Παραθέτουμε το κείμενο αυτής της παρέμβασης:

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

Αντιπρόσωποι των κομμουνιστικών Νεολαιών και της ΠΟΔΝ

Αναμφισβήτητα, το Συνέδριο της ΚΝΕ είναι ένα μεγάλο γεγονός από μόνο του.

Πρώτα απ' όλα, γιατί βασικός σκοπός του συνεδρίου είναι η κριτική εξέταση της δουλιάς, κάτι βεβαίως που γίνεται και πρέπει να γίνεται κάθε μέρα, κάθε μήνα, στις ενδιάμεσες συνδιασκέψεις. Ωστόσο, σύντροφοι, ασφαλή, γενικότερα και βαθιά συμπεράσματα δεν μπορεί να βγάλει κανείς μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Οι τάσεις και τα αποτελέσματα, οι ενδείξεις ωριμάζουν μέσα σε έναν ευρύτερο χρονικό ορίζοντα. Η πείρα του Κόμματος και της ΚΝΕ έχει δείξει ότι τα τέσσερα χρόνια είναι ένα ασφαλές χρονικό διάστημα που μπορούμε να μετρήσουμε αποτελέσματα.

Αρα, δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη κριτική εξέταση της δουλιάς.

Αλλη πλευρά: Η προσυνεδριακή διαδικασία και η συνεδριακή οδηγεί στην ανανέωση των οργάνων.

Ιδιαίτερα για την ΚΝΕ, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα.

Γιατί η ταχύτητα ανανέωσης των οργάνων της ΚΝΕ πρέπει να 'ναι πολύ μεγαλύτερη από τη δυνατότητα που έχει το Κόμμα να ανανεώνει τα όργανα και τις γραμμές του, που και για το Κόμμα είναι αδήριτη ανάγκη.

Γιατί οι γραμμές της ΚΝΕ ανανεώνονται πιο γρήγορα, η ανάπτυξη της ΚΝΕ πρέπει να 'ναι πιο ορμητική σε σχέση με την ανάπτυξη του Κόμματος - καταλαβαίνουμε τη διαφορά - κι επομένως η ανανέωση του δυναμικού πρέπει να οδηγεί στην ανανέωση των οργάνων.

Η ανανέωση των οργάνων είναι στοιχείο, και έγινε στην ΚΝΕ. Μιλάω για τα όργανα, που βγήκαν ως τώρα. Είναι ένα αποδεικτικό στοιχείο - ανεξάρτητα από τις ελλείψεις που συζητήσαμε εδώ - ότι η ΚΝΕ προχώρησε.

Τα στελέχη, σύντροφοι, αναπτύσσονται από τα κάτω προς τα πάνω.

Η ανανέωση των οργάνων είναι ένα στοιχείο δυναμισμού και ζωτικότητας. Φιλοδοξία των κομμουνιστών, είτε στην ΚΝΕ είτε στο Κόμμα, είναι να μας ξεπερνάει η ζωή - όχι να μας στέλνει στα σπίτια μας - αλλά να μας ξεπερνάει η ζωή, να ξεπερνιόμαστε, όσο κι αν θεωρούμαστε εμείς καλοί, γιατί πρέπει ακριβώς η κομμουνιστική δουλιά και η σύνδεση του Κόμματος με τις μάζες, και ο ρόλος του Κόμματος και της ΚΝΕ στο κίνημα, να βγάζει καλύτερα στελέχη από μας.

Μια οργάνωση, η οποία είναι τελματωμένη, αποσπασμένη από τη νεολαία από τους αγώνες δεν μπορεί να αναδείξει νέα στελέχη.

Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος σοβαρός λόγος, που η ανανέωση των οργάνων της ΚΝΕ είναι αδήριτη ανάγκη.

Η ΚΝΕ μαζί βεβαίως με το εργατικό κίνημα, την ταξική πάλη, είναι βασικές πηγές ανανέωσης των γραμμών και των οργάνων του Κόμματος.

Επομένως, σύντροφοι, αυτό πρέπει να το 'χετε στο νου σας, η αντιμετώπιση αδυναμιών, ελλείψεων στην καθοδηγητική δουλιά να γίνει με μαχητικότητα και γι' αυτό το λόγο.

Οσο πιο γρήγορα μαζικοποιείται και αναπτύσσεται η ΚΝΕ και πολλαπλασιάζει την ανάδειξη στελεχών, τόσο πιο γρήγορα θα επιταχύνεται και η ισχυροποίηση του Κόμματος.

Ανανέωση και από πλευράς ταξικής σύνθεσης - κοινωνικής, αλλά και ηλικιακής και από την άποψη του φύλου.

Βεβαίως, δεν πρόκειται για κάτι καινούριο.

Δε σημαίνει ότι η ΚΝΕ δεν είχε κομμουνιστικά χαρακτηριστικά και πρέπει να τα αποκτήσει τώρα.

Μιλάμε για την ανάπτυξη, για την ενίσχυσή τους.

Βεβαίως τα είχε και μάλιστα σε συνθήκες μιας πολύ δύσκολης και σκληρής δεκαπενταετίας, όπου η ΚΝΕ έζησε την κρίση, σαν αποτέλεσμα της κρίσης του Κόμματος, έχασε δυνάμεις, αλλά δυνάμωσε, πολλαπλασιάστηκε μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, όταν - αν θέλετε - άλλα τμήματα του κομμουνιστικού κινήματος, είτε χάνονταν για διάφορους λόγους, είτε αυτοδιαλύονταν, είτε άλλαζαν προσανατολισμό.

Σε περίοδο - αν θέλετε - ισχνών αγελάδων, δυνάμωσε η ΚΝΕ, βεβαίως με τη βοήθεια του Κόμματος, το είπατε και σεις και έτσι είναι.

Αλλά οπωσδήποτε χρεώνεται και στη δουλιά των μελών του Κόμματος που δουλεύουν στην ΚΝΕ και στη δουλιά και στις προσπάθειες των Κνιτών.

Σύντροφοι, το ζήτημα της ανάπτυξης των κομμουνιστικών - επαναστατικών χαρακτηριστικών της ΚΝΕ είναι καίριο ζήτημα σήμερα.

Με μια άλλη φράση θα το έλεγα: Καλείται σήμερα η ΚΝΕ να περάσει σε ένα ανώτερο σκαλοπάτι και επίπεδο ωρίμανσης. Βέβαια, η ωρίμανση είναι και λίγο αφηρημένος όρος.

Ωστόσο, νομίζω και στις θέσεις και στην εισήγηση του ΚΣ της ΚΝΕ και στις αποφάσεις καταγράφονται ποια είναι τα στοιχεία της ωρίμανσης, όπως επίσης καταγράφτηκαν και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος για τη Νεολαία, που έγινε ακριβώς για να δώσει και το Κόμμα τη δική του συμβολή απέναντι στη νεολαία γενικά και ειδικότερα τη βοήθειά του στην ΚΝΕ.

Ας προσπαθήσω να το δώσω κι αλλιώς: Κατ' αρχήν, σύντροφοι, όλες οι πλευρές της ενιαίας δουλιάς της ΚΝΕ (καθοδήγηση, ιδεολογικοπολιτική δουλιά, πιο βαθιά και πιο στενή σύνδεση με τη νεολαία, με το κίνημά της) όλα αυτά τα πράγματα, πρέπει να περάσουν σε ένα ανώτερο στάδιο.

`Η να το πω κι αλλιώς: Η ΚΝΕ σήμερα καλείται - στα πλαίσια βεβαίως της στρατηγικής του Κόμματος, της πάλης για το σοσιαλισμό - να φωτίσει τα σημερινά προβλήματα της νεολαίας και του κινήματος από τη σκοπιά του μέλλοντος, από τη σκοπιά δηλαδή του σοσιαλισμού.

Αρκετοί σύντροφοι από αυτό το βήμα έθεταν το ζήτημα ως εξής:

Οτι πρέπει σήμερα να επεξεργαστούμε τα προβλήματα και τη δράση μας μέσα στο κίνημα της νεολαίας και αυτό όλο να προσπαθήσουμε να το συνδέσουμε με την προοπτική και το σοσιαλισμό.

Εγώ καταλαβαίνω πώς το είπαν, καταλαβαίνω πώς το εννοούσαν.

Ωστόσο, σύντροφοι, να μου επιτραπεί να πω ότι αυτή η διατύπωση «να συνδέσουμε τα προβλήματα της νεολαίας και τις θέσεις μας με την προοπτική», αυτή η διατύπωση ως διατύπωση εκφράζει μια λάθος μεθοδολογία.

Το αντίθετο πρέπει να γίνει. Από τη σκοπιά του σοσιαλισμού να φωτίσουμε τα προβλήματα.

Αν το δείτε ανάποδα, μπορεί να οδηγήσει σε μια σεχταριστική, δογματική σύνδεση και να μας αποσπάσει από τη νεολαία.

`Η, μας αφήνει ακόμα περισσότερο εκτεθειμένους στον μεγάλο κίνδυνο, που ελλοχεύει - και υπάρχει πάντα για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα παγκόσμια και στην Ελλάδα - στον κίνδυνο του οπορτουνισμού, του δεξιού οπορτουνισμού.

Θα δώσω παραδείγματα γι' αυτό το ζήτημα παρακάτω, για να μη μιλάω γενικά και αφηρημένα.

Να μου επιτρέψετε όμως, πριν δώσω αυτά τα συγκεκριμένα παραδείγματα, να πω ορισμένα πιο γενικά:

Αν θα διαβάσει κανείς - και ελπίζω αρκετοί να έχετε διαβάσει - το έργο του Λένιν «τι να κάνουμε» και μια σειρά εργασίες του, που συνδέονταν με τη δημιουργία, τη συγκρότηση για πρώτη φορά του Κόμματος Νέου Τύπου, ανάμεσα στ' άλλα έλεγε ο Λένιν ότι πρέπει να πολιτικοποιηθεί η πάλη της εργατικής τάξης, να ξεφύγει από το Δημοτικό σχολείο (έλεγε, ο συνδικαλιστικός αγώνας είναι ένα μεγάλο σχολείο, αλλά δεν παύει να είναι ένα Δημοτικό σχολείο) και να περάσει σε πανεπιστημιακό επίπεδο, στην πολιτικοποίηση της πάλης.

Τότε περιέγραφε ως πολιτικοποίηση της πάλης, ως καθοριστικό στοιχείο για την πολιτικοποίηση, την ανάγκη η αντίθεση και ο αγώνας των εργατών σε κάθε εργοστάσιο, ή, ο αγώνας απέναντι στους κουλάκους και τους μεγαλογαιοκτήμονες σε κάθε περιοχή, να γίνει ένας αγώνας που να στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης και της τσαρικής απολυταρχίας.

Για κείνη την εποχή σύντροφοι αυτό ήταν ένα άλμα στην πολιτικοποίηση.

Οι σκόρπιοι, δηλαδή, οι χωριστοί αγώνες, κατά εργοστάσιο, κατά τόπο δουλιάς, στο χωράφι, να γίνουν γενικός αγώνας κατά της κυβέρνησης.

Σήμερα, σύντροφοι μπορούμε να πούμε ότι στοιχείο της πολιτικοποίησης είναι αυτό;

Ολοι οι αγώνες που γίνονται, όχι τώρα, και παλιότερα και τώρα στην Ελλάδα, αντικειμενικά, και με συγκεκριμένα αιτήματα, σημείο αναφοράς είχαν την άσκηση πίεσης (α, β, γ, βαθμού, δεν το συζητάω τώρα) απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Οταν η αγροτιά βγήκε, σύντροφοι, εναντίον της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, αντικειμενικά δεν ήταν αντίθετη σε συγκεκριμένες επιλογές των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Ετσι λοιπόν, αυτό λέμε, η πολιτικοποίηση του αγώνα σε κάθε φάση δεν είναι η ίδια.

Σήμερα πρέπει να 'χουμε στο νου μας - ανεξάρτητα των δυσκολιών που υπάρχουν - ότι η ουσία της πολιτικοποίησης της πάλης της εργατικής τάξης των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι μέσα από αυτήν την πάλη να συνειδητοποιείται το πρόβλημα της ανατροπής της πολιτικής εξουσίας.

Αυτό είναι το κλειδί.

Γιατί στο κάτω κάτω στις σημερινές συνθήκες που ζούμε, η σοσιαλιστική επανάσταση έγινε πραγματικότητα σε μια σειρά χώρες, το σοσιαλιστικό σύστημα οικοδομήθηκε, επομένως δεν μπορούμε σήμερα να πισωγυρίζουμε.

Βεβαίως, αποδεικνύεται και ένα άλλο:

Οτι κάθε κίνημα που στρέφεται εναντίον μιας κυβερνητικής επιλογής δε σημαίνει ότι αμφισβητεί και το θέμα της εξουσίας.

Εχουμε πολλά τέτοια κινήματα: Αν η πλειοψηφία των φοιτητών σήμερα σταθεί εναντίον της αναθεώρησης του άρθρου 16 σημαίνει από μόνο του αυτό αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων, αμφισβήτηση της ίδιας της κυβέρνησης της ΝΔ;

Βεβαίως, αυτοί οι αγώνες οπωσδήποτε δημιουργούν θετικά ρήγματα στις συνειδήσεις, αλλά δε φτάνουν ως εκεί που πρέπει.

Επομένως, ο ρόλος της ΚΝΕ - κι αυτό δε θα γίνει σε τέσσερα χρόνια, στο επόμενο συνέδριο πρέπει να 'ναι αυτό: το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας

Ως σύνθημα χρειάζεται βεβαίως αλλά και ως ουσία.

Ετσι ακριβώς θέλω να προσδιορίσουμε σήμερα τι σημαίνει επαναστατικά κομμουνιστικά χαρακτηριστικά της ΚΝΕ που τα είχε και χτες και προχτές και από την πρώτη στιγμή της γέννησής της.

Από μόνο του δε λύνεται το πρόβλημα μόνο με τη γνώση, απαιτεί επαφή με τη δράση.

Θα μου πείτε, καλά, είναι δυνατόν τώρα από μόνη της η ΚΝΕ να κατακτήσει και να εμβαθύνει σε ένα υψηλό επίπεδο; Σύντροφοι πρέπει να πούμε: είναι αναγκαίο, είναι και δυνατό.

Κοιτάξτε να δείτε. Αν η ΚΝΕ σε κάθε φάση της ανάπτυξής της, αν τα νέα καθοδηγητικά όργανα της ΚΝΕ δε δουν αυτό το ζήτημα να λύνεται από τις κατώτερες ακόμα ηλικίες, τότε, σύντροφοι, δε θα πετύχουμε πολλούς από τους στόχους μας.

Κοιτάξτε το αστικό σύστημα. Πότε στέλνει το παιδί στο σχολείο και του μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα; στα έξι του χρόνια. Και μάλιστα σήμερα, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο - ας το πούμε «κατεβάζει προς τα κάτω» - όλο και πιο δύσκολη, αποσπασματική, σύνθετη ύλη για τους δικούς του λόγους, όχι βέβαια για την πραγματική ανάπτυξη της μόρφωσης.

Τα παιδιά στο Δημοτικό μαθαίνουν ζητήματα οικονομίας και πολιτικού συστήματος.

Είναι νόμος της ζωής, δεν κατακτάς τη γνώση στα 50 και στα 60 σου.

Μαθαίνεις τότε, είτε ως επιμόρφωση, είτε ως καταπολέμηση του αναλφαβητισμού στις μεγάλες ηλικίες.

Αν θέλουμε, λοιπόν, οι νέοι άνθρωποι να κατακτήσουν τη θεωρία που θέλει χρόνο, δε γίνεται ούτε σε 5 ούτε σε 10 χρόνια, πρέπει να αρχίσουν από πάρα πολύ μικροί.

Πολλές φορές μέσα στη ζωή μπορεί και το Κόμμα και η ΚΝΕ να κάνουμε και λάθη και να έχουμε και κενά.

Αλλά συνήθως οι συνέπειες από τα ιδεολογικά κενά και λάθη δεν εκδηλώνονται άμεσα.

Μπορούν να εκδηλωθούν μετά από 10 και 20 χρόνια και δε διορθώνονται εύκολα αυτά τα λάθη.

Οταν κάτι δεν το ξέρεις, ή, πολύ περισσότερο, θα το μάθεις στραβά, γιατί ο αντίπαλος δουλεύει ιδεολογικά. Δεν υπάρχει κενό ιδεολογικό, ό,τι δεν καλύπτεις εσύ το καλύπτει ο αντίπαλος.

Επομένως να το ξεκαθαρίσουμε. Θεωρητική γνώση με όλες τις μορφές, και όχι αντιπαραθετικά, ότι «δε λύνεται με διαλέξεις».

Με διαλέξεις, με αυτομόρφωση, μέσα από όλους τους δρόμους.

Και με βαθμίδες ασφαλώς, θα τα προσαρμόσω στους μαθητές, με άλλη απαίτηση θα πάω στο Πανεπιστήμιο, αυτή η δουλιά να είναι διαρκής.

Και να ανανεώνεται η γνώση, να εμπλουτίζεται.

Οχι απλώς να «κατεβάσουμε» κάτω τη θεωρία, να τη διαβάσουμε, αλλά σε σύνδεση με τις σύγχρονες εξελίξεις.

Οχι γιατί έχει ξεπεραστεί η θεωρία μας, αλλά γιατί πραγματικά δε θα είναι προσιτή αν δεν τη συνδέεις με τις σημερινές εξελίξεις.

Επομένως, αυτός είναι ένας όρος για την ανάπτυξη των επαναστατικών χαρακτηριστικών της ΚΝΕ για να μπορεί ακριβώς να επεξεργάζεται και να προσαρμόζει παραπέρα τη στρατηγική του Κόμματος στο χώρο της νεολαίας, ένα καθήκον που της το έχει αναθέσει για βαθύτερη επεξεργασία το ίδιο το Κόμμα.

Υπάρχουν, σύντροφοι, ορισμένα ζητήματα, κρίσιμα θεωρητικά θέματα, που σήμερα πρέπει η ΚΝΕ να τα κατακτήσει.

Κι αν θέλετε μέσα από αυτά να προσεγγίζεται και η θεωρία.

Ενα ζήτημα: Ο χαρακτήρας της εποχής μας

Λέμε ότι είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Να υποβάλουμε το ερώτημα: Είναι κατοχυρωμένο αυτό ως γνώση, συνείδηση και πίστη στο σύνολο των μελών και στελεχών της ΚΝΕ και στην επιρροή μας;

Μπορεί ως σύνθημα να είναι ωραίο, αν το δει ως σύνθημα, να έλκει. Αλλά δεν είναι θέμα συνθήματος. Διότι, εδώ, ορισμένοι που είχαν κατακτήσει αυτή τη θέση, σήμερα έρχονται και σου λένε «μα ο συσχετισμός δύναμης ανατράπηκε».

Αλλά ο χαρακτήρας της εποχής δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης.

Ο συσχετισμός δύναμης καθορίζει την ταχύτητα των εξελίξεων, το ύψος των εμποδίων που έχεις, των δυσκολιών ή των δυνατοτήτων, δεν καθορίζει το χαρακτήρα της εποχής.

Δεύτερο ζήτημα: Δεν υπάρχει ένα ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ή σύστημα πολιτικής εξουσίας, ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό - που δεν είναι καπιταλισμός, δεν είναι και σοσιαλισμός, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι ένα ενδιάμεσο σύστημα, που λύνει κάποια προβλήματα.

΄Η θα 'χεις αστική πολιτική εξουσία ή σοσιαλιστική. Ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει το αστικό πολιτικό σύστημα, ή, αν θέλεις, τη σύνθεσή του από πλευράς κομμάτων.

Γι' αυτό λέμε ότι η στρατηγική του Κόμματος είναι στρατηγική για το σοσιαλισμό. Αν υπήρχε κανένα ενδιάμεσο σύστημα που έλυνε τα προβλήματα των ανθρώπων μπορεί να το είχαμε επιλέξει, αλλά δεν υπάρχει.

Κι αυτό το πράγμα, σύντροφοι, πρέπει να είναι εμπεδωμένο θεωρητικά και μέσα από την πείρα των εξελίξεων. Γιατί τότε δεν μπορούμε να πείσουμε για το σοσιαλισμό. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο σοσιαλισμός έχει ανατραπεί, έχει συκοφαντηθεί, ή, αν θέλετε, υπάρχει ανάγκη να μελετηθούν και θεωρητικά προβλήματα γύρω από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Δε θα μπορούμε να απαντήσουμε πειστικά σε ζητήματα που θέτει ο αντίπαλος ή άλλοι καλοπροαίρετα, γιατί για παράδειγμα δε συνεργαζόμαστε με τη σοσιαλδημοκρατία, ή γιατί δεν μπαίνουμε σε μια αστική κυβέρνηση, ή γιατί θεωρούμε ότι πίσω από την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη δεν υπάρχει περιθώριο άλλου συμβιβασμού.

Και σε πολλά άλλα πράγματα δε θα μπορέσουμε να δώσουμε απάντηση, μέχρι ακόμα και για τη θέση μας εναντίον του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Αρα είναι ένα θεωρητικό ζήτημα, η ΚΝΕ πρέπει να καταχτά την αντίστοιχη γνώση.

Βεβαίως, σύντροφοι, όταν λέμε στρατηγική για το σοσιαλισμό δεν εννοούμε ότι πάμε στα ΤΕΕ, πάμε στην Κατάρτιση, πάμε στη Νάουσα με τους ανέργους και τους λέμε παλέψτε για το σοσιαλισμό, αλλιώς δε γίνεται τίποτα.

Σημαίνει επεξεργασία, προσαρμογή, όχι εγκατάλειψη, προσαρμογή της στρατηγικής, παίρνοντας υπόψη το συσχετισμό δύναμης, τις συνθήκες κλπ.

Το Κόμμα μας αυτό το έκανε.

Το ξεκίνησε στο 15^ο Συνέδριο και έθεσε το αγκωνάρι, το Πρόγραμμά του: Επεξεργάστηκε τη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης, την κοινωνικοπολιτική συμμαχία του Μετώπου. Παραπέρα στο 16^ο Συνέδριο φώτισε καλύτερα το θέμα ότι το Μέτωπο δε γίνεται στη βάση του σοσιαλισμού. Αυτό είναι μια υποχώρηση αναγκαία, ένας συμβιβασμός που πολλαπλασιάζει, βοηθάει τη συσπείρωση δυνάμεων, βοηθάει συμμαχίες για να αδυνατίζεις τον αντίπαλο. Επεξεργαστήκαμε τη γραμμή της λαϊκής εξουσίας, της λαϊκής οικονομίας, που βεβαίως για μας ταυτίζεται με το σοσιαλισμό, δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία. Η λαϊκή εξουσία - οικονομία μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις, περιέχει ορισμένα βασικά στοιχεία, ούτως ώστε να μην εγκλωβίζεται η πάλη του μετώπου μέσα στα διάφορα αστικά και μικροαστικά σενάρια. Είναι ένα πλαίσιο το οποίο βοηθάει να ωριμάζει η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, χωρίς να δεσμεύει τις άλλες δυνάμεις να έχουν την ίδια άποψη με μας για το σοσιαλισμό.

Περιέχει ιδέες όπως η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων βασικών μέσων παραγωγής, ο σχεδιασμός, η αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις κλπ. Βοηθάει να επιλυθεί το πρόγραμμα της εξουσίας προς τα μπρος. Νομοτελειακά, η αντιιμπεριαλιστική πάλη δε σε οδηγεί στο σοσιαλισμό, αλλά κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις διευκολύνει να ανταποκριθείς σ' αυτό το καθήκον.

Βεβαίως, υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που δεν μπορεί κανείς να τα λύσει σήμερα, ούτε θεωρητικά, ούτε πρακτικά, θα τα λύσει ο συσχετισμός δύναμης, η δημιουργία όλων των προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Με αυτήν την έννοια θέλω να φέρω και ορισμένα παραδείγματα. Βεβαίως, πάντοτε, τα συγκεκριμένα παραδείγματα είναι και λίγο σχηματικά, αλλά για να δείξω πώς πρέπει να εννοούμε αυτό που λέμε «από τη σκοπιά της στρατηγικής μας επεξεργαζόμαστε τους στόχους πάλης του σήμερα», γιατί μας ενδιαφέρει να συσπειρώσουμε δυνάμεις, να ανεβάσουμε το κίνημα. Γιατί αν δεν υπάρχει κίνημα, ταξική πάλη, πολιτικές αναμετρήσεις, ε, την ιδέα του σοσιαλισμού το πολύ - πολύ να την ασπάζεται ο εργάτης, ο εργαζόμενος σαν ένα ηθικό πρόσταγμα, ένα όραμα και όχι σαν σκοπό και στόχο πάλης.

Να πω ένα παράδειγμα: Τη θέση μας για την Παιδεία.

Δεν μπορούμε να αποσπάσουμε την Παιδεία από το κοινωνικό οικονομικό σύστημα, την κοινωνία, την οικονομία κλπ. Είναι καθαρό ότι η Παιδεία είναι ενταγμένη μέσα στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Αποκρούσαμε τις απόψεις «σύνδεση, του Πανεπιστημίου με την αγορά». Δεν ήταν μέχρι τώρα συνδεδεμένο το Πανεπιστήμιο; Ηταν έξω από τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς; Αλλά ακριβώς από τη δική μας τη σκοπιά μπορέσαμε να δούμε τι αλλαγές θέλει να φέρει ο καπιταλισμός στην Παιδεία, ούτως ώστε να προσαρμόσει και να υποτάξει ακόμα πιο αποτελεσματικά - την Παιδεία - σ' αυτό που λέμε καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Ας πω στις σύγχρονες επιλογές και ανάγκες που έχει το καπιταλιστικό σύστημα σ' αυτή τη φάση.

Το είπατε και σεις και ισχύει. Αρκεί να κάνουμε προπαγάνδα για τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία; Βεβαίως, κοιτάξτε να δείτε, μην μπερδευόμαστε: Πολλές φορές διαμορφώνουμε πλαίσια πάλης μέσα στο μαζικό κίνημα που δεν μπορούν να έχουν όλο το βάθος της σκέψης μας και όλη την ιδεολογία μας να την κάνουμε στόχο πάλης. Αλλά εμείς ακριβώς πρέπει να στηρίζουμε αυτούς τους στόχους πάλης πολύ βαθύτερα.

Και εμείς πρέπει να μιλήσουμε: Παιδεία για ποιο σκοπό, σε ποια κοινωνία. Βεβαίως, η Παιδεία πρέπει να είναι δεμένη με την οικονομία, γιατί στο σοσιαλισμό έτσι δεν ήτανε; Είχε αυτοτελείς στόχους από τη σοσιαλιστική οικονομία; Επομένως, η κριτική που κάνεις στον καπιταλισμό, δεν είναι γιατί συνδέει πιο βαθιά την Παιδεία με την αγορά, είναι φυσιολογικό να το κάνει, αλλά γιατί αυτό γίνεται από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Ρωτάνε «μα εσάς δε σας ενδιαφέρει η Παιδεία να προσαρμόζεται στην οικονομία, την παραγωγή και να παράγει ένα επιστημονικό δυναμικό που να μπορεί να βρει δουλιά με τις σύγχρονες απαιτήσεις που έχει η αγορά εργασίας;».

Αμα του απαντήσεις όχι, είναι σα να είσαι ούφο.

Θα του πεις ναι, αντιπαλεύω αυτά γιατί ακριβώς κάνει ακόμα μεγαλύτερες προσαρμογές στην Παιδεία για να υπηρετήσει το κεφάλαιο. Αρα δε λύνει την ανεργία, η τάση θα είναι αυξητική. Θέλουμε Παιδεία που είναι υποταγμένη σε άλλους νόμους, σε άλλη οικονομία, υπέρ του λαού.

Οταν, για παράδειγμα, παλεύουμε και παλέψαμε εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων της ΔΕΗ, του ΟΤΕ κλπ. δε λέγαμε όχι γενικά στην ιδιωτικοποίηση, δεν παλέψαμε εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να υπάρχουν κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Το αντιπαλέψαμε κατ' αρχήν γιατί έχουν άμεσες συνέπειες στις εργασιακές σχέσεις, στο κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Το αντιπαλέψαμε όμως ανεβάζοντας και το ζήτημα λαϊκή περιουσία (η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ορυκτός πλούτος να ανήκουν στο λαό). Θα μου πεις, δε λέει και πολλά πράγματα το «λαϊκή περιουσία», αλλά είναι ο κρίκος εκείνος που μπορείς να συσπειρώσεις και δυνάμεις που φοβούνται το σοσιαλισμό, φοβούνται τη ρήξη, είτε δεν τον θέλουν γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι τους συμφέρει. Κρίκος που υπηρετεί το σήμερα και δεν κλείνει την προοπτική.

Επομένως, η επεξεργασία των θέσεών μας δε γίνεται αυτοτελώς από τη σοσιαλιστική προοπτική, αλλά ακριβώς από τη σκοπιά της σοσιαλιστικής προοπτικής κάνοντας βεβαίως προσαρμογές κατάλληλες για να μπορέσεις να συσπειρώσεις δυνάμεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης, ώστε να υπάρχει αποτελεσματικότητα, να αποσπαστούν κάποιες παραχωρήσεις.

Πάρτε ένα παράδειγμα, πώς χειριστήκαμε το ζήτημα της αρχικής τροπολογίας για τους ανέργους στη Νάουσα.

Καταλήξαμε την τροπολογία να την ψηφίσουμε στη Βουλή, τονίζοντας βεβαίως ότι δε λύνει το πρόβλημα. Ποια ήταν τα στοιχεία που μας έκαναν να πούμε ότι θα την ψηφίσουμε; Δεν είχε σχέση με το σοσιαλισμό βέβαια. Μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού πρέπει να διεκδικείς ένα σύστημα προστασίας των ανέργων ακριβώς γιατί δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική στα πλαίσια του καπιταλισμού που δίνει δουλιά για όλους και μάλιστα μόνιμη δουλιά με πλήρεις μισθούς κλπ. Οι εργάτες δε δέχτηκαν τα σεμινάρια κατάρτισης που τους στέλνανε, δε δέχτηκαν εντελώς μεσοβέζικες λύσεις.

Απορρίψαμε την υποκριτική λογική των άλλων κομμάτων ότι δεν πρέπει να πριμοδοτείται η ανεργία, αλλά η εργασία. Μα μέσα στον καπιταλισμό δε λύνεται το πρόβλημα της δουλιάς, πολύ περισσότερο οι συγκεκριμένες επιλογές δεν το λύνουν. Με το σύνθημα επιδότηση εργασίας εννοούν φθηνή ευκίνητη εργατική δύναμη με προσωρινή δουλιά, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης προωθούν.

Θα ψηφίζαμε την τροπολογία εξηγώντας αυτά τα πράγματα. Κάτω από την πίεση των βιομηχάνων και του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ, η ΝΔ το παίρνει πίσω και το μετατρέπει σε επιδότηση, στην ουσία της εργοδοσίας. Βεβαίως το καταψηφίσαμε. Και ήταν σύμφωνοι οι εργάτες και εργάτριες της Νάουσας.

Η στρατηγική του Κόμματος μας δίνει τη δυνατότητα και να διαμορφώνουμε στόχους πάλης που σήμερα συσπειρώνουν, αμβλύνουν καταστάσεις. Αν δεν πετυχαίνουμε, δε φταίνε οι προτάσεις αλλά ο συσχετισμός δύναμης, γιατί ορισμένοι, όπως ο ΣΥΝ, μας χρεώνουν ότι δε δίνονται αυξήσεις γιατί ζητάμε εμείς πολλά. Αυτό, σύντροφοι, είναι συκοφαντικό επιχείρημα και ψεύτικο.

Η ικανότητα, λοιπόν, διατύπωσης στόχων πάλης από τη σκοπιά της στρατηγικής δεν καταχτιέται εύκολα. Θα κάνεις και λάθη. Θα κάνεις και ένα συμβιβασμό επιζήμιο, αλλά μπορείς να τον διορθώσεις όταν επαγρυπνάς συλλογικά και εξετάζεις πώς και τι κάνει.

Αν τώρα πας να επεξεργαστείς ανεξάρτητες προτάσεις και μετά να τις συνδέσεις με το αύριο δε θα βρεις το εργαλείο για να διαμορφώσεις αιτήματα.

Φέρατε αρκετά παραδείγματα. Πάμε στα ΤΕΕ και μάλιστα στην αρχική φάση των ΤΕΕ που φάνταζαν λύση για τα παιδιά και τους λέγαμε για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο.

Είναι σωστή η θέση μας; Απόλυτα. Και προσαρμοσμένη επιστημονικά στις εξελίξεις. Δεν έπιασε στα παιδιά, αντίθετα έπιασαν άλλα πράγματα που έβαλαν οι σύντροφοι μέσα από την εμπειρία τους, και μάλιστα πολύ πιο προωθημένα πολιτικά. Εβαλαν το δικαίωμα στη δουλιά, ότι τα παιδιά δεν πρέπει να δουλεύουν. Εκείνη την αρχική στιγμή το ενιαίο δωδεκάχρονο δεν έπειθε ως απάντηση.

Αυτά όλα πώς θα τα λύνουμε; Με συλλογική δουλιά και αυτό πρέπει να μάθει μέχρι και η ΟΒ να συμβάλει στην επίλυση των ζητημάτων. Γιατί, κοιτάξτε, αν επεξεργαστούμε τη θέση μας - για το πώς θα σταθούμε στα ΤΕΕ - από τα πάνω, τότε θα πέσουμε σ' αυτό: θα πάμε να λέμε μόνο για το ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο. Βεβαίως, σήμερα μπορεί να το καταλάβει καλύτερα ο μαθητής, η μαθήτρια στο ΤΕΕ.

Πάρτε τη θέση που λέμε «ιδιωτικοποιούν την Παιδεία», «όχι στην αναθεώρηση του άρθρου του Συντάγματος που καθιερώνει ιδιωτικά πανεπιστήμια». Σωστή θέση, αλλά ανεπαρκής.

Σύντροφοι, δε θα κάνουν ανοιχτή ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, να μετατρέψουν τα ΑΕΙ σε ιδιωτικά. Δημόσια θα τα λένε. Να μην αναγορεύουμε την έννοια «δημόσιο» στον καπιταλισμό ως ίδιο πράγμα με το λαϊκό. Εχεις δημόσιο σύστημα Υγείας, αλλά πληρώνεις εισφορές για την Υγεία. Κι έτσι πολλές φορές απλουστεύουμε την προπαγάνδα. Γιατί, σου λέει ο άλλος, μα έτσι κι αλλιώς πληρώνω.

Για να δείτε, όταν προπαγάνδιζαν τα μη κρατικά πανεπιστήμια ή και τα καθαρά ιδιωτικά για να μη πηγαίνουν τα χρήματα στο εξωτερικό, οικογένειες από λαϊκά στρώματα σου λέγανε: Καλύτερα να πληρώνω τα δίδακτρα εδώ, όμως δε θα 'χω και τα έξοδα παραμονής και την ακρίβεια της Μεγάλης Βρετανίας κλπ. Εμείς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα για δωρεάν σπουδές όλων των παιδιών στα Πανεπιστήμια. Γιατί πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στα ξένα πανεπιστήμια και στα ιδιωτικά στην Ελλάδα;

Επομένως, έπρεπε εδώ ακριβώς από τη σκοπιά του αύριο να διαμορφώνεις τα αιτήματα του σήμερα.

Αλλη πλευρά:

Τη μάχη που δίνουμε για τη μη συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο».

Ενα μέρος των εργαζομένων, κάτω από την πλύση εγκεφάλου που δέχεται, μπορεί να μην το καταλαβαίνει. Διότι σου λέει τι έχεις να χάσεις; Δε δίνετε τη μάχη σε όλα τα πεδία πάλης; Σε κάθε πεδίο που σου δίνεται ευκαιρία.

Πριν από 20 - 30 χρόνια μπορεί έτσι να έπρεπε να 'ναι. Να αξιοποιείς χωρίς εξαιρέσεις κάθε πεδίο πάλης. Σήμερα, όμως, βρισκόμαστε σε μια φάση που μια σειρά θεσμούς του αστικού συστήματος πρέπει να τους βάλουμε σε ανοιχτή αμφισβήτηση. Σε αμφισβήτηση, έτσι κι αλλιώς, πρέπει να τους βάλεις όλους και το αστικό κοινοβούλιο κι όλα στην πορεία, πράγμα που θα γίνει μέσα και από τη λαϊκή πείρα.

Ορισμένους όμως θεσμούς πρέπει να τους βάλεις σε γενική αμφισβήτηση με τη μη συμμετοχή, σαμποτάροντάς τους.

Πολύ περισσότερο που η μη συμμετοχή στο διάλογο δεν οφείλεται μόνο στο ότι είναι «σημαδεμένος». Γιατί, και η Βουλή δεν είναι σημαδεμένη; Γιατί πάμε στη Βουλή και φωνάζουμε; Δεν είναι μόνο ότι είναι σημαδεμένος. Δεν πρέπει να χάσει ούτε ένα λεπτό ο εργαζόμενος να περιμένει την έκβαση του διαλόγου. Πρέπει να συγκρουστεί απευθείας, γιατί ακριβώς το τι θα βγει είναι γνωστό.

Ας δούμε τη μάχη των τοπικών εκλογών, στην οποία πρέπει να ριχτείτε ορμητικά. Δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη δουλιά μας στην εργατική νεολαία και το εργατικό κίνημα. Πρώτα απ' όλα η μάχη των τοπικών εκλογών έχει γενικό πολιτικό χαρακτήρα. Δεν είναι απλώς μάχη για να μαζέψεις ψήφους για τα ψηφοδέλτια που στηρίζει το Κόμμα με το ΔΗΚΚΙ, την Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών, την Κομμουνιστική Ανανέωση, οικολογικές ομάδες και αγωνιστικές κινήσεις και παράγοντες. Βεβαίως, είναι κι αυτό ένα καθήκον.

Δίνεται, επίσης, η ευκαιρία να προβάλεις μέσα από τη μάχη των τοπικών εκλογών τα προβλήματα της νεολαίας που είναι ενιαία, στο χώρο της δουλιάς και κατοικίας. Θα μιλήσετε για τα προβλήματα της εργατικής και εργαζόμενης νεολαίας στη γειτονιά. Θα μιλήσετε για τα προβλήματα της μαθητικής νεολαίας στη γειτονιά, αλλά και στα εργοστάσια. Θα μιλήσετε για τα προβλήματα της ανεργίας, και στους τόπους δουλιάς και στη γειτονιά.

Η ΤΑ είναι αναπόσπαστος μηχανισμός της κρατικής εξουσίας. Θα πρέπει να ανοίξουμε το θέμα τι θεσμός είναι αυτός.

Κι αν θέλετε μέσα από αυτή τη μάχη ενισχύεις το μέτωπο πάλης, ενισχύεις την πολιτική συνειδητοποίηση και να σας πω και κάτι - δε λέω ότι θα τα λύσουμε όλα μέσα στην προεκλογική περίοδο - ανοίγεις και τον προβληματισμό για νέους λαϊκούς θεσμούς που πρέπει να γεννηθούν μέσα στο κίνημα, διεκδικώντας βέβαια ταυτόχρονα αυξημένες θέσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Είναι, λοιπόν, ένα σημαντικό πεδίο για τη δουλιά στην εργατική νεολαία. Δεν είναι εργατική μόνο στο εργοστάσιο, είναι εργατική και στη συνοικία. Το πρόβλημα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν είναι θέμα της συνοικίας ή του δήμου, είναι θέμα και του εργοστασίου, του γραφείου, του χωραφιού.

Να καταπολεμήσουμε αυτόν τον κατακερματισμό της προσωπικότητας. Είσαι εργάτης, είσαι πολίτης, είσαι δημότης, είσαι οπαδός του αθλητισμού, του πολιτισμού.

Η νεολαία είναι αναπόσπαστα ενταγμένη στην κοινωνικοταξική διάρθρωση.

Σύντροφοι, για να σας ρωτήσω καθαρά:

Ενοποιητικό στοιχείο στη νεολαία είναι το ηλικιακό;

Βεβαίως, είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της νεολαίας. Κι αν θέλετε μπορεί να 'χουν και κοινά νεανικά χαρακτηριστικά ένα αστόπαιδο κι ένα εργατόπαιδο. Και μάλιστα ο καπιταλισμός καλλιεργεί ορισμένα εξωτερικά κοινά χαρακτηριστικά, το μπλουζάκι με το τάδε σήμα, και η μαϊμού μπλουζάκι με το ίδιο σήμα, το τζιν το φοράνε και οι δύο, τα μουσικά είδη αρέσουν και στους δύο. Δε μας τρομάζει αυτό. Το ενοποιητικό στοιχείο όμως δεν είναι αυτό.

Είναι το κοινωνικοταξικό στοιχείο εμποτισμένο βεβαίως και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η νεολαία.

Αυτό, να το πω, δεν έχει ακόμα δουλευτεί όσο χρειάζεται και από το Κόμμα και από την ΚΝΕ.

Το στελεχικό δυναμικό πρέπει να δουλέψει πολύ σ' αυτό το ζήτημα βαθύτερα.

Οπου κι αν είμαστε, το κοινωνικοταξικό στοιχείο πρέπει να αναδεικνύεται. Παίρνοντας υπόψη ότι η νεολαία βέβαια περνάει και μεταβατικά στάδια.

Δεν μπορείς να πας στο φοιτητή - φοιτήτρια και να τους μιλάς σα να είναι εργάτης - εργάτρια έστω κι αν η μεγάλη πλειοψηφία θα ανήκουν στη μισθωτή εργασία κι ένα μεγάλο μέρος στην εργατική τάξη.

Δεν μπορείς να πας στον εργάτη και να μη του μιλήσεις για τα προβλήματα της Παιδείας και να είναι οι ίδιοι στα θρανία.

Εμείς πρέπει να συμβάλουμε σε μια ενοποιητική αντίληψη που βασίζεται σε κοινωνικοταξικά και ηλικιακά χαρακτηριστικά στην εργατική νεολαία, στην αγροτική, στους αυτοαπασχολούμενους στη νεολαία που είναι στα θρανία.

Το νεολαιίστικο κίνημα τι είναι; Μια ενιαία δομή; Οχι.

Ενα κομμάτι οργανώνεται στην εργατική τάξη, ένα άλλο και στο μαθητικό φοιτητικό, σπουδαστικό κίνημα, στο αγροτικό, των αυτοαπασχολούμενων ένα άλλο τμήμα μπορεί να εκφράζεται μέσα από επιμέρους συσπειρώσεις.

Το ενοποιητικό στοιχείο εκφράζεται στη δράση, στο συντονισμό των τμημάτων, στην αντίληψη, όχι οργανωτικά.

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά που πρέπει να πολεμήσουμε.

Στο όνομα της εξειδίκευσης της δουλιάς και της διεκπεραίωσης ποικίλων καθηκόντων έχουμε μετατρέψει τη δουλιά σε κουτάκια.

Εγιναν εδώ ομιλίες καλές, που δείχνουν ότι ωριμάζει μια διαφορετική αντιμετώπιση του ζητήματος αλλά δεν το έχουμε λύσει.

Να πω ένα παράδειγμα:

Στην εργατική τάξη θα θέσουμε τα εργατικά ζητήματα μόνο; Στη μαθητική τα μαθητικά; Στη συνοικιακή τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, το περιβάλλον μόνο;

Γι' αυτό η οργανωτική μας πολιτική πρέπει να συμβαδίζει με τις θεωρητικές μας επεξεργασίες και τις ιδεολογικές μας αντιλήψεις.

Στην εργατική νεολαία θα απευθυνθούμε με όλα: Και με τα εργασιακά και με τον πόλεμο και με τις δημοκρατικές ελευθερίες και με φακελώματα. Είναι ζήτημα εμείς πώς διαπαιδαγωγούμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας.

Θα μου πείτε, όλα τα θέματα με τον ίδιο τρόπο θα τα θέσω στους εργατοϋπάλληλους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φοιτητές - σπουδαστές - μαθητές, στους νέους αγρότες, στους νέους στην ύπαιθρο, στους μετανάστες;

Το ενιαίο δε σημαίνει τα ρίχνω χύμα όλα, ισοπεδωτικά.

Ούτε είναι εύκολο οι νέοι άνθρωποι να πείθονται να εντάσσονται με κοινωνικό ταξικό κριτήριο στην αντίστοιχη οργάνωση.

Θα υπάρξουν και άλλες μορφές συσπείρωσης που μπορεί να είναι και προσωρινές και μόνιμες.

Η ενιαιοποίηση γίνεται και μέσα από ένα κανάλι, γίνεται και σαν συνισταμένη δράσης μέσα από πολλά κανάλια.

Επομένως όταν δουλεύουμε στην εργατική νεολαία, π.χ. στο εμπόριο, ο άξονας θα είναι τα προβλήματα στο εμπόριο.

Αλλά εδώ θέλει επεξεργασία του περιεχομένου και των μορφών δουλιάς, και να μην υπάρχει μονομέρεια και στενότητα στο περιεχόμενο.

Πρέπει να δίνουμε μεγαλύτερο βάρος στην προετοιμασία και τη δική μας και των μαζών της νεολαίας προκειμένου να ανέβει η στάθμη του κινήματος.

Θέλει προετοιμασία εδάφους.

Οταν θες να κατακτήσεις ένα φρούριο, καταχτάς τους λοφίσκους για να το πολεμήσεις χωρίς να χάσεις από το μάτι σου το φρούριο.

Ο αντίπαλος έτσι δρα. Ελίσσεται, φέρνει τα νομοσχέδια κομματιαστά, δεν τα φέρνει όλα μαζί, με σχέδιο.

Επομένως, υπάρχουν ζητήματα ποιότητας και ωρίμανσης τα οποία έχουν και κάτι το αφηρημένο, αλλά η οργανωτική δουλιά μπορεί να τα συγκεκριμενοποιήσει.

Να αναφερθώ σε ένα άλλο θέμα: Αρκεί η γνώση της θεωρίας και της πολιτικής μόνο;

`Η και μόνο η οργάνωση της πάλης; Εδώ υπάρχει και ένα θέμα το είπατε και σεις. Παρά πολύ νέοι μας πιστεύουν, συμφωνούν μαζί μας αλλά δεν έχουν τα κουράγια να παλέψουν. Απαιτείται και ένα είδος σύγχρονου ηρωισμού, πνεύμα αυτοθυσίας για το καλό της νεολαίας, του λαού.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι το εξής:

Οτι όχι μόνο οι κομμουνιστές, αλλά κι αυτό που λέγεται ο απλός λαός, οι απλοί άνθρωποι είναι σε θέση να καταθέσουν την υψηλότερη θυσία και τη ζωή τους, σε έναν αγώνα που βρίσκουν νόημα, που βρίσκουν σκοπό.

Πολλές φορές μιλάμε για την ιστορία του Κόμματος, για τους ηρωικούς αγώνες, είναι - για να καταλάβουμε - το εξής πράγμα:

Εχει τεράστια δύναμη ο άνθρωπος μέσα του για να θυσιαστεί.

Και να ξεπεράσει και την ιδέα του θανάτου του, προκειμένου να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού.

Πρέπει να το πιστέψουμε.

Αυτοί οι φοβισμένοι νέοι που δεν απεργούν, αύριο μπορεί να κάνουν κατορθώματα, που ενδεχομένως εμείς που είμαστε εδώ ή κάποιοι από μας, να μη τα κάνουμε.

Αυτό είναι που ξεχωρίζει τον κομμουνιστή, είτε μέλος του Κόμματος, είτε είναι στην ΚΝΕ, είναι ότι πιστεύει βαθιά στη δυνατότητα του λαού και να διαφοροποιείται και να κερδίζεται και να επιδείξει μεγάλο ηρωισμό.

Παράγοντας διαμόρφωσης μιας ηρωικής στάσης είναι το Κόμμα και η ΚΝΕ.

Μη φοβόμαστε τους νέους που δε θέλουν να απεργήσουν, μη φοβόμαστε τους νέους που στρέφουν το κεφάλι σε μας όχι γιατί θεωρούν ότι δε λέμε σωστά πράγματα, αλλά γιατί φοβούνται τον αγώνα, φοβούνται την απόλυση, το διωγμό.

Δε θα βάλουμε έναν πήχη και να πούμε ποιος είναι ο βαθμός ετοιμότητας. Κάποια ετοιμότητα έχει ο κάθε Κνίτης, η Κνίτισσα από τη στιγμή που εντάσσεται, για θυσίες προς όφελος της νεολαίας. Θέλει όμως κατάλληλη προετοιμασία για μαζικές στρατολογίες - η προετοιμασία δε σημαίνει μείωση στον ρυθμό στρατολογιών. Θέλει μια συνεχή δουλιά και αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στο μέλος σου ότι μπορεί να κατακτήσει και ικανότητα και ηρωισμό, τότε δε θα κάνεις και προσπάθεια.

Δεν έχουμε δικαίωμα - να το πω καθαρά - να μην πιστεύουμε σ' αυτό που λέμε, στη δύναμη του λαού, στη δύναμη της εργατικής τάξης, της νεολαίας.

Η δύναμη του Κόμματος βρίσκεται και στο γεγονός ότι πιστεύει στο λαό ακόμα και όταν αυτός ο λαός υποκύπτει προσωρινά.

Εμείς σύντροφοι έχουμε ένα πλεονέκτημα ως κόμμα και ως ΚΝΕ.

Το πλεονέκτημα αυτό έχει σχέση με το ότι ξέρουμε καλά πού θέλουμε να πάμε με επιστημονική μελέτη, τεκμηριωμένα. Εχουμε και την ικανότητα του επιτελικού σχεδιασμού.

Θα μου πείτε ο αντίπαλος δε σχεδιάζει; Σχεδιάζει.

Κοιτάξτε να δείτε, όσους σχεδιασμούς και να κάνει ο αντίπαλος δεν μπορεί να καταργήσει ούτε τις αντιθέσεις ούτε τις αντιφάσεις ούτε τις αντινομίες που χαρακτηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα, πανίσχυρος είναι ο ιμπεριαλισμός, έχει επικρατήσει στο μεγαλύτερο μέρος της γης, δεν έχει οργανωμένο αντίπαλο δέος και όμως δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα που γεννά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ανεξάρτητα από τον βαθμό ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

Οι ανταγωνισμοί, οι αντιθέσεις βαθαίνουν...

Επομένως ό,τι σχεδιασμό και να 'χει ο αντίπαλος δεν μπορεί να αλλάξει και να αντιμετωπίσει τα ίδια τα προβλήματα που έχει το καπιταλιστικό σύστημα ως το τελευταίο εκμεταλλευτικό σύστημα σε μια εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.

Εμείς σύντροφοι δεν έχουμε την πλειοψηφία στα χέρια μας, αλλά αυτό που λέμε, η επιτελική δουλιά, ο σχεδιασμός σε βάθος και η δουλιά η σχεδιασμένη και όχι η αποσπασματική, πολλαπλασιάζει την αποτελεσματικότητά μας.

Συστατικό στοιχείο αναδεικνύεται και η πάλη κατά του οπορτουνισμού. Ας δούμε μια πλευρά:

Μας λένε ορισμένοι σύμμαχοι, οπωσδήποτε καλοπροαίρετοι, καλά ρε παιδιά τι έχετε φαγωθεί και κάνετε τόσο έντονη κριτική στον Συνασπισμό. Εδώ ο λαός είναι ενσωματωμένος σε ένα μεγάλο μέρος - εγκλωβισμένος μάλλον - στον δικομματισμό. 85-90% φτάνουν. Πολεμάτε το 3%, το 4%;

Σύντροφοι δε μετριέται έτσι. Να το ξέρουμε καθαρά: βεβαίως ο αντίπαλος είναι η αστική τάξη είναι ο καπιταλισμός.

Αλλά ο οπορτουνισμός λειτούργησε, λειτουργεί και θα λειτουργεί - όταν τον υποτιμάμε - σαν δηλητήριο κυριολεκτικά. Και μικρή δόση οπορτουνισμού, μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στο κίνημα.

Αυτό μην το ξεχνάτε. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει μεγάλη ιστορία, και η πείρα που του έδωσε, η πείρα που έχει διαμορφώσει, είναι που το βοήθησε το Κόμμα να σταθεί το '89-'91. Πολλοί λένε βεβαίως είναι η ιστορία του Κόμματος στην Ελλάδα, η πάλη του Κόμματος, οι αγώνες, ο ηρωισμός του, οι θυσίες του βοήθησαν να ξεπεράσει την κρίση.

Βεβαίως όλα αυτά ήτανε προϋποθέσεις για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Σκεφτείτε όμως:

Κάποια άλλα κομμουνιστικά κόμματα σύντροφοι δεν ήτανε ηρωικά; Και όμως αναδιπλώθηκαν ή απαρνήθηκαν ορισμένα τις αρχές τους.

Μόνο εμείς είμαστε ήρωες, οι Ελληνες κομμουνιστές;

Μας βοήθησε εμάς και η πείρα της πάλης κατά του οπορτουνισμού. Μην το ξεχνάτε, εδώ πρέπει να είμαστε αδιάλλακτοι. Ανεξαρτήτως της εκλογικής ή πολιτικής δύναμης του οπορτουνισμού.

Η ΚΝΕ «ανδρώθηκε» την τελευταία 15ετία, δυνάμωσε σε συνθήκες πρόσκαιρης ήττας του κινήματος και πρωτόγνωρης κρίσης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Εμείς - αν θέλετε - μεγαλώσαμε σε συνθήκες όπου ο συσχετισμός δύναμης άλλαζε υπέρ του σοσιαλισμού, όμως ζήσαμε την προσωρινή ήττα. Εσείς πάτε ανάποδα, ξεκινήσατε από τα κάτω και θα βρεθείτε πάνω. Γι' αυτό η ισχυροποίηση της ΚΝΕ δεν είναι μόνο για το σήμερα είναι και από τη σκοπιά του αύριο.

Με την ευκαιρία που χρησιμοποίησα τη λάθος έκφραση «ανδρωθήκατε», να το ξεκαθαρίσω. Η ΚΝΕ πρέπει να καταγραφεί ως η πρωτοπορία της πάλης για την ισοτιμία των δυο φύλων από ταξική σκοπιά ιδωμένο το ζήτημα.

Πολλά κορίτσια είναι αντιπρόσωποι. Αύριο θα είσαστε εργάτριες, υπάλληλοι και θα ενταχθείτε ακριβώς σ' αυτό το καθεστώς της διπλής εκμετάλλευσης - καταπίεσης της γυναίκας που είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα.

Η ΚΝΕ είναι πίσω σ' αυτό το θέμα, αφήνοντας το προβάδισμα στους κάθε λογής φεμινιστές, οπορτουνιστές ή συντηρητικούς.

Δε νοείται η ΚΝΕ να μην εξειδικεύει τη δουλιά στην εργατική τάξη και σ' αυτό το ζήτημα.

Πρέπει να πούμε καθαρά στη νεολαία:

Ο καπιταλισμός δε θέλει σήμερα τη νεολαία αδιάφορη, κλεισμένη στον εαυτό της και στην ατομική λύση.

Δεν του φτάνει αυτό.

Τη θέλει ενεργή, να υμνεί τους καπιταλιστές, να υμνεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Δεν πρέπει να υιοθετούν απόψεις οι νέοι που έχουν προοδευτική αντίληψη, ότι «εγώ δεν ανακατεύομαι» γιατί θα οξυνθούν τα προσωπικά προβλήματα, «εγώ θα μείνω μακριά από την πολιτική».

Σήμερα ακριβώς οι «μεταρρυθμίσεις» και οι «τομές» που κάνει το καπιταλιστικό σύστημα, έχουν στόχο η νεολαία να γίνει ενεργός υποστηριχτής της αντιλαϊκής ταξικής πολιτικής. Επομένως να πείτε στα παιδιά που ψάχνονται, ή δεν έχουν αποφασίσει, να καταλάβουν ότι δεν έχουν να αποφασίσουν ανάμεσα στην αδράνεια και την επαναστατική δράση. Εχουν να διαλέξουν αν θα δράσουν υπέρ αυτού του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος και των πολιτικών του εκπροσώπων ή αν θα δράσουν με την ΚΝΕ, με τα ταξικά συνδικάτα, με τις αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις, με το Μέτωπο.

Ο καπιταλισμός σήμερα δε θέλει την ουδετερότητα.

Κι αυτό πρέπει να το 'χει υπόψη του και ο κάθε Κνίτης.