Αν υπήρχε σε κανέναν η απορία για το πώς μετριέται η απήχηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, πρέπει να του λύθηκε χτες από τον πρόεδρο του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος καυχήθηκε πως «είναι τόση η απήχηση του Φόρουμ ώστε οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, η ίδια η κυβέρνηση, η οποία έχει ένα συντηρητικό προσανατολισμό, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο κινείται σε μεγάλο βαθμό στα πλαίσια των συναινέσεων του νεοφιλελευθερισμού, δεν έχουν ασκήσει ουδεμία κριτική στο Φόρουμ»!

Η απήχηση του Φόρουμ λοιπόν - κατά τον Αλ. Αλαβάνο - είναι αντιστρόφως ανάλογη της κριτικής που του ασκείται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Μεγάλη, δηλαδή, αφού η κριτική απέναντί του από τις συγκεκριμένες δυνάμεις είναι ανύπαρκτη. Η λογική βέβαια άλλα υποδεικνύει. Ερμηνεύει την απουσία κριτικής από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ απέναντι στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ ως απόδειξη πως η δράση του δεν τους ενοχλεί και τη σιωπή τους ως έμμεση ομολογία πως αυτή ωθεί σε ενσωμάτωση στο σύστημα που και τα ίδια υπηρετούν. Τι είδους κριτική εξάλλου θα μπορούσε να κάνει το ΠΑΣΟΚ στο Φόρουμ, το οποίο στηρίζουν ποικιλοτρόπως κορυφαία του στελέχη, όπως ο κ. Πολυζωγόπουλος;

Γιατί να διαφωνήσουν και να επικρίνουν μια συνάντηση - κατά τον Αλ. Αλαβάνο - διαφορετικών δυνάμεων, με όχι κοινό προσανατολισμό αλλά με στόχο «μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια συνεργασία που θα στηρίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη, στη δημοκρατία και στις ελευθερίες»; Τι είδους συνεργασία είναι αυτή; Και πού θα στοχεύει; Μια απάντηση δίνει το σύνθημα-θέση του ΣΥΝ, και όχι μόνο, «ο άνθρωπος πάνω απ' τα κέρδη», κι αυτή είναι: Στον εξωραϊσμό της υπάρχουσας κοινωνικής πραγματικότητας, στον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού. Μια ουτοπία, δηλαδή, που στο κυνήγι της θέλουν να μαντρώσουν λαϊκές δυνάμεις.

Κανένα πρόβλημα δεν έχει ο απανταχού αστικός πολιτικός κόσμος με συναντήσεις που η πολυχρωμία τους συναγωνίζεται την πολυλογία τους επί του γενικού και αορίστου, ώστε να χάνεται από τα μάτια κάθε καλοπροαίρετου η ενσωμάτωση και ο συμβιβασμός τους με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, που δεν εξανθρωπίζεται, μόνο ανατρέπεται. Τον αστικό πολιτικό κόσμο τον φοβίζει το συγκεκριμένο. Η συνάντηση δυνάμεων στην κατεύθυνση της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης. Κάθε τι που συσκοτίζει αυτή την προοπτική, που εμποδίζει το λαό να τη διακρίνει και να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητά της, είναι παραπάνω από καλοδεχούμενο απ' αυτόν.