Με αφορμή μια απόλυση «Ακούω το νέο τροπάρι που ψάλλουν από διαφορετικά πολιτικά στασίδια οι υμνωδοί και ιεροψάλτες του νεοφιλελευθερισμού: Οτι η απελευθέρωση των απολύσεων είναι κάτι όχι μόνον το αναγκαίο για την οικονομία αλλά επίσης και το δίκαιο (...) και καγχάζω (...) η ανάδειξη της εργασίας ως πολιτισμικής δημιουργίας και όχι οι νεοπλουτικές συνεστιάσεις με διανοούμενους θα ήταν το πρώτο ζήτημα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει, αλλά δεν το έχει ποτέ κάνει ως τώρα, οποιαδήποτε γαλάζια, πράσινη ή ροζ εξουσία που κόπτεται για τον πολιτισμό» (η Πέπη Ρηγοπούλου στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

Ελλειψη σωσιβίου; «Το δίδαγμα είναι ότι τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γαλλία η οικονομία καθορίζει πλέον και τις πολιτικές εξελίξεις. Οι λαοί διεκδικούν λόγο στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής (περίπτωση Γαλλίας) και δεν πείθονται από νεφελώδεις και αόριστες εξαγγελίες (περίπτωση Ιταλίας). Αυτά ας έχουν υπόψη τους και στην Ελλάδα κυβέρνηση και αντιπολίτευση» (από το κύριο άρθρο στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»).

Αυτονόητο ακόμα και για «Αμερικανάκια» «Αφού υπεβλήθη σε τόσες στερήσεις και ξόδεψε με αυταπάρνηση τόσα δισεκατομμύρια δολάρια για να φέρει τη δημοκρατία στο Ιράκ, ο Λευκός Οίκος βλέπει τώρα τη δημοκρατία να ανθίζει... στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Αλλά τα "μπουμπούκια" που ξεμυτίζουν δεν είναι ακριβώς της αρεσκείας των παροικούντων το προστατευμένο θερμοκήπιο της Ουάσιγκτον (...) την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη οργανώθηκαν δημοψηφίσματα σε 32 πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά (...) η ερώτηση ήταν με ασήμαντες παραλλαγές: "επιθυμείτε να αποχωρήσουν άμεσα τα αμερικάνικα στρατεύματα από το Ιράκ;" (...) και η απάντηση ήταν ένα καθαρό και ξάστερο "Ναι" φέρτε τους πίσω εδώ και τώρα (...) το αποτέλεσμα σόκαρε κάποιους σχολιαστές που δεν κατάλαβαν γιατί οι συμπατριώτες τους ακολούθησαν μια τέτοια οδό» (το ρεπορτάζ στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).