Στο θέατρο «Λαμπέτη» μετέφερε το Δημοτικό Θέατρο Πάτρας, μια από τις σπουδαιότερες σκηνικές δημιουργίες του χειμώνα, την καθ' όλα άρτια παράσταση του Βασίλη Παπαβασιλείου με την γκολντονική κωμωδία «Τέλος καρναβαλιού». Η γεμάτη φινέτσα εικαστική όψη, οι ακαριαίας κωμικής εμβέλειας γλωσσικοί χυμοί της μετάφρασης (ο Β. Παπαβασιλείου την υπογράφει), η «οργιαστικά» χιουμοριστική και ευρηματική, παρά τη ρεαλιστική λιτότητά της, σκηνοθεσία, το εξαίρετο ερμηνευτικό σύνολο, το χορταστικό γέλιο, η ολόπλευρη αισθητική απόλαυση που προσφέρει η παράσταση, την καθιστούν υπόδειγμα θεατρικής ψυχ-αγωγίας. Συντελεστές του είναι το αξιοθαύμαστης ευρηματικότητας μέσα στη λιτότητά του σκηνικό και τα κοστούμια εποχής (Μαρί-Νοέλ Σομέ). Η παιγνιώδης μουσική (Θόδωρος Αμπαζής). Η χιουμοριστική κινησιολογία (Σεσίλ Μικρούτσικου). Και πρωτίστως οι ερμηνείες των ηθοποιών. «Δαιμόνιας» σύλληψης, εκπληκτικά κωμική, παρά τον ολιγόλογο ρόλο, που προκαλεί το περισσότερο γέλιο, είναι η ερμηνεία της Λυδίας Φωτοπούλου. Μεγάλης θεατρικής χάρης και κωμικότητας είναι και η «γαλλόφωνη» ερμηνεία της Σοφίας Σεϊρλή. Δυο «ευλογημένες» ερμηνείες, μαζί με τις αψεγάδιαστες ερμηνείες όλων των άλλων ηθοποιών: Κώστας Γαλανάκης, Διώνη Κουρτάκη, Μαριάνθη Φωτάκη, Θανάσης Δήμου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Θόδωρος Γράμψας, Γεράσιμος Γεννατάς, Θόδωρος Κατσαφάδος, Κατερίνα Λέχου, Νίκος Νίκας.

Η στήλη συστήνοντας στους αναγνώστες να δουν την παράσταση και να διαβάσει το πρόγραμμά της, σημειώνει μόνο ότι ο πικραμένος από συμπατριώτες ομοτέχνους του, μεγάλος κωμωδιογράφος αποχαιρέτησε το 1762, με αυτή την αλληγορική κωμωδία του, τη γενέτειρά του Βενετία, φεύγοντας για το Παρίσι. Σε κείμενό του γι' αυτό το έργο, λέει: «για να μην εκθέσω τον εαυτό μου και τα θέματα που με απασχολούσαν, μετέτρεψα τους κωμικούς σ' ένα σωματείο υφαντουργών, δηλαδή κατασκευαστών υφασμάτων, ενώ εγώ κρύφτηκα πίσω από τον τίτλο του σχεδιαστή. Οι κωμικοί θέτουν σε εφαρμογή τα έργα των δημιουργών και οι υφαντουργοί δουλεύουν πάνω στα σχέδια των σχεδιαστών τους». Οπως ο Γκολντόνι έφυγε για το Παρίσι, όπου θαύμαζαν τα έργα του, έτσι και στην κωμωδία του ο σχεδιαστής υφασμάτων Αντζολέτο, αποφασίζει να φύγει για τη Μόσχα, όπου θαυμάζουν τα σχέδιά του. Ο Αντζολέτο γνωστοποιεί την απόφασή του στο δείπνο που προσφέρει, στο τέλος του καρναβαλιού, στη συντεχνία του ο γέρος, χήρος υφαντουργός Ζαμαρία. Εγνοια του Αντζολέτο είναι ότι φεύγοντας θα στερηθεί την αγαπημένη του Ντομένικα, το μοναχοπαίδι του Ζαμαρία, αν ο πατέρας της δε δεχτεί να την παντρευτεί και οι τρεις μαζί να φύγουν για τη Μόσχα. Το σχέδιο ευοδώνεται με ένα ερωτικό «κόλπο», με τη συμπαιγνία της ηλικιωμένης Γαλλίδας κεντήστρας Γκατώ. Το δείπνο μετατρέπεται σε «γαϊτανάκι» κωμικών καταστάσεων και ερωτικών παρεξηγήσεων, που λύνονται αισίως.