Η χειμερινή περίοδος έφερε στο «φως» της σκηνής δυο πολύ σημαντικά - λόγω περιεχομένου αλλά και δυναμικής γραφής - νέα ελληνικά έργα, που αφορούν στο οξύτατο πρόβλημα της εποχής μας, στο πολύπλευρο δράμα των ανδρών και γυναικών μεταναστών: Το συνταρακτικό δράμα - μια σύγχρονη τραγωδία (συνταρακτικότερο χάρη στη σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη) «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη (Νέα Σκηνή Εθνικού Θεάτρου) και το καυστικότατο έργο του Γιάννη Τσίρου «Αξύριστα πηγούνια», ανεβασμένο από τον Θανάση Παπαγεωργίου, στο οποίο θα αναφερθεί η στήλη. Το έργο αφορά σε μια από τις άπειρες μορφές εκμετάλλευσης μεταναστών, συγκεκριμένα στην εκμετάλλευση γυναικών μεταναστριών, εκμετάλλευση συχνά θανάσιμη, αλλά τόσο αφανής, που να συγκαλύπτεται η ενοχή ή συνενοχή των λογής λογής εντόπιων ανδρών, που εκμεταλλεύονται, όχι μόνο σωματικά και οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά, έρημες μετανάστριες. Σκοπός του συγγραφέα δεν ήταν να διεκτραγωδήσει το παγκοίνως γνωστό, τεράστιο έγκλημα της σωματεμπορίας, και στον τόπο μας, σε βάρος νεαρών μεταναστευτριών. Σκοπός του ήταν να αναδείξει το ανδρικό μερίδιο άμεσης ευθύνης, της συνενοχής, της έμμεσης συμβολής και της ανοχής σ' αυτό το φανερό ή και συχνά αφανές έγκλημα. Ο Γ. Τζίρος άρχισε το έργο του με μια αποκαλυπτική, παρότι απόλυτα βουβή, σκηνή, που κραυγάζει για το έγκλημα σωματεμπορίας δύστυχων γυναικών. Μια νέα, καλλίγραμμη κοπέλα, άλλοτε χορεύτρια σε κάποια πρώην σοσιαλιστική χώρα, αναγκάζεται, για να ψωμοζεί και να βοηθά οικονομικά τον Ελληνα εραστή της, υπαλληλάκο νεκροτομείου, που της υπόσχεται γάμο, να κάνει στριπτίζ σε καμπαρέ. Μια δουλιά που πλουτίζει το «αφεντικό», «διεγείρει» τους θαμώνες - μεταξύ των οποίων και δυο ακόμα συνάδελφοι του εραστή της κοπέλας, αλλά εξουθενώνει εκείνην ψυχοσωματικά, τόσο που μια βραδιά πάνω στο στριπτίζ πεθαίνει. Το άψυχο σώμα της μεταφέρεται στο νεκροτομείο, όπου θα αποκαλυφθεί η ενοχή και συνενοχή των τριών ανδρών και η συνειδησιακή αυτοαπαλλαγή τους. Εμπειρότατος, μεγάλος «δάσκαλος», πια, στη σκηνική ερμηνεία του σύγχρονου ελληνικού έργου, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, με την υποδειγματικής ρεαλιστικής απλότητας, κοινωνικής δύναμης και αισθαντικής αλήθειας σκηνοθεσία του, κατέστησε «ποιητική» την ωμή σκηνή του στριπτίζ - χάρη και στην εκφραστικότατη ψυχοσωματική «κατάθεση» της ηθοποιού Λαμπρινής Αγγελίδου - και απέσπασε εξαιρετικής αμεσότητας και φυσικότητας ερμηνείες, πρωτίστως από τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, αλλά και από τους Γεράσιμο Σκιαδαρέση και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.