Η εικόνα ήταν απερίγραπτη, ανατριχιαστική κι όσος χρόνος κι αν περάσει θα 'ρχεται ξανά και ξανά ολοζώντανη στο νου. Σου 'κοβε την ανάσα, σε αγανακτούσε και σε προβλημάτιζε... Πάνω από δέκα, οπλισμένοι μέχρι τα μπούνια μαντραχαλάδες, έβριζαν και έδερναν αλύπητα και με κάθε μέσον, μια χούφτα μικρών άοπλων κι ανυπεράσπιστων παιδιών, επειδή τα τελευταία είχαν πάρει μέρος σε μια διαδήλωση στην πόλη της Βασόρας. Κι όχι μόνο τα 'δερναν αλύπητα και απάνθρωπα, αλλά και χαίρονταν γι' αυτό. Εκαναν ό,τι έκαναν με μεγάλη ευχαρίστηση, που την εκδήλωναν με ανάλογες κραυγές και μουγκρητά.

Διεστραμμένοι κανίβαλοι, λεχρίτες, εμπρηστές της γαλήνης και της ηρεμίας, ενός κόσμου που δεν έφταιξε σε τίποτα. Μιάσματα και ντροπή της «πολιτισμένης Δύσης», να δει ο κόσμος ποιοι είστε και να φρίξει. Σε τι αποβλέπετε και τι αποσκοπείτε; Σε τι επιτέλους πιστεύετε; Προαγωγοί και παραγωγοί αμέτρητης κακίας, ατέλειωτου φθόνου και μίσους.

Η φρίκη, η αποστροφή και η αηδία είναι μικρές και φτηνές λέξεις και δεν ανταποκρίνονται στο μέγεθος της βαρβαρότητας και της κτηνωδίας τους. Ας μην αυταπατώνται όμως. Δε θα συνεχίζει για πάντα να πέφτει βροχή. Δε θα συνεχίζει για πάντα να φέρνει τσουνάμια και καταστροφές... Η μέρα θ' ανοίξει, ο ήλιος θα λάμψει και τότε η τιμωρία τους θα είναι σκληρή κι αμείλικτη... Κερχανατζήδες, όπως θα έλεγε κι ο πατέρας μου..!