...Ο όρος «Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων» (ΝΠΤ) διατυπώθηκε το 1991-1992 από τον Μπους τον πρεσβύτερο. Με αυτόν ήθελε να κάνει κατανοητό ότι μετά τη συντριβή των σοσιαλιστικών χωρών είχε αρχίσει μια νέα εποχή, της απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και, φυσικά, από την οπτική γωνία του Μπους του πρεσβύτερου, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Στα τελευταία 15 χρόνια, διαδραματίστηκαν διαδικασίες, που κατά κανόνα έγιναν και επισπεύστηκαν στις πλάτες της Τρικόντ και που, ταυτόχρονα, εκφράσανε τις αντιφάσεις μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

1) Μετά την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες, ιδιαίτερα στη Σοβιετική Ενωση, ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με μια ΝΠΤ, στην οποία το ιμπεριαλιστικό σύστημα έγινε η παγκόσμια κυριαρχούσα δύναμη. Μέσα σ' αυτό το σύστημα, οι ΗΠΑ είναι ακόμα η μονοσήμαντη ηγεμονική δύναμη. Για πόσο καιρό ακόμα θα είναι, αυτό συζητείται ακριβώς και στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Για παράδειγμα, το ίδρυμα «Οικονομία και Πολιτική»... που επεξεργάζεται μακροπρόθεσμες στρατηγικές μελέτες, για να συνδιαμορφώνει και να επηρεάζει την πολιτική των κυρίαρχων κύκλων, κυκλοφόρησε το 1994 μια μελέτη με τον τίτλο: «Παγκόσμια Δύναμη ΗΠΑ - Για τη σχέση μεταξύ εξουσίας και στρατηγικής μετά τον Ψυχρό Πόλεμο». Κεντρικό νόημα αυτής της μελέτης είναι ότι ναι μεν οι ΗΠΑ είναι η παγκόσμια κυριαρχούσα δύναμη, αλλά πάντως σε καθοδική πορεία. Οι μελλοντικές δυνάμεις βρίσκονται στην Ασία και, προπάντων, σε μια Ευρώπη υπό γερμανο-γαλλική καθοδήγηση. Γι' αυτό το λόγο πρέπει να καταβληθούν όλες οι προσπάθειες, ώστε να γίνει επεξεργασία ανάλογων πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών δομών γι' αυτήν την ισχυροποιούμενη ιμπεριαλιστική μεγάλη δύναμη. Ιδιαίτερη σημασία δίνει η μελέτη στην ανάγκη της ανάπτυξης ενός ανεξάρτητου στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος στην Ευρώπη.

2) Στα πλαίσια της ανακατανομής του κόσμου, δηλαδή των αγορών, των αποθεμάτων πρώτων υλών, των γεωστρατηγικών σφαιρών επιρροής κλπ., ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ επιδιώκει διεύρυνση του απευθείας, του άμεσου ελέγχου και του περιφερειακού και παγκόσμιου ηγεμονικού ρόλου και την υπεράσπιση αυτής της θέσης. Αυτό εμπερικλείει αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα και αντιπαράθεση με ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές. Με την Ευρώπη και τον ιμπεριαλισμό της ΟΔΓ, δημιουργείται μια νέα υπερδύναμη με παγκόσμιες φιλοδοξίες.

Αυτό αποδείχνεται, προπάντων, με τους πολέμους και το ρόλο που έπαιξαν ορισμένες δυνάμεις μέσα στις οξυνόμενες και διευρυνόμενες πολεμικές εξελίξεις.

Ο πρώτος πάσσαλος της ΝΠΤ μπήκε το 1990 - 1991 με τον πρώτο πόλεμο κατά του Ιράκ. Στόχος αυτού του πολέμου δεν ήταν, όπως ισχυριζόταν η προπαγάνδα, η απελευθέρωση του Κουβέιτ. Αποδείχνεται λεπτομερειακά πώς προκλήθηκε η κατοχή του Κουβέιτ από τις ΗΠΑ και πώς η ιρακινή κυβέρνηση περιήλθε συστηματικά σε μια κατάσταση, που έπρεπε να οδηγήσει και οδήγησε σε στρατιωτική αντιπαράθεση με το Κουβέιτ.

Οσον αφορά στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ πρόκειται, ουσιαστικά, για τρεις γεωπολιτικούς στόχους:

α) Μείωση της ευρωπαϊκής - γερμανικής επιρροής στην αραβική χερσόνησο. Πριν τον επιθετικό πόλεμο κατά του Κουβέιτ, οι μεγαλύτερες επενδύσεις και η εισαγωγή - εξαγωγή κεφαλαίου προέρχονταν από την ΟΔΓ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία) και κατόπιν έρχονταν οι ΗΠΑ. Αυτό τον καιρό, το Κουβέιτ δεν έπαιζε για τις ΗΠΑ σχεδόν κανένα ρόλο. Μετά τον πρώτο πόλεμο κατά του Ιράκ, το Κουβέιτ έγινε λίγο - πολύ προτεκτοράτο των ΗΠΑ και ο ιμπεριαλισμός της ΕΕ και της ΟΔΓ από οικονομική και έτσι και από πολιτική άποψη δεν παίζει σχεδόν κανένα ρόλο πια.

β) Συμπλήρωση άμεσων στρατιωτικών βάσεων και εγκαταστάσεων ελέγχου όλης της περιοχής. Σαν παράπλευρος στόχος έμπαινε η κατάπνιξη της Ιντιφάντα των Παλαιστινίων.

γ) Αλλη μεγαλύτερη παράπλευρη επιδίωξη ήταν η κατασκευή γέφυρας για τον έλεγχο που επιδίωκε και επιδιώκει ακόμα ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ στη μεγάλη περιοχή της Ευρασίας (πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, όπως το Καζαχστάν και το Ουζμπεκιστάν...), της Τουρκίας, του Ιράν, του Ιράκ και κατόπιν, κλείνοντας το δρεπάνι, στη Βόρεια Αφρική έως το Μαρόκο. Αυτές οι χώρες διαθέτουν παγκόσμια τα μεγαλύτερα αποθέματα ακατέργαστου πετρελαίου.

Για τη σημασία της Ευρασίας, εκφράστηκε ο Σμπίγνιεφ Μπρεζίνσκι, πρώην σύμβουλος Ασφαλείας του Προέδρου Κάρτερ και μία από τις στρατηγικές κεφαλές των ΗΠΑ. Στο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε το 1993, με τον τίτλο «Η μεγάλη σκακιέρα», αναφέρει ότι «η στρατηγική των ΗΠΑ στις επόμενες δεκαετίες θα συνίσταται στην υπεράσπιση της κυριαρχίας της απέναντι στους γρήγορα ανερχόμενους ανταγωνιστές, ιδιαίτερα της Ευρώπης υπό γερμανογαλλική ηγεσία: Το κύριο γεωπολιτικό κέρδος της Αμερικής είναι η Ευρασία. Μισή χιλιετία ευρωπαϊκές και ασιατικές δυνάμεις και λαοί καθόρισαν την παγκόσμια ιστορία στην πάλη για την περιφερειακή κυριαρχία και την επιδίωξη (να γίνουν) παγκόσμιες δυνάμεις. Τώρα εκεί δίνει τον τόνο μια μη ευρασιατική δύναμη (οι ΗΠΑ) και η συνέχιση της ύπαρξης της παγκόσμιας κυριαρχίας της Αμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσον καιρό και πόσο αποτελεσματικά αυτή μπορεί να διατηρηθεί στην Ευρασία. Ο πολιτειολόγος Samuel Huntington θα μπορούσε να δικαιωθεί με τον ισχυρισμό του ότι "χωρίς την κυριαρχία των ΗΠΑ θα υπάρξει στον κόσμο περισσότερη βία και αταξία και λιγότερη δημοκρατία και οικονομική άνοδος, παρότι υπό την υπερέχουσα επιρροή των ΗΠΑ στη διαμόρφωση της διεθνούς πολιτικής. Η συνέχιση της αμερικανικής επικράτησης έχει κεντρική σημασία, τόσο για την ευημερία και την ασφάλεια των Αμερικανών, όσο και για το μέλλον της ελευθερίας και της δημοκρατίας, της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς και της διεθνούς τάξης στον κόσμο"».

Στο βιβλίο του αναπτύσσει, στη συνέχεια, τις στρατηγικές συνιστώσες της πολιτικής των ΗΠΑ, που φαίνονται σχεδόν σαν κόπια σ' αυτό που ακολούθησε κατόπιν σε πολεμικές επιθέσεις και αυξανόμενες αντιπαραθέσεις μεταξύ Ευρώπης, από τη μια, και της Αμερικής, από την άλλη. Με το στρατηγικό σχέδιο του ελέγχου της Ευρασίας έως τη βόρεια Αφρική, η Ευρώπη είναι στη λαβή και υπάρχει επιρροή στην οικονομική εξέλιξη. Ταυτόχρονα, υπάρχει λαβή στη Ρωσία, που στοχεύει με κατεύθυνση την ευημερούσα Κίνα.

Το πρώτο βήμα στην εφαρμογή αυτού του στρατηγικού σχεδίου και έτσι η πρώτη άμεση αντιπαράθεση με τον ευρωπαϊκό, ιδιαίτερα το γερμανικό, ιμπεριαλισμό, ήταν ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ο ιμπεριαλισμός της ΟΔΓ ήταν στην αρχή ο κύριος υπεύθυνος για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το στρατηγικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού της ΟΔΓ ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, η επικυριαρχία σ' αυτήν και η απώθηση της αυξανόμενης επιρροής των ΗΠΑ. Αυτό το σχέδιο δεν πέτυχε, επειδή η ΟΔΓ και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός ούτε οικονομικά, αλλά ιδιαίτερα ούτε στρατιωτικά, ήταν σε θέση να καθορίσουν το σχέδιο σαν μοναδικοί παίχτες. Από τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ εμφανίστηκε στη σκηνή, ο ιμπεριαλισμός της ΟΔΓ απωθήθηκε πάλι. Αυτή ήταν η πρώτη άμεση αντιπαράθεση αυτών των δύο ιμπεριαλιστικών σφαιρών συμφερόντων.

Η επόμενη αντιπαράθεση έγινε στην Τσετσενία. Σχετικά με τη σύγκρουση στην Τσετσενία, υπάρχουν πολλές παραπληροφορήσεις και προπαγάνδα και πολύ λίγα αναφέρονται για το πραγματικό φόντο. Η σύγκρουση άρχισε στη διάρκεια της αρχικής φάσης του καθεστώτος Γιέλτσιν. Αυτόν τον καιρό, ο ιμπεριαλισμός της ΟΔΓ και η Ευρώπη είχαν την καθοριστική επιρροή στη ρωσική πολιτική.

Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τους Τσετσένους αντάρτες και το έτσι λεγόμενο κίνημα ανεξαρτησίας. Φόντο ήταν ο γεωστρατηγικός ρόλος που έχει η Τσετσενία σ' αυτήν την περιοχή. Μέσω της Τσετσενίας, περνάνε πρακτικά όλες οι εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ρωσίας. Οποιος ελέγχει την Τσετσενία, έχει επιρροή στη Ρωσία. Οι Ευρωπαίοι υποστήριξαν τον Γιέλτσιν και διαπραγματεύονταν την ανάληψη μονοπωλίου στις πρώτες ύλες (σύνθημα η «Γκάσπρομ»). Οι Αμερικανοί είδαν ότι τα χαρτιά τους ήταν άσχημα μοιρασμένα και υποστήριξαν σ' αυτήν την αρχική φάση τους Τσετσένους αντάρτες, μέσω των ίδιων δομών με τις οποίες είχαν εξασκήσει τους λεγόμενους Μουτζαχεντίν κατά του Αφγανιστάν. Το Πακιστάν αποτελούσε τη βάση επιχειρήσεων της CIA, σε συνεργασία με τη μυστική υπηρεσία του Πακιστάν (ISI). Οχι μόνο το τσετσενικό κίνημα ανταρσίας, αλλά και άλλα κινήματα ανταρσίας στην Ευρασία, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, όπως στο Ουζμπεκιστάν, στο Καζαχστάν, στην Κιργιζία, εκπαιδεύτηκαν εκεί από τη CIA και την ISI, το ίδιο όπως οι Ταλιμπάν.

Αυτή η φάση της αντιπαράθεσης για την Τσετσενία - Ευρασία ήταν η 2η άμεση διαφωνία για σφαίρες επιρροής μεταξύ του ευρωπαϊκού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αλλα σημεία τριβής αυτής της διαφωνίας - περί τα μέσα της δεκαετίας του '90 - είναι η συζήτηση για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τότε η θέση των ΗΠΑ ήταν να μην υποστηρίξουν τη διεύρυνση. Από ευρωπαϊκή πλευρά, ήταν ιδιαίτερα η ΟΔΓ υπό τον Χέλμουτ Κολ, που υποστήριζε την επιτάχυνση της ένταξης της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Γιατί εκείνο τον καιρό ο ιμπεριαλισμός της ΟΔΓ είχε δεσπόζουσα επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη. Για παράδειγμα, η Τσεχία, αρχίζοντας από τις αλυσίδες των σούπερ μάρκετ, έως τις ασφαλίσεις και τις εφημερίδες, ήταν εκτεταμένα υπό τον έλεγχο γερμανικών κοντσέρν. Παρόμοια ήταν η κατάσταση στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία και την Ουγγαρία. Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ άλλαξαν τη στάση τους κατά 180 μοίρες. Ηδη, πριν την αποτυχία του συντάγματος της ΕΕ, η ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, εκφράστηκε, σε συνέντευξή της στο «Newsweek» το Φλεβάρη του 2005, υπέρ μιας παραπέρα διεύρυνσης της ΕΕ και τόνισε την ανάγκη της ένταξης και της Τουρκίας. Αυτή η στροφή στηρίζεται στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ, στο μεταξύ, μπόρεσαν να εμβαθύνουν την οικονομική και πολιτική επιρροή τους σε ορισμένες χώρες και να εκτοπίσουν από εκεί την κυριαρχία της ΟΔΓ και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Την Πολωνία και τη Βουλγαρία θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει σήμερα σαν κράτη - μαριονέτες των ΗΠΑ. Η στρατηγική της Ουάσιγκτον είναι τώρα να έχει πελάτες και μαριονέτες στην ΕΕ, που να εμποδίζουν μια ανεξάρτητη ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ.

Επόμενος τόπος τής όλο και πιο άμεσης σύγκρουσης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών μπλοκ ΗΠΑ και Ευρώπης ήταν στα έτη της δεκαετίας του '90 η Δημοκρατία του Κογκό (πρώην Ζαΐρ με πρωτεύουσα την Κινσάσα). Από τα συμφέροντα για το πετρέλαιο άναψε ο πόλεμος στη Δημοκρατία του Κονγκό.

Αφού έληξε η πετρελαϊκή συμφωνία με τη γαλλική εταιρία «Elf Aquitaine» (από το 2000 «Total Fina Elf»), ο ασκών καθήκοντα προέδρου της Δημοκρατίας Σάσου Νγκουέσο παρέτεινε τη συμφωνία με το γαλλικό κονσόρτσιο για 10 χρόνια. Παράλληλα, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης είχε κλείσει συμφωνία με την αμερικανική «Mobil Oil» (από το 1999 «Exxon Mobil»). Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν ότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, μπρος το σκοπό να καταλάβει την εξουσία, εξοπλίστηκε από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Στη συνέχεια, άναψε ο πόλεμος και η Μπραζαβίλ βίωσε ερείπια και στάχτη. Αυτός ο πόλεμος ήταν ένας καθαρά πόλεμος αντιπροσώπων (Proxy war) μεταξύ του αμερικανικού και του ευρωπαϊκού ή, αντίστοιχα, του γαλλικού ιμπεριαλισμού...

Πρόσφατο παράδειγμα είναι ο δεύτερος πόλεμος κατά του Ιράκ και η συνεχιζόμενη κατοχή του. Το Ιράκ ήταν ένα πεδίο, που απουσίαζε ακόμα από τη σκακιέρα (Μπρεζίνσκι). Και αυτός ο πόλεμος ήταν, μεταξύ άλλων, μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ της Ευρώπης (στην οποία ηγούνται η Γερμανία - Γαλλία) και των ΗΠΑ. Η δήθεν αντιπολεμική θέση της ΟΔΓ και της Γαλλίας δεν είχε τίποτα το κοινό με την επιδίωξη ειρηνικών δρόμων. Επρόκειτο μόνο για την παρεμπόδιση των ΗΠΑ να πορευτούν μόνες τους. Αρχικός στόχος ήταν κοινή δράση (όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί και στον ΟΗΕ) για να ανατρέψουν τον Σαντάμ Χουσεΐν και να μοιράσουν το Ιράκ, λίγο - πολύ, ισότιμα. Οταν οι ΗΠΑ έκαναν σαφές ότι θα καταλάβουν τη δεσπόζουσα πρώτη θέση, μπήκε υπό συζήτηση η λεγόμενη «θέση ειρήνης» της Ευρώπης. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από σαρκαστικό, ιδιαίτερα σχετικά με την ΟΔΓ, γιατί από στρατιωτικές βάσεις στη Γερμανία εξορμούσαν και εξορμούν οι αεροπορικές επιθέσεις κατά του Ιράκ. Τα λογιστικά κέντρα ήταν και είναι οι βάσεις των ΗΠΑ κοντά στη Φρανκφούρτη και στη Στουτγκάρδη. Από το έδαφος της Γερμανίας διεξήχθη και διεξάγεται και πάλι πόλεμος και παραβιάζεται το Σύνταγμα.

Ο πόλεμος κατά του Ιράκ δείχνει και πάλι τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών, που διεξάγεται στις πλάτες άλλων λαών.

Ποιες είναι οι προοπτικές; Είναι φοβερές και βάρβαρες. Σήμερα, το 2005, διαγράφονται οι εξής καταστάσεις:

Οι Ευρωπαίοι προώθησαν ακριβώς τα τελευταία 2-3 χρόνια ένα ανεξάρτητο στρατιωτικό δόγμα, που συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων στο European Defence Paper (EDP). Αυτό το έγγραφο αναπτύσσει για πρώτη φορά μια κοινή, συναρτώμενη στρατιωτική στρατηγική, που στηρίζεται στα εξής σημεία:

1) Ταχεία οικοδόμηση ενός στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος (ΜΙΚ) υπό ευρωπαϊκό, προπάντων γερμανικό και γαλλικό έλεγχο.

2) Χρήση του στρατού (υπό το σύνθημα της διασφάλισης της ειρήνης, αλλά εν μέρει και ανοιχτά διατυπωμένο στο ΜΙΚ) για εξασφάλιση των πηγών πρώτων υλών σε παγκόσμια κλίμακα.

3) (ανοιχτά διατυπωμένο) Αντικατάσταση κυβερνήσεων, που δεν αρμόζουν στο γεωστρατηγικό σχεδιασμό της Ευρώπης. Συνιστάται σχετικά το διάβασμα της διεξοδικής ανάλυσης του EDP με τον τίτλο «Blaupause⁽¹⁾ fur Europas Kriege der Zukungt» της υπηρεσίας Πληροφοριών Militarisierung;WWW-Imi-Online de.

Παρόμοια με τα στρατηγικά έγγραφα των ΗΠΑ, το συμφέρον του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, το EDP διατυπώνει τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού της ΕΕ υπό γερμανογαλλική ηγεσία. Αυτό σημαίνει ότι κάποτε στο απρόβλεπτο μέλλον μπορεί σε κάποιον πόλεμο αντιπροσώπων σ' αυτόν τον κόσμο να γίνουν άμεσες συγκρούσεις στρατιωτών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Τα κλάματα των Ευρωπαίων κυρίων για την προσωρινή αποτυχία του συντάγματος της ΕΕ δεν πρέπει να παραπλανήσουν ότι οι στρατιωτικοί και γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Και σχετικά μ' αυτό δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ούτε επίσης μεταξύ κυβερνήσεων με σοσιαλδημοκρατική ή με συντηρητική ηγεσία.

...Ετσι θα παρουσιαστεί η νέα Ευρώπη, επιθετική προς τα έξω και τα μέσα και, μάλιστα, σε όλα τα πεδία: οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό και ιδιαίτερα φυσικά σχετικά με τους μηχανισμούς καταπίεσης μέσα στις ξεχωριστές χώρες. Γιατί αυτή η ορμητική πολιτική πολέμου και διατήρησης σκλάβων στην Ευρώπη και στον κόσμο μπορεί να αμυνθεί, όταν ελέγχει τον ίδιο τον πληθυσμό της, και εκεί που εκδηλώνεται αντίσταση, όπου υπάρχει δυνατότητα, να καταπιέζεται και στην ανάγκη να διαλύεται. Γιατί οι κύριοι που μας κυβερνούν είναι οι ίδιοι κύριοι, που έφεραν στην εξουσία τους φασίστες. Είναι η ίδια ελίτ, η οποία, μετά το 1945, έβγαλε τις στολές των Ες-Ες και τις αντικατέστησε με ωραία κοστούμια.

Ποια μπορεί να είναι η αντι-στρατηγική εναντίον αυτής της εξέλιξης;

(Αυτό το ερώτημα τέθηκε από τους οργανωτές της εκδήλωσης και ο Μιχαήλ Οπερσκάλσκι εξέφρασε την προσωπική του θέση, που ουσιαστικά είναι και η θέση της «offensiv» για παραπέρα συζήτηση).

...με την οικοδόμηση ενός πλατιού αντιιμπεριαλιστικού λαϊκού μετώπου, δηλαδή με τη συγκέντρωση όλων των δυνάμεων, που είναι έτοιμες να ξεσηκωθούν και που θίγονται από αυτήν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Το πώς θα είναι αυτή η συγκέντρωση, ποιες μορφές θα πάρει, αυτό ασφαλώς θα είναι διαφορετικό από χώρα σε χώρα και σημαίνει ένα μάξιμουμ σε ευελιξία. Αυτό, όμως, εμπερικλείει επίσης τη συνεπή απόρριψη όλων των δομών της Ευρώπης. Το Σύνταγμα, η ολοκλήρωση του Συντάγματος δεν είναι ζήτημα αυτών των δυνάμεων, είναι ζήτημα των κυριαρχούντων. Κάθε συζήτηση ότι θα μπορούσε να δημοκρατικοποιηθεί το Σύνταγμα οδηγεί στο κενό, αντίθετα, μάλιστα, μπορεί να εμποδίσει την ανάπτυξη ενός πλατιού λαϊκού μετώπου... Η δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού, δημοκρατικού, πλατιού λαϊκού μετώπου είναι το αναγκαίο βήμα προς τη σοσιαλιστική επανάσταση...

Μπροστά σ' αυτήν την εξέλιξη, είναι επίκαιρο όσο ποτέ το σύνθημα που διατύπωσαν η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ σε μια από τις τελευταίες εκδόσεις της «Κόκκινης Σημαίας», πριν δολοφονηθούν το Γενάρη του 1919 από τους ίδιους κυρίους που μας κυβερνάνε σήμερα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα!»

1. Blaupakse = κόπια (μεταφραστής)

Μετάφραση Θ. Β.