Σημαντικός για την ταξική συσπείρωση και τη δραστηριοποίηση των νέων είναι ο ρόλος που μπορούν να αναλάβουν οι Επιτροπές Νέων, οι οποίες γίνεται προσπάθεια να λειτουργήσουν σε μια σειρά ταξικά συνδικάτα.

Ο 26χρονος Κώστας Αλεξόπουλος μιλά για τη δράση της Επιτροπής Νέων, που έχει συγκροτηθεί στο Παράρτημα του Συνδικάτου Οικοδόμων στο Μενίδι, η οποία μετρά ένα 6μηνο λειτουργίας. Σε μια προσπάθεια να οικοδομηθούν δεσμοί με την εργαζόμενη νεολαία της περιοχής, οργανώνονται συχνά εξορμήσεις σε νυχτερινά σχολεία. «Την τελευταία φορά, βγήκαν 150 άτομα και μας άκουγαν... Τα παιδιά έλεγαν για τα ωράριά τους, πολλά δουλεύουν, π.χ., από τις 7.30-8 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα. Αλλοι έλεγαν ότι δεν έχουν ένσημα», εξηγεί ο Κώστας, αναφερόμενος στο σχεδιασμό που είχε γίνει για την προετοιμασία του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ, στις 12/11. Αρκετοί νέοι επιδιώκουν να αποκτήσουν πιο σταθερή επαφή με την Επιτροπή.

«Με την Επιτροπή, πολλοί συνειδητοποίησαν τι πάει να πει συνδικάτο», τονίζει ο Κώστας για νέους που ήταν ή δεν ήταν μέλη του Συνδικάτου. Εχουν γίνει βήματα ως προς την κατανόηση τού «τι είναι απεργία», με αποτέλεσμα «να γράφονται κι άλλοι στο Συνδικάτο». Η δράση που επιδιώκουν τα παιδιά είναι πολύμορφη, όπως, π.χ., η διοργάνωση ενός τουρνουά ποδοσφαίρου με «αντιπάλους» από άλλα συνδικάτα. Αλλωστε, το ίδιο το συνδικάτο μπορεί και πρέπει να προσανατολίζεται στη μορφωτική δραστηριότητα των μελών του, στην επαφή τους με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό κτλ., καθώς όλα αυτά συνδέονται με την ολοκληρωμένη ανάπτυξη κάθε εργαζόμενου.

«Προσπαθούμε να φτιάξουμε ομάδα ποδοσφαίρου, ν' αναπτύξουμε κι άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες, σκεφτόμασταν, για παράδειγμα, την προβολή ταινιών...». Στη συζήτηση παρεμβαίνει η Μαρίνα Τουφεξή, από την Επιτροπή Νέων του Συλλόγου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας και προσθέτει: «Αλλωστε, ο κινηματογράφος είναι μια πολυτέλεια πλέον». Η Μαρίνα εστιάζει ιδιαίτερα στην εικόνα που φτάνει στα συνδικάτα μέσα από την επαφή που μπορεί να καλλιεργήσει πιο εύκολα με την εργαζόμενη νεολαία μια Επιτροπή Νέων. Στο συγκεκριμένο κλάδο, πάνω από το 50% των εργαζομένων είναι κάτω από 35 χρονών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το αν θα καταφέρουν τελικά να συνταξιοδοτηθούν αποτελεί βασική αγωνία για τους νέους, συχνά αντιδρούν με μοιρολατρία, με αντιλήψεις του τύπου «κι ας μη μου κολλήσουν ένσημα, αφού δεν πρόκειται να βγω σε σύνταξη...».

Ο Κώστας συμπληρώνει: «Υπάρχουν παιδιά που κάνουν δυο και τρεις δουλιές για να τα βγάλουν πέρα. Το πρωί πηγαίνουν στη δουλιά, το απόγευμα στο σχολείο και το βράδυ κάνουν διανομές. Βλέπεις παιδιά 17 και 18 χρονών να πηγαίνουν απ' το πρωί στην οικοδομή για να βοηθήσουν την οικογένειά τους, γιατί δε βγαίνουν..».

«Πολλές φορές, αν δε βρεις ένα νέο εκτός δουλιάς, δε μιλάει, δεν ανοίγεται. Φοβάται μήπως τον δει ο εργοδότης ότι μιλά με το συνδικάτο...», τονίζει η Μαρίνα. «Στην ALTEC, καταφέραμε μετά από πολλά χρόνια να μπούμε στο χώρο για εξόρμηση, και πετύχαμε στις 12/11 να έχουμε συμμετοχή απ' το χώρο». Οταν - ειδικά - οι νέοι εργαζόμενοι «διδάσκονται» την ηττοπάθεια, το μηδενισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων, την απαξίωση του συλλογικού αγώνα, είναι πολύ δύσκολο να πειστούν για την ανάγκη και την αξία της δικής τους συμμετοχής στην πάλη: «Χρειάζεται επιμονή για να κατακτήσεις έναν εργαζόμενο. Ετσι όμως σε μαθαίνει, σε βλέπει, ότι επιμένεις για να τον κερδίσεις...».