Κλασικά είναι εκείνα τα βιβλία, για τα οποία ακούμε συνήθως να λένε «Τα ξαναδιαβάζω» και ποτέ «Τα διαβάζω», λέει ο Ιταλο Καλβίνο και σ' αυτό, μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Εχουμε αποφασίσει να ξαναδιαβάζουμε ή έστω να διαβάζουμε τους κλασικούς όσο πιο συχνά μπορούμε. Μια και μιλάμε για θάλασσα, καλό είναι να πάρει σειρά στο κομοδίνο μας το εξαιρετικό βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ «Η Καρδιά του Σκότους», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ερατώ» το 1990. Ο Τζόζεφ Τέοντορ Κόνραντα Κορτσενιόφσκι γεννήθηκε στη διαμελισμένη Πολωνία στα 1857 και πέθανε στην Αγγλία στα 1924, αφού πρόλαβε να αρνηθεί την πρόταση του τότε Βρετανού πρωθυπουργού να αναγορευτεί «ιππότης». Το βιβλίο του «Η καρδιά του Σκότους», που θεωρήθηκε ως το αριστούργημά του, και από το οποίο είναι το απόσπασμα που ακολουθεί, δέχτηκε πολλές ερμηνείες. Εμείς ας αφεθούμε στο πρώτο επίπεδο. Διαβάζουμε:

«Εμάς όλους μας ένωναν τα δεσμά της θάλασσας. Εχοντας ενωμένες και τις καρδιές μας, αν και πολλές φορές κυλούσε χρόνος πολύς ώσπου να ξαναβρεθούμε, είχαμε γίνει ανεκτικοί και δεχόμασταν ο ένας τις πεποιθήσεις, τα χούγια και τις ιδέες του άλλου. Στο Δικηγόρο, τον καλύτερο από τους παλιούς, είχε παραχωρηθεί, χάρη στις αρετές και τα πολλά του χρόνια, το μοναδικό μαξιλάρι στο κατάστρωμα και τώρα ήταν πλαγιασμένος και ραχάτευε, με την κουβέρτα του για στρώμα. Ο Λογιστής είχε φέρει μαζί ένα κουτί με ντόμινο και τώρα έστηνε τα κοκάλινα πούλια του. Ο Μάρλοου καθόταν σταυροπόδι στα δεξιά της πρύμνης. Είχε μάγουλα ρουφηγμένα, επιδερμίδα πελιδνή, πλάτη ίσια και όψη ασκητή. Ο Διευθυντής έλεγξε την άγκυρα, είδε ότι έχει πιάσει καλά και ύστερα ήρθε στην πρύμνη και κάθισε ανάμεσά μας. Ανταλλάξαμε αμέριμνα και κάπως τεμπέλικα μερικές κουβέντες. Επειτα έπεσε σιωπή στο κατάστρωμα».