Πολύ περισσότερο, σήμερα, που ξέρεις πια πως, όλες τις προηγούμενες μέρες, όλοι μαζί αυτοί οι «αδέσμευτοι», «ανεξάρτητοι», «αντιεξουσιαστές», «δημοκράτες», φρόντισαν να σε εξαφανίσουν. Δεν υπάρχεις σήμερα στην Αθήνα, δεν ταξιδεύεις όλη νύχτα από κάθε γωνιά της χώρας. Δεν υπάρχεις! Αποφάσισαν γι' αυτό τα επιτελεία προπαγάνδας του ΣΕΒ, της κυβέρνησης της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ. Αποφάσισαν ότι δεν υπάρχεις, όλοι αυτοί που σκίζουν ζαρτιέρες κάθε βράδυ, υπερασπίζοντας την περίφημη δημοσιογραφική δεοντολογία.

Οσο το κρίσιμο παραμένει, όχι απλά να περιγράφεις τον κόσμο, αλλά να κάνεις κάτι για να τον αλλάξεις, αυτό θα είναι και το μέτρο, για να κρίνεις την «προσφορά» του αστικού Τύπου στην υπόθεση του λαϊκού κινήματος. Η ζωή σου γι' αυτούς είναι θέαμα. Βγάζουν κέρδος από το θάνατό σου, ακόμα κι όταν γράφουν με «συμπάθεια» γι' αυτό. Την κρίσιμη ώρα, πάντα, σε εγκαλούν, γιατί με τη δράση σου παρεμποδίζεις την ομαλή λειτουργία του συστήματος. Ανάμεσα σ' αυτούς με τα ματσούκια, που διαμαρτύρονται για τις διαδηλώσεις που κλείνουν τους δρόμους, και τους άλλους, τους Γάλλους, που διαμαρτύρονται γιατί δυσφημείται, λέει, η Γαλλία, ενώ δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο εκεί στις γειτονιές των 4,5 εκατομμυρίων κολασμένων, δεν υπάρχει διαφορά. Ενα τ' αφεντικό τους, μια η λαλιά τους.

Διαδήλωσε, λοιπόν, σύντροφε εργάτη, μ' όση δύναμη διαθέτεις. Κάνε τους τοίχους να τρίζουν, κάνε τη φωνή σου να ακουστεί τόσο που να σπάει το φράγμα του ήχου. Ενόχλησέ τους. Μα, ακόμα καλύτερα, πάρε δύναμη και από τη σημερινή διαδήλωση, για να κάνεις τις επόμενες ακόμα πιο ισχυρές, ακόμα πιο απειλητικές. Να το 'χεις καθαρό: Εσύ, στο δρόμο, με το πλαίσιο αιτημάτων που σε βγάζει εκτός συστήματος, είσαι απειλή για όλους αυτούς. Να παραμείνεις τέτοια κι ακόμα ισχυρότερη.