Αυτό που είπε προχτές ο κ. Απόστολος Κακλαμάνης, ότι αν το θελήσουν έξι επιχειρηματίες μπορούν να ρίξουν μια κυβέρνηση, είναι προφανώς μια ακόμα απάντηση στο αέναο ερώτημα «ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο». Φυσικά, η τοποθέτηση του πρώην προέδρου της Βουλής έχει την ιδιαίτερη αξία της, δεδομένου ότι προέρχεται από έναν πολιτικό παράγοντα που έχει υπηρετήσει κοντά 50 χρόνια στην πολιτική ζωή και έχει αναδειχτεί σε υψηλότατες θέσεις ενός πολιτικού συστήματος, του οποίου έξι επιχειρηματίες μπορούν να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις...

*

Αυτό που ενδεχομένως εκφράζει η διαπίστωση-ομολογία Κακλαμάνη είναι τα αισθήματα μιας μερίδας (όλο και μικρότερης) του αστικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος δείχνει να ασφυκτιά από τον ολοφάνερο περιορισμό της όποιας αυτοτέλειας μπορεί να είχε το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία σε παλιότερες εποχές.

Πρόκειται, όμως, για μια αυτοτέλεια, που, ανεξάρτητα από το μεγαλύτερο ή μικρότερο εύρος της, ήταν, είναι και θα είναι πάντα σχετική. Που σημαίνει ότι, τελικά, τα όρια και τα περιθώρια κίνησης του πολιτικού συστήματος - άρα και των κομμάτων και όσων προσώπων τα απαρτίζουν - είναι αυστηρά καθορισμένα: Φτάνουν μέχρι εκεί που ορίζει και καθορίζει η εκάστοτε άρχουσα τάξη. Πάντα. Και αυτό το «πάντα» θα διαρκέσει όσο διαρκούν τα εκμεταλλευτικά συστήματα: Το δουλοκτητικό πολιτικό σύστημα εξέφραζε, υπηρετούσε και καθοριζόταν από τα συμφέροντα των δουλοκτητών, το φεουδαρχικό πολιτικό σύστημα από τους φεουδάρχες, το καπιταλιστικό από τους καπιταλιστές.

*

Για να είμαστε δίκαιοι, λοιπόν, και με τον τόπο και με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, πρέπει να πούμε ότι η διαπίστωση Κακλαμάνη δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα. Αφορά εν γένει στην καπιταλιστική μας «δημοκρατία». Το ποιος κάνει κουμάντο στον καπιταλισμό, το ποιος κυβερνάει το τάδε ή δείνα κράτος, λίγη σχέση έχει με το ποιος βρίσκεται στη θέση του πρωθυπουργού, του προέδρου της Βουλής, κ.ο.κ. Αυτός που κάνει κουμάντο, σίγουρα δεν είναι ο λαός. Αυτός, ο λαός, έρχεται στο προσκήνιο παρά και ενάντια στις διαθέσεις του πολιτικού συστήματος (π.χ., «ευρωσύνταγμα»), αποδεικνύοντας έτσι όχι την «ποιότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», αλλά την (αρκετές φορές ενσωματώσιμη από το σύστημα) εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της «δικτατορίας της αστικής τάξης».

*

Στη «δημοκρατία» του τύπου που περιγράφει ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κουμάντο κάνουν οι πετρελαϊκές εταιρίες και τα μονοπώλια που «εξέλεξαν» τον Μπους και τα 9/10 των μελών του αμερικανικού Κογκρέσου, κάνουν τα μονοπώλια που «εκλέγουν» το πολιτικό οικοδόμημα των Βρυξελλών, με το ήμισυ και πλέον των ευρωπαϊκών λαών να απέχουν από αυτή τη στημένη διαδικασία, κάνουν οι «έξι επιχειρηματίες» που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις στην Ελλάδα.

*

Ολα τα υπόλοιπα, με τα οποία πλασάρεται και διανθίζεται το προπαγανδιστικό περίβλημα της «δημοκρατίας» τους, αυτά τα περί «κυρίαρχου λαού», κ.ο.κ., αποδομούνται με εκπληκτικό τρόπο, σε δυο περιπτώσεις:

Είτε όταν η πλουτοκρατία αισθάνεται τόσο ισχυρή και αποχαλινωμένη που δεν έχει λόγο να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της («Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται "εκλογές"», δήλωνε κυνικά πριν μερικά χρόνια ο Ρώσος μεγιστάνας Μπερεζόφσκι).

Είτε όταν ο λαός πάρει την υπόθεση στα χέρια του, οπότε και η δημοκρατία της λαϊκής εξουσίας γίνει πραγματικά κυρίαρχη απέναντι στη «δημοκρατία» των «έξι επιχειρηματιών».