- Μάλλον αρκετές, απάντησα.
Εκείνος πήγαινε για πρώτη φορά, για δουλιές, και μου παρουσιάστηκε. Διπλωματούχος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, 43 χρόνων, (φαινόταν αρκετά νεότερος), είχε στήσει μια επιχείρηση εκκαθαριστικών μηχανημάτων και το πρόβλημα ήταν ότι τα αντίστοιχα μηχανήματα αν εισάγονταν από την Κίνα ήταν φθηνότερα, και αυτός είχε σκοπό να πάνε καλά οι δουλιές, δηλαδή πάρα πολύ καλά, να γίνει ο πρώτος...
- Η αδιαφορία βλάπτει σοβαρά την υγεία των λαών, είπα.
Κοίταξε έξω από το παραθυράκι. Για λίγο δε μίλησε κανείς.
- Οι δείκτες της Ουγγαρίας δείχνουν ότι μας πέρασαν, είπε.
- Μα, αυτοί οι λαοί έχουν άλλη αντίληψη για την εργασία, και τώρα με την προοπτική της ευρωζώνης το 2010, τους έχουν σφίξει τα λουριά για καλά. Η ζωή τους ακριβαίνει, οι μισθοί παραμένουν οι ίδιοι και δεν υπάρχουν δουλιές για όλους. Γνωστά όλα αυτά.
- Δεν είναι αυτό. Η Ελλάδα είναι κομμουνιστική.
- Κι έχεις την Αλέκα να μιλάει για κρατική «Ολυμπιακή».
- Αυτό που είπες δεν προσβάλλει μόνο την Αλέκα, σαν αρχηγό Κόμματος, και μάλιστα κομμουνιστικού, αλλά και όλο το προσωπικό της «Ολυμπιακής» και ακόμα πιο μακριά όλους τους εργαζόμενους, για να μη χρησιμοποιήσω τον όρο, την εργατική τάξη της Ελλάδας.
Κουνήθηκε στο κάθισμά του σαν από μια μόνιμη αναστάτωση.
- Μ' έπιασε πονοκέφαλος, είπε και κοίταξε έξω.
Από κάτω έλαμπε ο Δούναβης και όλη η Βουδαπέστη. Κοίταξα το διπλανό άδειο κάθισμα που με χώριζε από τον συνεπιβάτη. Ενα απέραντο κενό.