Δεν έκαναν κάτι νέο, δεν προσέφεραν στο λαό καμία διέξοδο και ας κόπτονται ότι ο αυτοσκοπός της ενότητας της «αριστεράς» ζει και τους οδηγεί. Ο λόγος για το ΚΕΑ, το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, και το συνέδριό του, που κατέληξε, ανάμεσα σε άλλα, στην ψήφιση της «Διακήρυξης της Αθήνας».
Το κείμενο της «Διακήρυξης» - που προκλητικότατα ονομάζουν «μανιφέστο» - θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η έκθεση ιδεών ενός παιδιού, που με την αγνή του καρδιά θέλει να ζήσει σε έναν κόσμο ειρηνικό, δημοκρατικό, ονειρεμένο. Αναφέρει το κείμενο ότι θέλει έναν κόσμο ειρηνικό, συνεργασίας και αλληλεγγύης των χωρών, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Μόνο που ένα κόμμα - και δη όταν διακηρύσσει ότι θα αλλάξει τον κόσμο - δεν μπορεί να μιλάει για ονειρικά πλασμένους κόσμους χωρίς να βάζει το καθήκον του αγώνα, χωρίς να αναφέρει ποιος είναι ο κόσμος εκείνος που θέλει. Χωρίς πουθενά να μιλάει για την ταμπακέρα, για το ποιος θα έχει την εξουσία στα χέρια του, ο λαός ή το κεφάλαιο. Το ΚΕΑ, πάντως, ούτε για σοσιαλισμό παλεύει, ούτε ενάντια στον καπιταλισμό αγωνίζεται, με βάση δε τα γραπτά του οι όροι μάλλον δεν υφίστανται καν.
Εκείνο, όμως, που μπορούν να παινευτούν ότι κάνουν, είναι μια αντιπολιτευτική διαχειριστική κριτική, που καταλογίζει την κρίση της ΕΕ στις «νεοφιλελεύθερες επιλογές, οι οποίες αποφασίζονται στις Βρυξέλλες και είναι και οι πολιτικές που αποφασίζονται από τις εθνικές κυβερνήσεις». Οι επιλογές, όμως, που αναφέρουν, κάποιον εξυπηρετούν και αυτό το αποκρύπτουν στο ΚΕΑ. Οι επιλογές δεν έρχονται από το κεφάλι κάποιου παρανοϊκού νεοφιλελεύθερου δεξιού πολιτικού. Υπηρετούν το κεφάλαιο, που αυτή τη στιγμή βρίσκει τους καλύτερους διαχειριστές στο πρόσωπο αυτών που εφαρμόζουν τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Το ίδιο κεφάλαιο που ενισχύει με όλους τους τρόπους και τους οπορτουνιστές, του ΚΕΑ στην προκειμένη περίπτωση, για να κάνουν καλύτερα τη δουλιά τους, να τιθασεύσουν και να σπείρουν αυταπάτες στο εργατικό και λαϊκό κίνημα - και ας αντιδρούν όσο θέλουν όταν τους αποδίδουμε το ρόλο που πράγματι έχουν, αυτή είναι η αλήθεια και ας μην τους συμφέρει να ακούγεται.
Στη «Διακήρυξή» τους ασχολούνται με εκφράσεις της καπιταλιστικής πολιτικής, όπως η ανεργία, η επισφαλής εργασία, κλπ. Χαϊδεύουν τα αυτιά του κοσμάκη που βιώνοντας τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προσπαθεί να βρει διέξοδο ανάσας. Του πλασάρουν τα «οράματά» τους για να του ζητήσουν να εναποθέσει τη δύναμή του στα χέρια τους. Ούτε γι' αυτή τη δύναμη δε μιλάνε. Αντιμετωπίζουν τα κινήματα ως ομάδες πίεσης για την αντίδραση στο ένα ή στο άλλο νομοσχέδιο, στη μια ή στην άλλη οδηγία. Και πουθενά βέβαια η εργατική τάξη και η πάλη της για κατάκτηση της εξουσίας δε βρίσκει θέση. Αλλά πού να τολμήσει να της δώσει θέση το ΚΕΑ, έστω και προσχηματικά. Τρέμει κάτω από το άγρυπνο μάτι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που, με το πολιτικό προσωπικό του, τους ευρωβουλευτές, μπορεί να του αφαιρέσει τη χρηματοδότηση, να υπαγορεύσει την αυτοδιάλυσή του.
Ε. Χ.
Feeds
Στημένη παράσταση 
