1. Τώρα που ο Καραμανλής ζει μια πτώση χωρίς προηγούμενο, εισπράττοντας αυτό που του αξίζει, ακόμα και τώρα ορισμένοι υπουργοί του συνεχίζουν να παραμιλούν μπροστά στους μισθωτούς αφήνοντας υπονοούμενα για ένα μελλοντικό τους βόλεμα. Μαζί τους, κι ας φωνάζουν από μακριά, είναι ο Παπανδρέου, εθισμένος στο βόλεμα, κι ο άτυχος Αλαβάνος, παιδί της γνωστής ψυχαναλυτικής σχολής του Κύρκου, σχολή του «μπαλώστε το τραύμα κι ας μείνει μέσα το βέλος». Ετσι, συνεχίζουν οι τρεις τους να γυρνούν με το αζημίωτο πέριξ της πληγής, καθιστώντας παθητικούς θεατές εαυτούς και αλλήλους, μακριά από τη λειτουργία της αλήθειας^. αλήθειας που διαπερνά τους αιώνες και φτάνει από το στόμα του Γκοτάμα Βούδα: «Αν κάποιος συναντήσει στο δρόμο του έναν άνθρωπο που τραυματίστηκε και έχει διαπεραστεί από ένα βέλος, δε θα χάσει το χρόνο του ρωτώντας τον από πού άραγε να ήρθε το βέλος ή σε ποια κάστα ανήκε το άτομο που το έριξε, ούτε θα αναλύσει από ποιο είδος ξύλου είναι φτιαγμένο ή με ποιο τρόπο συναρμολογήθηκε η κεφαλή του βέλους. Μάλλον θα πρέπει κανείς να προσπαθήσει να τραβήξει αμέσως το βέλος από την πληγή».

2. Η αλήθεια, που δε γνωρίζει βόλεμα, δεν είναι παρά κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας από κραυγές που βοηθούν να βρεις τη θέση σου στο πεζοδρόμιο και στην τέχνη σου, όπως ακριβώς μας είπε ο Πάμπλο Πικάσο: «... κραυγές παιδιών, κραυγές γυναικών, κραυγές πουλιών, κραυγές οικοδομής, κραυγές τούβλων, κραυγές επίπλων, κρεβατιών, καρεκλών, κουρτινών, δοχείων, γάτων, χαρτιών, κραυγές από μυρωδιές που αγκιστρώνονται η μία μετά την άλλη, κραυγές καπνού που καίει την πλάτη, κραυγές που σιγοβράζουν μέσα σε καζάνι». Μετά τις κραυγές, ο Πάμπλο έκανε την πολιτική του κίνηση: «Η προσχώρησή μου στο κομμουνιστικό κόμμα είναι η λογική συνέπεια της ζωής μου και ολόκληρου του έργου μου. Γιατί - και είμαι περήφανος που το λέω - ποτέ δε θεώρησα τη ζωγραφική ως τέχνη ψυχαγωγίας, ως διασκέδαση. Θέλησα με το σχέδιο και το χρώμα, εφόσον αυτά ήταν τα όπλα μου, να γνωρίσω καλύτερα τον κόσμο και τους ανθρώπους, ώστε η γνώση μου αυτή να μας χαρίζει κάθε μέρα λίγο περισσότερη ελευθερία».

3. Η αλήθεια που έλεος δεν έχει ευτυχώς για κανέναν.

4. Η αλήθεια που πληρώνουν με τη ζωή τους οι ποιητές. Απόσπασμα από επιστολή της Μαρίνας Τσβετάγεβα στον Ράινερ Μαρία Ρίλκε:

«...Ενας κριτικός είπε για τον Μπλοκ: "Τα τέσσερα χρόνια που μας χωρίζουν από το θάνατό του μας συμφιλίωσαν με το θάνατό του, σχεδόν μας παρηγόρησαν γι' αυτόν". Εγώ του ανταπέδωσα: "Αν τέσσερα χρόνια είναι αρκετά για να παρηγορηθεί κανείς για το θάνατο ενός ποιητή όπως ο Μπλοκ, τι γίνεται τότε με τον Πούσκιν; Τι γίνεται με τον Ορφέα; Κάθε θάνατος ποιητή, όσο φυσικός κι αν είναι, είναι αφύσικος, δηλαδή φόνος, ως εκ τούτου αδιάλειπτος, αδιάκοπος, αιώνιος - μέσα στη στιγμή - διαρκής^. ο Πούσκιν ή ο Μπλοκ - και για να τους αναφέρουμε όλους - ο Ορφέας είναι αδύνατον να έχουν πεθάνει ποτέ, γιατί πεθαίνουν αυτήν τη στιγμή (αιώνια!). Μέσα σε κάθε εραστή ακόμα μια φορά, μέσα σε κάθε εραστή - αιώνια"».

5. Η αλήθεια της καθημερινότητας που ξετυλίγεται συνήθως στο χώρο της κουζίνας, μπροστά στον αχνιστό καφέ. Εκεί αρχίζει ο διάλογος, ο ένας και μοναδικός γύρω από το τραπέζι, και τον μοιράζονται όλοι, και για όλα με αλήθεια εκεί αποφασίζουν.

6. Η αλήθεια που ξεπηδούσε από το ξυράφι του Γουλιέλμου Οκαμ (Αγγλος φραγκισκανός φιλόσοφος, θεολόγος και συγγραφέας), που διατύπωσε τη φιλοσοφική αρχή, γνωστή ως Νόμο της Θείας Οικονομίας: «Το πλήθος των πραγμάτων δεν πρέπει να επεκτείνεται πέρα από το αναγκαίο». Την αρχή τη χρησιμοποίησε ο Οκαμ για να εκκαθαρίσει τη φιλοσοφία από τις δαιδαλώδεις προτάσεις, κατασκευές και φιλοσοφικές αποδείξεις των σχολαστικιστών και με το χρόνο ονομάστηκε «Ξυράφι του Οκαμ» επειδή ήταν ουσιαστικά «λεπίδα» που πάνω της δοκιμαζόταν κάθε νέα φιλοσοφική πρόταση. Τους δύο τελευταίους αιώνες έχει καταλήξει να σημαίνει: «Η απλούστερη πρόταση είναι πλησιέστερη στην αλήθεια».