Είμαι κι εγώ ένας πολίτης του Κόσμου, όπως κι εσύ που διαβάζεις αυτό το σημείωμα, γι' αυτό και όταν οραματίζομαι την ειρήνη, δεν έχω στο μυαλό μου μόνο τα παιδιά που είναι υπέρβαρα, όπως απέδειξε πρόσφατη έρευνα, γιατί καταναλώνουν ακόμα και από την προσχολική τους ηλικία μεγάλες ποσότητες συνθετικών τροφών και παίζουν μέσα στα προκατασκευασμένα παιδικά τους δωμάτια με τα επικίνδυνα μηχανικά τους παιχνίδια. Εχω στο μυαλό μου και τα παιδιά με τις πρησμένες κοιλιές του Νίγηρα, που κοιτάνε όλο απορία τον τηλεοπτικό φακό των «Γιατρών χωρίς σύνορα», κρατώντας μέσα στα φοβισμένα τους μάτια τον εφιάλτη της «ανθρωπιστικής βοήθειας» του Δυτικού Πολιτισμού και στα πληγωμένα τους χεράκια την ξεχαρβαλωμένη κούκλα που πέταξε στο δρόμο το χορτάτο από μηχανικά παιχνίδια και φρέσκια τροφή παιδί του αποικιοκράτη. Εχω ακόμα στο μυαλό μου τα παιδιά του Ιράκ, που ονειρεύονται τα κομμένα τους χέρια. Κι αφήνουν να ζωγραφίζονται μέσα στα φοβισμένα τους μάτια οι πληγωμένες σκιές των πολιτισμών της πατρίδας τους, που έμαθαν να γράφουν, να λογαριάζουν και να σκέφτονται τους εξολοθρευτές που μπήκαν μια μέρα ξαφνικά στην καμένη τους χώρα, για να επιβάλουν το δικό τους πολιτισμό. Οχι τον πολιτισμό των γραμμάτων και των αριθμών, αλλά εκείνον των έξυπνων όπλων και του απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Τον πολιτισμό της Δύσης, με άλλα λόγια, τον πολιτισμό της ελεύθερης αγοράς και των σκλαβωμένων συνειδήσεων. Εχω ακόμα στο μυαλό μου τα παιδιά της Παλαιστίνης, που δεν μπορούν να είναι «υπέρβαρα», γιατί μέσα στις πάνινες σχολικές τους τσάντες δε χωρούν οι συνθετικές λιχουδιές των σχολικών κυλικείων, γιατί το χώρο μέσα σ' αυτές τον πιάνουν οι σφεντόνες της αντίστασης και οι φωτογραφίες των σκοτωμένων γονιών τους. Εχω ακόμα βαθιά μέσα στο μυαλό μου τα παιδιά της Γιουγκοσλαβίας, που τόσο εύκολα τα ξεχάσαμε, μόλις έπαψαν να ενοχλούν την τηλεοπτική μας ευωχία οι κρότοι των όπλων και πιστέψαμε, οι αφελείς, ότι ο κίνδυνος πέρασε από τη δική μας αυλή και πήγε «αλλού», χωρίς να περνάει από το μυαλό μας πως αυτό το «αλλού» είμαστε πάλι εμείς. Γιατί στο κάτω κάτω ο κόσμος και πρώτα απ' όλα τα παιδιά του κόσμου δεν κινδυνεύουν μόνο από τα όπλα, τις ανθυγιεινές τροφές και τα κακοφτιαγμένα μηχανικά παιχνίδια, που έρχονται, λένε, από την Κίνα, έτσι για να μην ξεχνάμε πως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να υποδεχτούμε τον καινούριο «εχθρό», έστω και στις λαϊκές αγορές, όπου τα φτηνά μπλουζάκια των 2 ευρώ, όσο κι αν φαντάζουν αθώα, απειλούν τις ακριβοπληρωμένες στολές των εισβολέων.

Ναι, τα παιδιά του κόσμου και ο κόσμος ολόκληρος δεν κινδυνεύουν μόνο από τα όπλα, αλλά και από την αναλγησία της εξουσίας, το ρατσισμό, τους εφιαλτικούς ανταγωνισμούς του νεοφιλελεύθερου πολιτισμού, το μικροπολιτικά γκάλοπ, τη θεοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, την παρερμηνεία των «μεταρρυθμίσεων». Κινδυνεύουν, τα παιδιά όλου του κόσμου, από την υποκρισία του κοινωνικού κράτους, όπως το έχει καταντήσει η φτιασιδωμένη «ελευθερία» της παγκοσμιοποίησης και η ψεύτικη ευδαιμονία του παγκόσμιου χωριού. Και πάνω από όλα ο Κόσμος και τα παιδιά κινδυνεύουν από την αμερικανική Κατρίνα, που απέδειξε, με τη σειρά της, πως ο εφιάλτης του «αμερικάνικου ονείρου» δεν μπορεί να σταθεί με κανέναν τρόπο σαν το πρότυπο ενός ονείρου για μια άλλη ζωή. Γιατί μόνο μια κατάκτησή του είναι άψογη και αποτελεσματική, η περίφημη «Καταιγίδα της Ερήμου». Ας μην ξεχνιόμαστε, λοιπόν, το «αλλού» είναι και εδώ!