ΤΟΥΤΕΣ τις καυτές αυγουστιάτικες μέρες, εδώ και 10 χρόνια - 7 Αυγούστου 1995 - μια ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ με βαθιά θλίψη και οδύνη έκανε γνωστό το θάνατο του σ. Αντώνη Αμπατιέλου, ακούραστου αγωνιστή και στελέχους του Κόμματος. «Μια μεγάλη καρδιά - όπως οι απέραντες θάλασσες, που όργωνε συνεχώς για την πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση και πάλη των ναυτεργατών - δοσμένη ολόψυχα στο ΚΚΕ και στην πραγμάτωση της ιστορικής αποστολής της τάξης του σταμάτησε να χτυπά».

ΣΑΛΠΑΡΕ μακριά, τιτλοφορεί το ρεπορτάζ εκείνο ο «Ρ», «έχοντας κάνει το καθήκον του». Σε λίγες ώρες το άγγελμα του θανάτου έφτανε στα πέλαγα, αλλά κι ολούθε όπου δούλευε ο κόσμος της ελληνικής ναυτοσύνης. Κι όπως δήλωνε η σ. Αλ. Παπαρήγα, «ο θάνατος του Αντ. Αμπατιέλου δεν είναι απώλεια μόνο για το ΚΚΕ, είναι απώλεια γενικότερα για το συνδικαλιστικό και το λαϊκό κίνημα της χώρας...».

ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΗΣ στο ελληνικό ναυτεργατικό κίνημα, αλλά και πρωτομάχος στο διεθνές και μάλιστα στις κρίσιμες μέρες του αντιφασιστικού αγώνα και αργότερα με τη συμμετοχή των ναυτεργατών μας στη συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία. Λαμπρή η σελίδα που έγραψαν οι ναυτεργάτες μας με την ΟΕΝΟ και κορυφαίος ο ηγετικός ρόλος στη συμμετοχή των εμπορικών πλοίων στις πολεμικές συμμαχικές μεταφορές.

ΜΙΑ διαδρομή ζωής μεγάλη, που ξεκινά στα Σουλινά της Ρουμανίας, όπου γεννήθηκε, το 1914. Με τις ρίζες βαθιές στο νησί του, την Κεφαλονιά, όπου κάθε καλοκαίρι, τέτοια εποχή, ζούσε, μαζί με την αγαπημένη του Μπέτυ, στα κεφαλονίτικα χωριά κι όπου χαιρόταν την κουβέντα με τον απλό άνθρωπο και ιδιαίτερα με τους απόμαχους της θάλασσας.

ΘΥΜΑΜΑΙ ιδιαίτερα τα συναπαντήματα του σ. Αμπατιέλου με τους ξωμάχους της γης, που τα προβλήματά τους τα 'χε γνωρίσει από νεολαίος οργανωμένος στην ΟΚΝΕ, γραμματέας με έντονη παρουσία και δράση. Ο Δ. Γόντικας, στον αποχαιρετισμό εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, θύμισε όσα ο ίδιος είχε πει σχετικά με τη διαπαιδαγωγική δύναμη του Κόμματος.

«ΛΙΓΟΙ ήμαστε, κάναμε όμως καλή δουλιά. Οργανώναμε απεργίες, στους οικοδόμους, στους τσαγκαράδες, στους αρτεργάτες. Οργανώναμε γενικότερες καμπάνιες αλληλεγγύης. Μέχρι την Κίνα του Μάο έφτασε η χάρη μας... Φωνάζαμε "Κάτω τα χέρια από την Κίνα". Στέλναμε τηλεγραφήματα στη δίκη του Δημητρόφ...».

ΑΠΟ το 1930 ανέπτυξε πρωτοπόρα συνδικαλιστική και αντιφασιστική δράση μέσα από τη Ναυτεργατική Ενωση Ελλάδας (ΝΕΕ). Δεν υπάρχει ελληνικό πλήρωμα, πλοίο και λιμάνι, που να μην έχει γνωρίσει την αντιφασιστική δραστηριότητα της ΟΕΝΟ. Οι επιτροπές, που έχουν δημιουργηθεί, με την αποφασιστική συμβολή του Αντ. Αμπατιέλου έπαιξαν δραστήριο ρόλο κι έδωσαν πολύμορφη βοήθεια στο νέο ένοπλο αγώνα του λαού μας κατά της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα μας.

ΘΑ ΚΥΝΗΓΗΘΕΙ άγρια και το 1948 θα περάσει στρατοδικείο και θα δικαστεί «παμψηφεί σε θάνατο». Ξεπερνά τα 17 χρόνια ο χρόνος που πέρασε στις φυλακές. Πώς μπόρεσε να αντέξει όλο αυτό το διωγμό και ν' αντιμετωπίσει δυσκολίες που δεν ήταν λίγες... Χρόνια και χρόνια στόχος των εφοπλιστών και άγριο κυνηγητό από τους διωκτικούς μηχανισμούς. Και τι δεν είδε, τι δεν έζησε στη μεγάλη της ζωής του αγωνιστική διαδρομή πάνω στις απέραντες θάλασσες του κόσμου.

Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ Αντώνης χαιρόταν την καλοκαιριάτικη ώρα και δεν ήθελε να χάσει ούτε μια στιγμή που να μην ξανάβλεπε τα παλιά του «λημέρια», της πρώτης εκείνης νιότης, με τους νεολαίους της ΟΚΝΕ, που αλώνιζαν ολόκληρο το νησί. Επινε το κρασί του με τους παλιούς και νέους συντρόφους του. Και ξετύλιγε ιστορίες της θάλασσας και του αγώνα στους πανέμορφους κόρφους της γαλάζιας απέραντης θάλασσας: στους Πετανούς, στο Λουρδά κάτω από τα έλατα του Αίνου.

ΚΙ ΟΛΟΥΘΕ μ' ανοιχτή γκαρδιακή κουβέντα με τους ξωμάχους της γης και τα βάσανά τους, ο Αντώνης τα 'χε ζήσει από παιδί πριν σαλπάρει στις θάλασσες.

ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ το γραφτό με τα λόγια του αξέχαστου σ. Χ. Φλωράκη, που είπε για τον σ. Αντ. Αμπατιέλο: «... Ορισμένοι φεύγοντας από τη ζωή παίρνουν μαζί τους και το κλειδί και ό,τι έχουν... Δεν αφήνουν τίποτε πίσω τους. Ο Αμπατιέλος φεύγοντας άφησε το κλειδί και μια μεγάλη αγωνιστική κληρονομιά. Κληρονομιά μεγάλη, αρκετά πλούσια που θα αποτελεί για τις νέες γενεές πηγή παραδειγματισμού και προβληματισμού».

ΔΕΚΑ χρόνια από τότε που σάλπαρες μακριά έχοντας κάνει το καθήκον σου. Κι εμείς σήμερα να σε χαιρετίσουμε με του «Ρ» τα πρωτοσέλιδα εκείνα λόγια: «Ακριβέ μας σύντροφε, γεια χαρά».