Από τη στιγμή που το μοιραίο «Μπόινγκ» προσέκρουσε στο Γραμματικό, άρχισε ένας ιδιότυπος «μαραθώνιος» των ΜΜΕ. Το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν η κάθε πληροφορία ή εικασία να γίνεται είδηση και γεγονός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο «λήπτης» του μηνύματος στο κινητό του από επιβάτη του αεροσκάφους. Από όλα τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, θεωρήθηκε ως γεγονός - τελικά αποδείχτηκε κάκιστου είδους φάρσα.

Ή, ακόμη, η εικασία ότι υπήρξε αποσυμπίεση της καμπίνας με αποτέλεσμα όλοι να πεθάνουν στον αέρα, διαψεύστηκε από την ιατροδικαστική έρευνα. Στο όνομα της «γρήγορης» είδησης και του «αποκλειστικού», δε διστάζουν μια εικασία ή μια πληροφορία να γίνεται γεγονός. Την ίδια στιγμή συνεχίζονται οι καταιγιστικές πληροφορίες από διάφορους ειδικούς. Ειδικοί που είναι αδύνατο να απαντήσουν διότι δεν έχουν στοιχεία και όμως, πιέζονται - στο όνομα του «αποκλειστικού» - να πουν μια γνώμη. Γνώμη που γίνεται ...γεγονός.

Το αποτέλεσμα είναι το πραγματικό γεγονός και η ουσιαστική είδηση να μένουν σε δεύτερη μοίρα. Για παράδειγμα, δεν απαντάται το ερώτημα ότι για να πετάξει το αεροσκάφος, πήρε άδεια αξιοπλοΐας. Ποια πολιτική όμως οδηγεί στο να δίνονται πιστοποιητικά αξιοπλοΐας σε τέτοια αεροσκάφη; Ακόμη, όμως, και αν βγει ότι έφταιγε η εταιρία, ή ο αρχιμηχανικός, το ζήτημα είναι ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο. Δεν ήταν ούτε το πρώτο, και δυστυχώς ούτε το τελευταίο τέτοιο δυστύχημα και όταν ένα φαινόμενο συνεχίζει να επαναλαμβάνεται, παύει να είναι τυχαίο...