Τι άθλια εικόνα, η εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση στο σύνολό της. Αντί να διευθύνει το κράτος, έστω και σύμφωνα με τις δικές της εξαγγελίες, ξοδεύει τις ώρες της στα κανάλια της τηλεόρασης προσπαθώντας να πείσει ότι το μαύρο, που βιώνουμε, είναι άσπρο. Και το κάνει αυτό με χυδαίο και άγριο τρόπο. Αλλος υπουργός βρίζοντας και άλλος ειρωνευόμενος. Αλλος παριστάνοντας τον αδέκαστο και άλλος, τον αποστασιοποιημένο, από τα σκάνδαλα και τις ρεμούλες. Αλλος εκβιάζοντας και άλλος παρακαλώντας!

Τι άθλια εικόνα και η εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντί να ελέγχει, όπως οφείλει, αβαντάρει κάθε αντιλαϊκή ενέργεια. Στηρίζει κάθε αντιλαϊκό μέτρο. Συνυπογράφει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Συναινεί, και πολλές φορές πλειοδοτεί, στην εφαρμογή της ληστρικής πολιτικής της ΕΕ σε βάρος του λαού μας. Γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως στα ζητήματα της Κύπρου, του Αιγαίου, του ΝΑΤΟ, του πολέμου.

Αυτή η γενική εξαθλίωση, αυτή η γενική κρίση, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται με εργασιακούς μόνον αγώνες. Δεν αντιμετωπίζεται με το κυνήγι, για το μεροκάματο, για το οκτάωρο, για τη σύνταξη. Αυτή η κρίση απαιτεί ιδεολογικοποίηση και πολιτικοποίηση των αγώνων. Απαιτεί από τον καθένα, που υφίσταται αυτή την πολιτική, να συνειδητοποιήσει, πως η κρίση, δεν ξεπερνιέται με ετούτη ή την άλλη πολιτική διαχείρισης. Η λύση της κρίσης πρέπει να είναι οριστική. Και απαιτεί γενικές και καθοριστικές ανατροπές. Η λύση της κρίσης απαιτεί να τελειώνουμε με τις αιτίες, τις πολιτικές και τα πολιτικά συστήματα, που γεννάνε τις κρίσεις. Τις πολιτικές και τα πολιτικά συστήματα, που επωφελούνται από τις κρίσεις.

Πάνω σε αυτή τη βάση, ο καθένας μας, η κάθε πολιτική δύναμη, δίνει εξετάσεις. Ο αγώνας των τραπεζοϋπαλλήλων είναι ίδιος, και συνέχεια, με αυτόν των εργατών, των αγροτών. Ο αγώνας για το μεροκάματο, για το οκτάωρο, για το 35ωρο και το πενθήμερο, είναι, πρέπει να είναι, και αγώνας, για τη δημοκρατία, για τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για την εθνική ανεξαρτησία, για το δικαίωμα στη μόρφωση, στην υγεία, στον ελεύθερο χρόνο, στο ίσο μοίρασμα του πλούτου.

Και ένας τέτοιος αγώνας, όπως ο παραπάνω, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, που είναι το ζητούμενο. Πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, που απαντάνε στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα. Ενός αιώνα, που οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας απαγορεύουν να ενεργούμε με καθυστερημένα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα. Οι εργαζόμενοι, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι τσιγκούνηδες. Οι αγώνες τους πρέπει να έχουν την αρχοντιά τού: Ολα, όσα μας ανήκουν.