Το γαλλικό «όχι» δε σημαίνει καταστροφή, σπεύδουν τώρα να δηλώσουν όσοι κινδυνολογούσαν ασύστολα και εκβιαστικά, πριν από το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής. Σίγουρα, όμως, ήταν ένα γερό «χαστούκι» στην αντιλαϊκή πολιτική, που εφαρμόζουν οι Βρυξέλλες και οι κάθε λογής «κεντροδεξιές» και «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ευρωένωσης και αποτελεί μιαν ακόμη, χειροπιαστή απόδειξη της εντεινόμενης συνεχώς κρίσης, που η πολιτική αυτή διέρχεται. Αλλωστε, το ίδιο ουσιαστικά μήνυμα εμπεριέχεται - με τον έναν ή άλλο τρόπο - και σε μια σειρά άλλες αναμετρήσεις, όπως οι εκλογές στα γερμανικά κρατίδια και οι αλλεπάλληλες πανωλεθρίες του κυβερνώντος γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, η ήττα του Μπερλουσκόνι στις δημοτικές εκλογές στην Ιταλία, οι βρετανικές εκλογές και οι μεγάλες απώλειες του Εργατικού Κόμματος, κλπ.

Η εντεινόμενη αυτή λαϊκή αμφισβήτηση της λογικής και πολιτικής του «ευρωμονόδρομου» και της «παγκοσμιοποίησης» ανησυχεί τώρα τα κάθε λογής επιτελεία των πολυεθνικών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Αναζητούν εσπευσμένως τρόπους εκτόνωσης της λαϊκής αντίστασης, αποδυνάμωσης και ευνουχισμού της. Και, βέβαια, στην πρώτη γραμμή των επιχειρημάτων τους βρίσκεται η υπαρκτή δήθεν διέξοδος της οικοδόμησης μιας ευρωένωσης, όπου τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών θα πορεύονται αρμονικά με τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών...