Πρωτεύοντα ρόλο έχει δώσει το μεγάλο κεφάλαιο στην Παιδεία, προκειμένου να ικανοποιήσει με καλύτερο τρόπο την αύξηση των κερδών του. Η διακηρυγμένη αυτή πρόθεση έχει ήδη πάρει συγκεκριμένα πλέον χαρακτηριστικά μετά τη Σύνοδο του Μπέργκεν, αλλά και με τα δύο νομοσχέδια του υπουργείου Παιδείας που βρίσκονται στη Βουλή και αφορούν στην «αξιολόγηση» και τη «διά βίου εκπαίδευση». Μέσα από ένα πλέγμα μέτρων, επιδιώκεται η δημιουργία μιας ανώτατης εκπαίδευσης ακόμα πιο ταξικής, ακόμα πιο υποβαθμισμένης και πλήρως ελεγχόμενης από τα μονοπώλια.

Με τον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση των σπουδών σε κύκλους, τη μετατροπή τους σε άθροισμα σκόρπιων καταρτίσεων, την απογύμνωσή τους από επιστημονικό περιεχόμενο, στοχεύουν στην παραγωγή του επιστημονικού δυναμικού, που θα προωθεί τις αναγκαίες κάθε φορά για το κεφάλαιο αναδιαρθρώσεις και τη στρατιά των «απασχολήσιμων» που θα τις υλοποιεί. Την ίδια στιγμή, η προωθούμενη αξιολόγηση αποτελεί το εργαλείο για τον ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο της ανώτατης εκπαίδευσης και της παραγόμενης έρευνας από τα μονοπώλια. Πατώντας πάνω στα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει στην ανώτατη εκπαίδευση η πολιτική που ακολουθείται μέχρι σήμερα, η αξιολόγηση χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά, ώστε να καλλιεργήσει προσδοκίες για βελτίωση της κατάστασης. Στην πραγματικότητα, η αξιολόγηση που περιγράφουν δεν είναι παρά το μέσο πίεσης προς τα πανεπιστήμια να δεχτούν να προσαρμόζονται στις εκάστοτε ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι εξελίξεις μέσα στα πανεπιστήμια δεν είναι ξεκομμένες από όσα γίνονται έξω από αυτά, στην κοινωνία. Πάνε χέρι χέρι με το χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων, με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην εργασία. Μέσα από αυτές, το μεγάλο κεφάλαιο έρχεται να καταληστεύσει και πνευματικά την εργατική τάξη, την οποία ληστεύει οικονομικά. Πρόκειται για εξελίξεις, που στρέφουν την ανώτατη εκπαίδευση ακόμα περισσότερο μακριά από την κοινωνική της αποστολή, από την εξέλιξη της επιστήμης προς όφελος του λαού και εντάσσονται στο συνολικό πλαίσιο της πολιτικής, που θυσιάζει δικαιώματα και κατακτήσεις, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η αύξηση των κερδών για τους λίγους.

Η προπαγάνδα περί «αναβάθμισης» και οι εκβιασμοί - περί κινδύνου αποκλεισμού της χώρας από το «κλαμπ» της ΕΕ, αν δε συμμορφωθεί - με τους οποίους συνοδεύονται τα όσα δρομολογούνται στην ανώτατη εκπαίδευση, προκειμένου να πειστούν τα ιδρύματα και οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν αυτήν τη μοίρα, δεν πρέπει να βρίσκουν εύκολα αποδέκτες. Η απάντηση βρίσκεται στον αγώνα για την προώθηση των αλλαγών εκείνων, που είναι αναγκαίες για τη δημιουργία μιας ανώτατης εκπαίδευσης πραγματικά δημόσιας, δωρεάν και ενιαίας, μέσα από ιδρύματα που θα εξασφαλίζουν υψηλού επιπέδου επιστημονική μόρφωση στους αποφοίτους τους και θα αναπτύσσουν την επιστήμη με κριτήριο τη γενική πρόοδο και ευημερία και όχι την ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα μονοπώλια.