ICON

Μπορεί τις 3 μέρες να τις έκαναν 5 και τώρα 7, αλλά στόχος των γαλακτοβιομηχανιών είναι να επιβάλουν τα γάλατα μακράς διάρκειας των 15- 20 και παραπάνω ημερών

Η μεθόδευση αυτή φαίνεται να ήταν και ο βασικός στόχος της χτεσινής σύσκεψης στο υπουργείο Ανάπτυξης και στην οποία συμμετείχαν οι υφυπουργοί Ανάπτυξης και Αγροτικής Ανάπτυξης Γ. Παπαθανασίου και Αλ. Κοντός, από τη βιομηχανία τροφίμων ο πρόεδρος του Συνδέσμου Δ. Δασκαλόπουλος, καθώς και ο πρόεδρος της ΓΕΣΑΣΕ Γ. Γονιωτάκης, της Ομοσπονδίας Τυροπαραγωγών και Παραδοσιακών Προϊόντων Ελλάδας Απ. Ρίζος και ο πρόεδρος του Συλλόγου Αγροτοκτηνοτρόφων Μ. Τζιώρτζος.

Στη σύσκεψη ανακοινώθηκε ότι εξετάστηκαν και ζητήματα που αφορούν στη λειτουργία του κλάδου των γαλακτοκομικών προϊόντων συνολικά, όπως επίσης και τις συνθήκες διακίνησης και εμπορίας των σχετικών ειδών. Στην πραγματικότητα, όπως προκύπτει και από τις δηλώσεις που έγιναν αμέσως μετά, μέλημα όλων των συμμετεχόντων ήταν μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια να «κουκουλώσουν» την πανθομολογούμενη νοθεία στα γαλακτοκομικά προϊόντα, τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές γάλακτος, την καταλήστευση παραγωγών και καταναλωτών και την παραπλάνηση όλων μας για την ποιότητα των τροφίμων που καταναλώνουμε.

Οι πιέσεις και αξιώσεις των μεγαλοβιομηχάνων για αύξηση των ημερών που μπορεί να πωλείται το γάλα, που οι ίδιοι και οι κυβερνώντες έχουν πολιτογραφήσει ως «φρέσκο παστεριωμένο γάλα», ξεκίνησαν από την εποχή που οι δυο - τρεις γνωστές βιομηχανικές μονάδες άρχισαν να κυριαρχούν στην αγορά, εκτοπίζοντας από αυτήν εκατοντάδες μικρότερες επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες λειτουργούσαν σε τοπικό επίπεδο. Πριν από μερικά χρόνια, η διάρκεια του γάλακτος ήταν τρεις μέρες, στο δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας οι επιχειρήσεις αύξησαν, με το «έτσι θέλω», την περίοδο αυτή σε πέντε μέρες και τώρα από κοινού με την κυβέρνηση φτάνουν στις εφτά μέρες. Κινήσεις που μειώνουν σημαντικά το κόστος, σε μια εποχή μάλιστα που οι λιανικές τιμές στο γάλα έχουν φτάσει σε απίθανα υψηλά επίπεδα. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων (ΣΕΒΤ) και κύριο μέτοχο της ΔΕΛΤΑ Δ. Δασκαλόπουλο, να ισχυριστεί ότι οι τιμές έχουν ...μειωθεί, επειδή, λέει, οι ανατιμήσεις που έχουν γίνει κινούνται σε χαμηλότερα ποσοστά από αυτά του πληθωρισμού! Παρά το γεγονός μάλιστα ότι αυξάνονται σε 7 οι μέρες που το γάλα θα πωλείται ως φρέσκο και άρα θα επέλθει σημαντική μείωση του κόστους παραγωγής, ο μεγαλοεπιχειρηματίας προέβλεψε ότι οι τιμές θα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο να ...μειώνονται!

Το φραστικό ενδιαφέρον που εκδήλωσαν χτες οι δύο υφυπουργοί για μείωση της λιανικής τιμής του γάλακτος και αύξηση της τιμής του παραγωγού, είναι ολοφάνερο ότι αποσκοπεί στην καλλιέργεια ψευδών εντυπώσεων, τόσο στους καταναλωτές, όσο και στους παραγωγούς. Πρόκειται για ωμή πρόκληση, αφού η πολιτική της κυβέρνησης εκχωρεί πλήρη ασυδοσία στο κεφάλαιο να καταληστεύουν, ταυτόχρονα, παραγωγούς και καταναλωτές. Μια πολιτική, που καταδικάζει την εγχώρια παραγωγή στις ποσοστώσεις της ΚΑΠ, με τη λιανική τιμή του γάλακτος στο 1,40 ευρώ το λίτρο, τη στιγμή που η τιμή παραγωγού κινείται στα 32 - 35,7 λεπτά το λίτρο. Ο Γ. Παπαθανασίου, πάντως, εμφανίστηκε ικανοποιημένος για τον τρόπο με τον οποίο «λειτουργεί ο ανταγωνισμός» στο χώρο του γάλακτος, επικαλούμενος «το εύρος των τιμών».

Οσον αφορά στη νοθεία, τόσο ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, όσο και οι εκπρόσωποι των παραγωγών ισχυρίστηκαν ότι «το φρέσκο παστεριωμένο γάλα είναι ελληνικό» και ότι νοθεία γίνεται αποκλειστικά στα άλλα προϊόντα, γιαούρτια και τυριά. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Τυροπαραγωγών, το γάλα που καταναλώνεται για πόση στην Ελλάδα ανέρχεται σε 650.000 τόνους περίπου και άρα, σύμφωνα με το σκεπτικό του, οι 700.000 που παρήχθησαν πέρσι φτάνουν και περισσεύουν για να είναι ελληνικό το παστεριωμένο γάλα που πουλάνε οι γαλακτοβιομηχανίες. Ομως, είναι γνωστό ότι η Ελλάδα, εξαιτίας της ποσόστωσης της ΚΑΠ, είναι ελλειμματική σε γάλα, καθώς οι συνολικές ανάγκες για αγελαδινό γάλα και όχι μόνο για λιανική πώληση του ίδιου του προϊόντος, αλλά και για άλλες χρήσεις ξεπερνούν το 1.300.000 τόνους, ενώ η ποσόστωση είναι 820.000 τόνοι (700.000 ήταν η παραγωγή πέρσι). Μ' αυτό το δεδομένο είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς κατά πόσο το γάλα που πωλείται στην αγορά ως «ελληνικό» είναι τέτοιο. Μετέωρο παραμένει, ακόμα, το ερώτημα με ποιο τρόπο χρησιμοποιούνται οι ποσότητες που εισάγονται (150.000 τόνοι συμπυκνωμένου γάλακτος εισήχθησαν το 2004 από την ΕΕ, που δίνει αραιωμένο 450.000 τόνους ισοδύναμου γάλακτος). Πολύ περισσότερο, τη στιγμή που η χρήση συμπυκνωμένου γάλακτος δεν μπορεί να διαπιστωθεί εργαστηριακά στα γιαούρτια και τα τυριά, με ποιο τρόπο είναι διατεθειμένη η κυβέρνηση να διαπιστώσει τι πρώτες ύλες χρησιμοποιούν στα «ζωντανά» γιαούρτια που πουλάνε; Είναι διατεθειμένη να ελέγξει και να δώσει στη δημοσιότητα τα φορτία γάλακτος που φτάνουν στις γαλακτοβιομηχανίες, την προέλευσή τους και την τελική χρήση τους; Είναι φανερό ότι αυτά είναι ζητήματα, που δε λύνονται σε στρογγυλά τραπέζια με τους ίδιους τους βιομήχανους, ούτε μ' αυτές τις πολιτικές που εφαρμόζονται εάν η κυβέρνηση ενδιαφέρεται πραγματικά να διασφαλίσει τα συμφέροντα, τόσο των καταναλωτών, όσο και των παραγωγών.