Καταιγισμός δημοσκοπήσεων και άρθρων έχουν βομβαρδίσει, κυρίως, τη βρετανική κοινή γνώμη για τα ζητήματα που θα μονοπωλήσουν τις δημόσιες συζητήσεις και θα αποτελέσουν τα κλειδιά των εκλογών της 5ης Μάη. Μετανάστευση, υγεία, παιδεία, κοινωνική πολιτική και φόροι, τα ζητήματα που επικεντρώνουν τα εκλογικά προγράμματα των τριών μεγάλων κομμάτων και καθορίζουν, σύμφωνα πάντα με τους αναλυτές, την προεκλογική αντιπαράθεση. Εντούτοις, εκτιμούν ότι τα προγράμματα των Εργατικών και των Συντηρητικών κινούνται στα ίδια πλαίσια με εκείνα του 2000 και θεωρούν ότι αλλάζει μόνο η εκφορά του λόγου.

Ιράκ: Ζήτημα που εδώ και δύο χρόνια κλονίζει τη βρετανική κοινωνία. Ο πόλεμος του Ιράκ, όσο αποκαλυπτικά τραγικός και εάν είναι, μέχρι σήμερα δεν έχει κατορθώσει να προκαλέσει πλήγματα - παραίτηση Σορτ, θάνατος Κέλι, αποκαλύψεις για τα ψεύδη του πολέμου - ικανά να απειλήσουν τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, που παραμονές των εκλογών εξακολουθεί να επιμένει ότι «ορθώς έπραξε» και ότι δε «ζητά συγνώμη».

Δυνάμεις ικανές να αποτελέσουν πραγματική αντιπολίτευση ή εναλλακτική λύση δεν υπάρχουν. Το Συντηρητικό Κόμμα - οι Τόρις - δε δύναται να απειλήσει σοβαρά τον πρωθυπουργό. Ολοι τοποθετούνται βάσει των όσων λέει ή πράττει ο Μπλερ και μόνο. Οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι στις 6 Μάη δε θα χρειαστεί να μετακομίσει από την Ντάουνινγκ Στριτ, «αφού είναι καταδικασμένος να κερδίσει». Τα ΜΜΕ στο πλευρό του και κυρίως ο μεγιστάνας Ρούπερτ Μέρντοχ. Και είναι γεγονός αυτό που συμβαίνει στη Γηραιά Αλβιόνα, ότι σύσσωμος ο Τύπος από την ημέρα της ανόδου των Εργατικών, το 1997, έχει ταχθεί στο πλευρό του.

Ετσι, το κύριο ερώτημα που μένει να απαντηθεί στις εκλογές είναι κατά πόσο ο Τόνι Μπλερ, που εξακολουθεί να είναι το «λιγότερο κακό» - το φάντασμα της Μάργκαρετ Θάτσερ εξακολουθεί να προκαλεί ρίγη σε πολλούς Βρετανούς που τελικά θα σπεύσουν να ψηφίσουν Εργατικούς - θα κατορθώσει να συσπειρώσει τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του Εργατικού Κόμματος και εάν το πανθομολογούμενο φυλλορρόημα των οπαδών των Εργατικών κατευθυνθεί προς τους Φιλελευθέρους του Τσαρλς Κένεντι, που θεωρείται η ανερχόμενη δύναμη - εξαιτίας της δριμύτατης αντίθεσής τους στον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ - γεγονός που θα του ψαλιδίσει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.

Για να γίνει κατανοητό, θα πρέπει να αποκωδικοποιηθούν οι «απόλυτες και συντριπτικές» πλειοψηφίες που πέτυχε κατά τις εκλογικές αναμετρήσεις του 1997 και του 2000 ο Μπλερ και το Εργατικό Κόμμα.

Πρώτον, οι ψήφοι προς τους «Νέους Εργατικούς» του Μπλερ συνεχώς μειώνονται. Στις εκλογές του 2001 το Εργατικό Κόμμα απέσπασε μόλις 10,1 εκατομμύρια ψήφους, περίπου 1,5 εκατομμύριο ψήφους λιγότερες από ό,τι είχε αποσπάσει το Εργατικό Κόμμα το 1992, στη «συντριπτική ήττα» που υπέστη υπό την καθοδήγηση του Νιλ Κίνοκ. Είναι η συμμετοχή των ψηφοφόρων και κυρίως των παραδοσιακών ψηφοφόρων του Εργατικού Κόμματος που συνεχώς μειώνονται, τάση που δεν πρόκειται να ανατραπεί ούτε στην εκλογική αναμέτρηση της 5ης Μάη.

Δεύτερον, το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα για τις μονοεδρικές, που δεν είναι και λίγες, ειδικά μετά την εσωτερική μετανάστευση, εξαιτίας της συρρίκνωσης βιομηχανικών κλάδων στη χώρα και οι αλλαγές στις περιφέρειες που προήλθαν από τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Μπλερ όλα αυτά τα χρόνια, έχουν προκαλέσει συνολική ανακατανομή των πολιτικών δυνάμεων.

Αναλυτές εκτιμούν ότι εάν το Εργατικό Κόμμα κατορθώσει να κερδίσει τις κρίσιμες περιφέρειες, που αποκαλούνται και οριακές (Marginal Constituencies) - εκεί όπου η διαφορά του νικητή από τον δεύτερο υποψήφιο στις τελευταίες εκλογές ήταν πολύ μικρότερη από 2%, το όριο του στατιστικού λάθους - θα είναι ο νικητής άσχετα του συνολικού εκλογικού αποτελέσματος. Επίσης κρίσιμη περιφέρεια, η κεντροδυτική Αγγλία, που μπορεί να αποδειχθεί εξίσου καθοριστική - όπως τουλάχιστον μας άφησαν να πιστεύουμε - όσο και η πολιτεία του Οχάιο κατά τις τελευταίες αμερικανικές εκλογές.

Τρίτον και καθοριστικότερο όλων η «ελεύθερη πτώση» του παραδοσιακού κόμματος της βρετανικής ολιγαρχίας των Τόρις, που δε δείχνει ούτε σημάδια ανάρρωσης. Μία «ελεύθερη πτώση» που ξεκίνησε χρόνια πριν και ενόσω οι Τόρις ήταν στην κυβέρνηση εξαιτίας των σαρωτικών ριζικών αλλαγών, που έλαβαν χώρα τα πέτρινα χρόνια της Θάτσερ, όπως απορύθμιση της αγοράς, αποβιομηχάνιση, ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο πλέον οργανωμένο εργατικό κίνημα της Ευρώπης, αποψίλωση εργασιακών δικαιωμάτων, ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων κλπ. Εντούτοις, η Θάτσερ διατήρησε ως κόρη οφθαλμού τους παραδοσιακούς θεσμούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, δικαστικούς και κυρίως ταξικούς.

Ομως η τρομακτική «επιτυχία» του πειράματος Θάτσερ, η οποία βρήκε αμέσως πολλούς μιμητές και θαυμαστές - ανάμεσα σε αυτούς και ο Τόνι Μπλερ - έκανε «θύμα» το ίδιο το κόμμα των Τόρις, αφού η μεσαία τάξη απόλυτα πιστή στους Τόρις παραγκωνίστηκε σχεδόν ολοσχερώς από τους «μαχητικούς» μικροαστούς και νεόπλουτους που το ίδιο δημιούργησε. Εξάλλου η πρώτη σοβαρή εσωτερική κρίση στους Τόρις εκδηλώθηκε το 1992, πολύ πριν χάσουν τις εκλογές το 1997.

Ετσι ο Μπλερ και οι «Νέοι Εργατικοί» του, κληρονόμησαν μία χώρα ριζικά ταξικά και κοινωνικά διαφοροποιημένη από το θατσερισμό. Το Σίτι - η οικονομική καρδιά του Λονδίνου όπου και το χρηματιστήριο - ήταν στο πλευρό του. Το Σίτι των απορυθμισμένων επιχειρήσεων που είχαν αντικαταστήσει πλέον την παραδοσιακή βαριά βιομηχανία... Ετσι, ο Μπλερ μπορούσε να «κάνει την επανάστασή του» όπως ο ίδιος την είχε ονομάσει ώστε να μετατρέψει τη χώρα σε «ανώνυμη εταιρία». Ενώ κατά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ο ρόλος της Βρετανίας ως ενδιάμεσος κρίκος μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ, με «σερίφη» φυσικά τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι πολύ πιο ενεργητικός και επιθετικός.

Για τον βρετανικό «Economist», παραμένει ο «καλύτερος συντηρητικός πρωθυπουργός που είχε ποτέ η Βρετανία». Και πώς θα ήταν αλλιώς, όταν επί των ημερών του κλείνουν σταδιακά και οι τελευταίες βιομηχανίες, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της «Ρόβερ» - ούτε το κλείσιμό της, ούτε οι 6 χιλιάδες απολυμένοι επέφεραν «πλήγμα» στο προεκλογικό του προφίλ. Εισάγονται δίδακτρα στα Πανεπιστήμια, προωθείται η ιδιωτικοποίηση των υπολειμμάτων του προγράμματος εργατικών κατοικιών, η υγεία μετοχοποιείται, τα δημοκρατικά δικαιώματα δέχονται ανηλεείς επιθέσεις ειδικά μετά την 11η Σεπτέμβρη, οι μετανάστες όταν δεν κλείνονται σε γκέτο χρησιμοποιούνται σχεδόν ως σκλάβοι, η φτώχεια αυξάνει: Σχεδόν το 30% των παιδιών ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έκθεση του Ιδρύματος Joseph Rowntree Foundation. Το 1/5 των συνταξιούχων διαβιούν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, ενώ το ποσοστό αυτό αυξάνεται σε 25% όταν ξεπερνούν το 75 έτος. Ορισμένα χαρακτηριστικά των έργων των Νέων Εργατικών.

Που θα συνεχιστούν, εκτός εάν υπάρξουν εκπλήξεις μεγατόνων.