«Ο έρωτας στήνει τις χειρότερες παγίδες. Τις λιγότερο ευπρεπείς. Τις πιο απίθανες.(...) Δεν έχει τύχει μήπως δύο πλάσματα ν' αγαπηθούν ως το αιματοκύλισμα;» (Ζαν Ζενέ)

Ο Ζαν Ζενέ (1892-1950) έχει «καταχωρηθεί» στη λίστα των «κολασμένων». Δίπλα στον Αρθούρο Ρεμπό, τον Φρανσουά Βιγιόν, τον Μικαλάτζελο Καραβάγιο. Από παιδί κυλίστηκε στο «βούρκο». Γνώρισε τις φυλακές και τους εξευτελισμούς. Πολλές από αυτές τις «εμπειρίες» τις έκανε γραπτά. Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1946-1982) είναι η κινηματογραφική απάντηση. «Κολασμένος» κι αυτός! Σχεδόν παράλληλη ζωή με τον Γάλλο συγγραφέα. Παιδί, ακόμα, φεύγει από το σχολείο και γυρίζει στους «δρόμους». Χώνεται βαθιά σε ό,τι ακραίο και επικίνδυνο. Πεθαίνει πολύ νέος, 46 μόλις χρόνων! Ωστόσο, πρόλαβε και δημιούργησε αξιόλογο έργο.

Ο Φασμπίντερ, λοιπόν, ο Γερμανός, με τις απέραντες μοναξιές και τις ατέλειωτες «ιδιαιτερότητες», πήρε τη νουβέλα του Γάλλου «αδερφού» του Ζαν Ζενέ, «ο Καυγατζής», και την έκανε ταινία! Μια ταινία «ταυτότητα» και των δύο! Αμαρτωλή, βίαια, ακραία. Ταινία, που «μυρίζει» ουρητήρια, σκοτεινούς σταθμούς τρένων, αφώτιστα λιμάνια. Εκεί, όπου συναντιέται ο απαγορευμένος έρωτας. Εκεί, όπου τα πρόσωπα πνίγουν τις ντροπές τους, τις αναστολές τους στα σκοτάδια. Εκεί, όπου ελευθερώνεται ό,τι πιο σκοτεινό και καταπιεσμένο. Εκεί, όπου μιλάνε τα μαχαίρια!

Ο «Καυγατζής» είναι μια «βρώμικη» ταινία. Μια ταινία για τους ομοφυλόφιλους! Για τους ακραίους ομοφυλόφιλους. Για τους ομοφυλόφιλους, που ζούνε στα όρια. Ομως, την ίδια στιγμή είναι και μια ταινία για τους μοναχικούς. Για τους δυστυχισμένους! Κανένας ήρωας δε γελάει. Δε χαίρεται αληθινά. Είναι όλοι με την πλάτη στον τοίχο. Μέσα στις ενοχές και στη βία. Γεμάτη «παράξενες» επιθυμίες. Επιθυμίες, που δικαιώνουν τους στίχους με τους οποίους ξεκινάει η κριτική μας.

Η ταινία (γυρίστηκε το 1982) δεν είναι, φυσικά, «ταινία για όλη την οικογένεια». Ισως να είναι και για κανέναν! Ομως, αν φτάσεις στην αίθουσα, καλύτερα να μπεις στη «λογική» της. Οχι να συμφωνήσεις μαζί της. Οχι! Ομως, να τη δεις σοβαρά. Να μελετήσεις το πρόβλημα. Ετούτος ο κόσμος από πού ξεφυτρώνει; Αυτή η παρακμή από πού πηγάζει; Δε μιλάμε για «καθημερινά» άτομα. Μιλάμε για ανθρώπινες κορυφώσεις, ή, καλύτερα, καταπτώσεις!

Δυο κουβέντες για την κινηματογράφηση. Είναι εξαιρετική! Σε πολύ «στενά» ντεκόρ, σχεδόν μέσα σε «θεατρικά» τετραγωνικά, έχεις την αίσθηση πως βλέπεις έναν τεράστιο -σε έκταση- κόσμο, σε αδιάκοπη κίνηση! Βλέπεις καράβια που έρχονται και φεύγουνε. Ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν.

Παίζουν: Φράνκο Νέρο, Μπραντ Ντέιβις, Ζαν Μορό (εξαιρετική)