Πειράματα της ερευνητικής ομάδας του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ δείχνουν ότι η υποτιθέμενη ουσία που μεσολαβεί ανάμεσα στη σύναψη και τον πυρήνα του νευρώνα δεν είναι απαραίτητη. Η έντονη διέγερση του κυττάρου, είτε από επανειλημμένες πυροδοτήσεις μιας σύναψης, είτε από την ταυτόχρονη πυροδότηση πολλών συνάψεων μαζί, αποπολώνει την κυτταρική μεμβράνη, κάνοντας το κύτταρο να πυροδοτήσει το δικό του δυναμικό δράσης. Αυτό με τη σειρά του κάνει τα ευαίσθητα στη διαφορά δυναμικού κανάλια ασβεστίου της κυτταρικής μεμβράνης να ανοίξουν. Τα ιόντα ασβεστίου αλληλεπιδρούν με ένζυμα, που ενεργοποιούν στη συνέχεια τον παράγοντα μεταγραφής CREB, ο οποίος τελικά ενεργοποιεί τα γονίδια που παρασκευάζουν πρωτεΐνες που ενισχύουν τις συνάψεις. Ο πυρήνας του νευρώνα «ακούει» το ίδιο το κύριο αποτέλεσμα της λειτουργίας του κυττάρου (το δυναμικό δράσης) και με βάση αυτό «αποφασίζει» πότε θα ενισχύσει μόνιμα μια ή περισσότερες συνάψεις, κάνοντας μνήμη διαρκείας το γεγονός που πυροδότησε την αλληλουχία.