Ο Αντερσον είναι ένα είδος «διανοούμενου» κινηματογραφιστή θρίλερ, αν υπάρχει τέτοιου είδους κινηματογραφιστής. Δεν αρκείται - ίσως την αποφεύγει κιόλας - στην ωμή βία. Περισσότερο τη «βρίσκει» με την ατμόσφαιρα. Σαν ένας σημερινός μικρός Χίτσκοκ, ας πούμε. Τη «βρίσκει» με το «σκοτεινό» κόσμο που δημιουργεί. Τα πλάνα του, οι σκηνές του, με λίγη καλή διάθεση, μπορείς να τα δεις σαν δανεικές εικόνες από τα γραπτά του Κάφκα, του Ντοστογιέφσκι. Φυσικά, για να μη σηκωθούν από τον τάφο τους οι μοναδικοί συγγραφείς, χωρίς τη δική τους πνευματικότητα, την υπαρξιακή κοινωνική και φιλοσοφική τους αγωνία!..

Ο Αγρυπνος, στα μάτια κάποιου που αγαπάει τον κινηματογράφο, κάποιου καλοπροαίρετου, λειτουργεί σαν «δείγμα γραφής» των δυνατοτήτων του σκηνοθέτη. Αναγνωρίζεις την ικανότητα στην κατασκευή. Βλέπεις, όμως, και την έλλειψη προσανατολισμού. Γιατί το θέμα, και ο μονοδιάστατος τρόπος που το παραθέτει, όσο και να το στολίσεις με καλλωπιστικά, δεν μπορεί να γίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι. Μια εξωπραγματική ιστορία! Και σαν τέτοια που είναι, δεν μπορεί να δημιουργήσει άξια συναισθήματα.

Μετά από αυτή την παρατήρηση πέφτεις - αναγκαστικά - στη μελαγχολία. Γιατί όλοι οι συντελεστές της ταινίας έδειξαν ότι είναι σοβαροί επαγγελματίες. Ο πρωταγωνιστής, για παράδειγμα, έχασε 15 κιλά για να παίξει τον κεντρικό ρόλο! Και πλήρωσε αυτή τη θυσία με κίνδυνο της υγείας του. Και η μελαγχολία προκύπτει από το λογικό ερώτημα: αυτό το αποτέλεσμα δικαιολογεί αυτές τις θυσίες;

Ενας χειριστής τόρνου υποφέρει από αϋπνίες. Την πάθησή του τη γνωρίζει μόνον ο ίδιος. Οι αϋπνίες, όπως είναι φυσικό, του προκαλούν κούραση και, στη συνέχεια, διάφορες παραισθήσεις. Τα πάντα γύρω του γίνονται απειλητικά. Τίποτα δεν μπορεί να ελέγξει. Ακόμα και τον εαυτό του. Η ζωή του έχει γίνει ένας εφιάλτης. Ενας ανεξέλεγκτος εφιάλτης. Οι σχέσεις του με τους συναδέλφους του στο εργοστάσιο γίνονται προβληματικές. Το ίδιο και με τις δυο γυναίκες που συνδέεται (μια νοσοκόμα που μεγαλώνει ένα παιδί και του προσφέρει τρυφερότητα, και μια πόρνη που του προσφέρει σεξ). Προκαλεί ένα ατύχημα. Από εδώ και πέρα κάθε στιγμή είναι και ένας πόνος.

Εάν ο δημιουργός είχε εντάξει την ιστορία του Αγρυπνου σε κάποιο άλλο κοινωνικό περιβάλλον ή αν το ίδιο το περιβάλλον, στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία, είχε άλλες αντιρρήσεις και άλλες απαιτήσεις από τον Αγρυπνο, τότε θα μιλούσαμε για πραγματικό Κάφκα, για πραγματικό Ντοστογιέφσκι. Τώρα, απλώς, θαυμάζουμε τη δεξιοτεχνία και λυπούμαστε για την έλλειψη προσανατολισμού. Οσο καλή διάθεση και αν δείξουμε δεν μπορούμε να βρούμε άλλες αναφορές. Αναφορές που θα μας υποχρέωναν σε άλλο σεβασμό.

Παίζουν: Κρίστιαν Μπερίλ, Τζένιφερ Τζέισον, Αϊτάνα Σάντσεθ -Χιχόν.