Τα δικαστήρια ήταν κάπου εκατό μέτρα απ' το γυμνάσιο. Μια αίθουσα μεγάλη. Εδρανο ψηλό. Καθίσματα ξύλινα, σε πάγκους με ράχη. Μια πορτίτσα αριστερά, όπως κοιτάμε την έδρα και μπροστά της ο κλητήρας. Χάνονταν πίσω απ' την πόρτα εκείνη άνθρωποι, που άκουγαν τ' όνομά τους. Ηταν οι μάρτυρες, μου είπαν. Ο κατηγορούμενος στον πάγκο του. Ο εισαγγελέας, βλοσυρός κι ο πρόεδρος, αχ αυτός ο πρόεδρος...

Οχι, δεν έγινα δικαστής, μήτε δικηγόρος. Δουλευτής της γης έμεινα. Γνήσιο εγγόνι του Ησιόδου. Τον θυμάμαι, όμως, εκείνον τον δικαστή τώρα που διαβάζω κι ακούω πράματα και θάματα, για τους δικαστές. Χάλασαν οι άνθρωποι. Τό 'πα και έχασα την ησυχία μου. Εγώ ξέρω ότι χαλάει το φύτρο, γιατί τό 'φαγε το σκουλήκι ή γιατί έπεσε βαθιά ο σπόρος και χάλασε στην υγρασία. Ξέρω ότι παγώνει ο ανθός, επειδή η θερμοκρασία τέλη Μάρτη έπεσε κάτω από το μηδέν. Ξέρω, δηλαδή, ότι κάθε τι που χαλάει, έχει το αίτιό του. Πώς χάλασαν και οι δικαστές;

Κουτή ερώτηση, τ' ομολογώ. Ολοι αυτοί, που λένε ότι μάχονται τη διαπλοκή, ξέρουν και το ανίατο της ασθένειας. Εμένα μ' ενδιαφέρει, που ο γείτονάς μου δεν το ξέρει κι ας είναι ένας καλός γεωργός. Γιατί μ' ενδιαφέρει; Α, γιατί αυτός είναι το στήριγμα του συστήματος της διαπλοκής και αρπαχτής. Στο όνομα της αριθμητικής δημοκρατίας συντηρούν τα σύστημα αυτό. Γι' αυτό θέλω ο ίδιος να πάρει την υπόθεση της διακυβέρνησης στα χέρια του, όπως ακριβώς του χωραφιού του. Ξέρω ότι θα σοδειάσει καλά, αν το κάνει. Πότε θα το κάνει;