Αγαπητοί σύντροφοι,

Βρισκόμαστε ήδη 15 χρόνια από τα γεγονότα του 1989 και 20 χρόνια από το ξεκίνημα της «περεστρόικα». Αποδείχτηκε περίτρανα από τη ζωή ότι το να μη διαλυθούμε ήταν πολύ σωστό. Η πορεία μας αυτά τα 15 χρόνια έδειξε ότι όταν έχουμε ξεκάθαρες θέσεις, όταν βαδίζουμε αταλάντευτα στο δρόμο του μπολσεβικισμού και τον κόσμο θα κερδίζουμε και το δρόμο στους ρεβιζιονιστές θα φράζουμε. Δεν πρέπει να μας απογοητεύει η μακρόχρονη διαδικασία του αγώνα, κάθε μορφή τέτοιας απογοήτευσης οδηγεί στην ενσωμάτωση στο σύστημα.

Στο μόνο θέμα που θέλω να σταθώ διεξοδικά είναι στο γιατί φτάσαμε στις ανατροπές. Ασχολήθηκαν με το θέμα το 14ο και το 15ο συνέδριο και ένα πανελλαδικό σώμα το 1995. Βήματα θετικά σ' αυτήν την κατεύθυνση πολλά και αισιόδοξα, χωρίς όμως τελικό συμπέρασμα.

Εχει λεχθεί ότι από τις βασικές αιτίες των ανατροπών είναι η επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο Κ. Κίνημα και επικεντρώνουμε στο 1985 - 89. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι λίγο από την αλήθεια. Και κάτι πιο επικίνδυνο, αφήνουμε παράθυρο στο να ξαναγίνουν. Ο,τι λάθη και να χρεώσει κανείς στους σ. Λένιν και Στάλιν ένα είναι σίγουρο, ότι για τις ανατροπές δεν ευθύνονται. Αυτές προήλθαν από εσκεμμένες ενέργειες. Ο εχθρός πάντα δουλεύει είτε ανοιχτά είτε υποχθόνια. Κατόρθωσαν να αναριχηθούν στην ηγεσία του πανενωσιακού κομμουνιστικού κόμματος των μπολσεβίκων από έλλειψη στελεχών λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και έφτασαν στο σημείο στις 5 Μάρτη του 1953 να δολοφονήσουν τον Ι.Β. Στάλιν μετά από πραξικόπημα και στο 20ό Συνέδριο να επικρατήσουν οριστικά το 1956. Εδώ είναι το κλειδί του ό,τι συνέβη. Σιγά - σιγά με τη μέθοδο της διολίσθησης και της καταδίκης των δήθεν εγκλημάτων του Στάλιν στήθηκε όλο το σκηνικό. Το ΠΚΚΜπ έγινε ΚΚΣΕ. Η ταξική πάλη και η συνέχισή της έγινε κράτος δικαίου για όλους, ο προλεταριακός διεθνισμός εθελοντών έγινε πολιτική επιβολής με βίαιο τρόπο της γνώμης των οπορτουνιστών.

Τα παραδείγματα πολλά και παντού. Καθαιρέσεις ΓΓ κομμουνιστικών κομμάτων σωρηδόν. Π.χ. Ρακόσι (Ουγγαρία), Γκότβαλντ (Τσεχοσλοβακία), Τσερβένκοβ (Βουλγαρία) 1956. Ανατροπή Βάλτερ Ούλμπριχτ (Γερμανία) 1971, όπως επίσης και η ρήξη με το ΚΚ Κίνας. Τα ίδια και χειρότερα και στο δικό μας Κόμμα. Επειδή η ηγεσία του Κόμματός μας καταδίκασε την πολιτική αυτή μέσα μάλιστα στο 20ό Συνέδριο η απάντηση των ρεβιζιονιστών ήταν θηριωδία. Σήκωσαν το γραμματέα μας μέσα από το συνέδριο έστησαν μια επιτροπή 6 κομμάτων και με την πραξικοπηματική 6η Ολομέλεια καθαίρεσαν τους σ. Μπαρτζιώτα, Ζαχαριάδη και παρέδωσαν το Κόμμα σ' αυτούς που συνθηκολόγησαν στο Λίβανο, στην Καζέρτα, στη Βάρκιζα.

Στη συνέχεια άρχισε το κυνήγι των μαγισσών. Οποιος από τους Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες δεν υπέκυπτε άρχιζαν οι διώξεις. Ο σ. Ν. Ζαχαριάδης έμεινε 17 χρόνια (1956 - 1973 εξόριστος σε Μποροβίτσι και Σοργκούτ με αλλαγμένο όνομα (Νικολάγεφ) διαγραμμένος από το Κόμμα με ψεύτικη κατηγορία του προδότη.

Στις εκλογές το Φλεβάρη του 1956 η δημοκρατική ενότητα πήρε 48,15% και 132 έδρες και η ΕΡΕ 47,38% και 165 έδρες λόγω του εκλογικού νόμου. Στις 11 Μαΐου του 1958 η ΕΔΑ πήρε 24,42%. Αυτή ήταν η σεχταριστική πολιτική της ηγεσίας του κόμματος με τον Ζαχαριάδη.

Ας δούμε τώρα και την πολιτική των φωστήρων του ρεβιζιονισμού που θα μας έσωζαν. Διάλυση παράνομων οργανώσεων και λειτουργία της ΕΔΑ ως Κόμμα από συνεργασία κομμάτων θεωρίες περί ειρηνικής συνύπαρξης και εθνικής αστικής τάξης που θα συμπράξει μαζί μας, θεωρίες για συγκοινωνούντα δοχεία. ΕΔΑ με κέντρο όλα αυτά τα εξόχως επαναστατικά τα πληρώσαμε από το 1956 - 1989. Βρεθήκαμε, λοιπόν, το 1974 με έναν πραγματικά λαϊκό ηγέτη τον σ. Χ. Φλωράκη στην ηγεσία και γύρω του νεότερα στελέχη γαλουχημένα στον οπορτουνισμό και το βόλεμα.

Ετσιν με σμπαραλιασμένη τη στρατηγική που απαρνηθήκαμε και βαδίζοντας δεξιόστροφα φτάσαμε το '89 να απορούμε τι μας συνέβη. Να μιλάμε για συνασπισμούς, για περεστρόικες και για γκλάσνοστ.

Το συμπέρασμα που βγαίνει σύντροφοι, είναι ένα και μοναδικό. Ο σοσιαλισμός δεν απέτυχε ούτε είχε προβλήματα σαν ιδεολογία. Οσο υπήρχαν μπολσεβίκικες ηγεσίες προχώραγε μπροστά, όταν επικράτησαν οι προδότες δολοφονήθηκε.

Καταδίκη λοιπόν της δολοφονίας του Ι.Β. Στάλιν, καταδίκη του ό,τι επακολούθησε από το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ και μετά στο κομμουνιστικό κίνημα. Επίσης το 17ο Συνέδριό μας πρέπει με πανηγυρική απόφαση να αποκαταστήσει τον σ. Ν. Ζαχαριάδη και όσους διώχτηκαν από την ΚΟ Τασκένδης. Με αυτές τις αποφάσεις και με δεδομένη τη σωστή πορεία των 15 χρόνων μετά το 1989, μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πού βαδίζουμε και το σπουδαιότερο έτσι και μόνο έτσι ο ρεβιζιονισμός θα είναι στη γωνία μαζί με το δίδυμο αδελφάκι του τον Αριστερισμό.

Με τις καλύτερες ευχές για επιτυχία του συνεδρίου σας χαιρετώ.

ΛΔ Κορέας και Κούβα μας δείχνουν το δρόμο της τιμής

Συντροφικά

Μπαλτσαβιάς Γεράσιμος

Σαλαμίνα