Ρέιντζερ είναι οι πνευματικοί γιοι του ελεήμονος, φιλάνθρωπου μακαρίτη πια Αβέρωφ. Εκαναν την εμφάνισή τους στα πανεπιστήμια και με τον τσαμπουκά τους διέλυαν τις συνελεύσεις.

Πρώτος ρέιντζερ της νέας εποχής ο Μεϊμαράκης. Η οδοντόπαστα της Νέας Δημοκρατίας, που ανακάλυψε ως άλλος Κολόμβος τους καλούς τρόπους. Παρά το γέλιο - παστέλι και τη δημοκρατικότητα προς όλα τα κόμματα, με κόπο μπορεί να συγκρατήσει την ειρωνεία και τη σιγουριά ότι «είμαστε εδώ και θα μείνουμε όσο θέλουμε».

Δεύτερος κυβερνητικός ρέιντζερ ο Μιχαλολιάκος. Οσο κι αν προσπάθησε, δεν του βγήκε σε τίποτα ο σύγχρονος πολιτισμός. Στήνεται όπως παλιά, βρίζει με την κοιλιά του όπως παλιά, είναι ο τύπος του ανθρώπου που θέλει να γίνει αρκούδα. Αξιοθρήνητος μέχρι δακρύων (από το πολύ γέλιο), μας βοηθάει να έχουμε μια καθαρή εικόνα της κυβέρνησης. Γιατί, αν αρχίζει μια ομιλία με χριστοπαναγίες προς τους δικούς του συνδικαλιστές (καλά να πάθουν!), φανταστείτε τι περιμένει τους άλλους, εμάς.

Μπορεί ν' αλλάξει ένας ρέιντζερ; Κάπως δύσκολο. Οταν έχεις χτυπηθεί από τα γεννοφάσκια σου από την ανίατη αρρώστια της εξουσίας, με την πρώτη ευκαιρία εύκολα απλώνεις χέρι πάνω στους άλλους. Αν στα πανεπιστήμια ο ρέιντζερ έδερνε, τώρα έχει αναβαθμιστεί: τα ΜΑΤ είναι δικά του. Είτε μέσα είτε έξω από την εξουσία, ο ρέιντζερ είναι καταδικασμένος να παραμένει ημιμαθής, ατάλαντος, ένα απολίθωμα από τα λίγα που μας πρόσφερε ο μακαρίτης Αβέρωφ.