Το κύριο ζήτημα που τίθεται προς προβληματισμό, εξέταση και λύση από την ΚΕ του Κόμματος στις Θέσεις της για το 17ο Συνέδριο είναι τούτο: Κατά πόσο το κομματικό δυναμικό (από την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ) έχει αφομοιώσει σε βάθος την προγραμματική μας στρατηγική για το ΑΑΔΜ και το σοσιαλισμό και τη διαλεχτική της σύνδεση με την τακτική μας στο (όποιο) κίνημα, στις δοσμένες συνθήκες. Είναι ένα ζήτημα βαθύ, που ακουμπάει πλευρές της καθημερινής δουλιάς κάθε κομμουνιστή και ΚΝίτη, και που χωρίς αμφιβολία η σωστή του τοποθέτηση, με βάση την εμπειρία της ανασυγκρότησης 1991 - 2004 θα βοηθήσει ολόπλευρα το Κόμμα στη μετασυνεδριακή του πορεία.

Να ξεκινήσω από ένα ζήτημα του εποικοδομήματος: Πολύ αδύναμη είναι όχι η παρέμβασή μας στα ΜΜΕ (αυτή σε μεγάλο βαθμό δεν εξαρτάται από την υποκειμενική μας βούληση) αλλά η πραγματεία πάνω στην επίδραση των ΜΜΕ στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι γεγονός πως στο συγκεκριμένο ζήτημα υστερούμε, είτε αναπαράγοντας μηχανιστικά το σχήμα βάση - εποικοδόμημα είτε προσχωρώντας σποραδικά σε αντιμαρξιστικές αντιλήψεις του τύπου «η συνείδηση κατασκευάζεται/ στρεβλώνεται από τα παντοδύναμα ΜΜΕ», μη διαπαιδαγωγώντας το λαό στη βάση του ότι είναι οι παραγωγικές σχέσεις και η φύση του καπιταλισμού, ο παρασιτισμός της αστικής τάξης που γεννούν την κυρίαρχη σήμερα ιδεολογία, η οποία ΕΠΕΙΤΑ εμπεδώνεται μέσα από τα ΜΜΕ και αγκαλιάζει και το μη παραγωγικό κομμάτι του πληθυσμού.

Είναι σημαντικό ένα μέρος της δραστηριότητας του ΚΜΕ να προσανατολιστεί στην έρευνα των περί τα Μέσα φαινομένων, δεδομένου ότι η νεολαία του τόπου μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια προσπάθεια κατάφωρης διαστρέβλωσης της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας με την προβολή ως μαρξιστικής κάθε αναθεωρητικής και αστικής αντίληψης, πασπαλισμένης με ολίγη από ...Μαρξ (τελευταία πάει με όλα!), ειδικά στα αντίστοιχα πανεπιστήμια, όπου βασιλεύουν ο Αλτουσέρ, η σχολή της Φραγκφούρτης κλπ.

Ενα σημείο που πρέπει να προσεγγίζουμε με πολλή προσοχή είναι η σύνθεση του προλεταριάτου. Είναι κοινός τόπος για όλους τους καθαρά σκεπτόμενους ότι το προλεταριάτο αυξάνεται απόλυτα και σχετικά (οι αναθεωρητές το βλέπουν να... εξαφανίζεται!). Ωστόσο η παρέμβασή μας και η εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω είναι ένας μονόπλευρος προσανατολισμός στο στενά εργοστασιακό προλεταριάτο και στο δημόσιο τομέα (που στη συντριπτική του πλειοψηφία ΔΕ στελεχώνεται από εργαζόμενους παράγοντες υπεραξία), αφήνοντας απ' έξω το όλο και αυξανόμενο κομμάτι των πνευματικά εργαζόμενων και γενικά των μισθωτών του τριτογενούς τομέα, συμβάλλοντας και εμείς αθέλητα στην καλλιέργεια τέτοιων αντιλήψεων. Είναι σημαντικό και πρέπει να συνεκτιμηθεί πως σ' αυτούς τους χώρους η εργοδοσία έχει βρει πολυπλοκότερους και αποτελεσματικότερους τρόπους για να χτυπάει το συνδικαλισμό και την ταξική αλληλεγγύη, άρα η αποστολή μας είναι δυσκολότερη και απαιτεί ανέβασμα του πήχη των απαιτήσεων.

Οσον αφορά στο δυναμικό της ΚΝΕ, το κεντρικό πρόβλημα - ζήτημα των θέσεων, όπως είναι λογικό, εμφανίζεται οξύτερο, και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Χρέος του Κόμματος είναι, κατά τη γνώμη μου, να ενισχύσει την κομματικότητα της ΚΝίτικης βάσης με πολιτικά (και οργανωτικά) μέτρα, τη δημιουργική εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και το διαπαιδαγωγητικό ρόλο που πρέπει να παίζει το ίδιο και η Οργάνωση.

Ισως οι Θέσεις, αν και κατανοητό λόγω της θεματικής του Συνεδρίου, να δίνουν λαθεμένα προς τους εξωκομματικούς μια εντύπωση εσωστρέφειας. Ωστόσο, το να σκύψουμε στην πολιτικοϊδεολογική μας ισχυροποίηση θα μας δώσει και δυναμική για να βγούμε στις μάζες με άλλον αέρα. Ράπισμα στους διαστρεβλωτές οπορτουνιστές σοσιαλδημοκράτες αποτελεί επίσης η γερή και τεκμηριωμένη αυτοκριτική της ΚΕ μπροστά στο Κόμμα, την ΚΝΕ, το λαό.

Για την ισχυροποίηση του Κόμματος από δω και πέρα θεωρώ πως είναι αναγκαίο: Αφ' ενός να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τις ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις της δεκαετίας του '80 περί δυνατότητας δημοκρατικού αντιμονοπωλιακού προγραμματισμού της οικονομίας στο έδαφος του καπιταλισμού (έχει γίνει προγραμματικά, απλά να δηλωθεί καθαρά και ξάστερα για να γίνει κτήμα της κομματικής βάσης). Αφ' ετέρου να κάνουμε ξεκάθαρο πως για μας λαϊκή οικονομία σημαίνει σοσιαλισμός και λαϊκή εξουσία δικτατορία του προλεταριάτου. Ναι, οι σύμμαχοι στο ΑΑΔΜ μπορεί να τα ορίσουν διαφορετικά, αλλά χρέος του λενινιστικού επαναστατικού κόμματος είναι να αναδεικνύει τη σωστή και επαναστατική θέση του Λένιν πως μεταξύ ΚΜΚ και σοσιαλισμού δεν υπάρχει ενδιάμεσο σκαλοπατάκι στην κοινωνική εξέλιξη. Τα ερμαφρόδιτα καθεστώτα εκφυλίζονται κατά κανόνα αντεπαναστατικά.

Για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ: Ας κρίνουν οι σύνεδροι αν είναι της παρούσης η εξέταση του θέματος, ωστόσο νομίζω πως, όταν γίνει η κριτική, πρέπει να είναι συντριπτική. Ενα συνέδριο που πετάει στα σκουπίδια τη - διατυπωμένη ξεκάθαρα στον «Αριστερισμό» - αντίληψη του Λένιν για την όξυνση της ταξικής πάλης το πρώτο τουλάχιστο διάστημα (δεκαετίες θα έλεγα εγώ) της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και ολόκληρο το μαρξιστικό επιστημονικό έργο του χαλύβδινου, αληθινά μεγάλου επαναστάτη Ι.Β. Στάλιν (μέχρι και απόκρυψη τόμων 14 - 17 των Απάντων του!!!) πρέπει να λειτουργεί ως παράδειγμα προς ιδεολογική αποφυγή.

Να θέσω, με βάση το προηγούμενο, κι έναν προβληματισμό: Εφ' όσον θεωρούμε το σοσιαλισμό κοινωνία ατελή, ανώριμο κομμουνισμό, κομμουνισμό με έντονα τα αποτυπώματα του προηγούμενου κοινωνικού συστήματος, το κοινωνικό καθεστώς που προετοιμάζει την επιστροφή στον καπιταλισμό είναι σοσιαλιστικό; Η μετά το 1956 πορεία του σοσιαλιστικού μπλοκ (θεωρίες περί παλλαϊκού κράτους, θεωρία του λαχανόκηπου μεταξύ ΕΣΣΔ και υπολοίπων σοσιαλιστικών χωρών, εμφάνιση μορφών ατομικής ιδιοκτησίας, ΔΑΣΕ 1975, καταχρέωση με δάνεια από τον ιμπεριαλισμό, δυσλειτουργία σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αντιδιεθνιστική συμπεριφορά προς την περήφανη αντιρεβιζιονιστική ΛΣΔ της Αλβανίας κλπ.) οδηγεί αναπόφευκτα σε αμφιβολίες για το κατά πόσο το κοινωνικό καθεστώς στην Ανατολική Ευρώπη από τη δεκαετία του '60 ήταν όντως σοσιαλιστικό ή ήταν ρεβιζιονιστικό, προετοιμάζοντας την γκορμπατσοφική μετάβαση στον αγνό καπιταλισμό.

Πρέπει να τοποθετήσουμε, σύντροφοι, θαρρετά και χωρίς ταλάντευση την «Αγία Τριάδα» του σύγχρονου ρεβιζιονισμού Χρουστσόφ - Μπρέζνιεφ - Γκορμπατσόφ στο Μουσείο του Οπορτουνισμού δίπλα στο Μπέρνστάιν και στον Κάουτσκι, να βρούμε το χαμένο νήμα με τον αυθεντικό σοσιαλισμό 1917 - 1953, να μελετήσουμε βαθιά, δίπλα στα έργα των τριών κλασικών μας, ΚΑΙ τα έργα του Ι.Β.Στάλιν, επίκαιρα και πολύτιμα όσο ποτέ για την πάλη ενάντια στο δεξιό και «αριστερό» οπορτουνισμό, που σήκωσε κεφάλι μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές (1956 και 1989 - 1991). Παράλληλα, μπορούν να αξιοποιηθούν και τα έργα μαρξιστών θεωρητικών και επαναστατών μικρότερου βεληνεκούς (π.χ. Ε. Χότζα), που με συνέπεια στάθηκαν πολέμιοι του χρουστσοφισμού, αναδεικνύοντας την ταξική αντεπαναστατική του φύση και τα αίτια της επικράτησής του.

Και κάτι τελευταίο: Είναι πολύ σημαντικό ότι το Κόμμα αναγνωρίζει κάποιες αντιλήψεις της μεταπολίτευσης ως ένα από τα αίτια της καθυστέρησης στην αφομοίωση του στρατηγικού μας στόχου ως άμεσου και επιτακτικού. Ο ευρωκομμουνισμός, που με τις διάφορες μορφές του ταλανίζει το κομμουνιστικό κίνημα μέχρι και σήμερα, σαν παράγοντας ενσωμάτωσης και απόρριψης του άλματος/ επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, φύτρωσε στο έδαφος του χρουστσοφικού αναθεωρητισμού, είχαν ίδια ταξική ουσία και βάση, γι' αυτό και η κρίση του '68 δεν αποκάθαρε το Κόμμα από τα μικροαστικά σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία και αντιλήψεις (αυτό έγινε, οδυνηρά έστω, το 89-91, με NAP - ΣΥΝ). Πρέπει το θάρρος και το αυτοκριτικό πνεύμα που δείχνουμε για το πρόσφατο παρελθόν να το επεκτείνουμε και στο λιγότερο πρόσφατο, να κλείσουμε μια για πάντα τους λογαριασμούς μας με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος για να πάμε μπροστά.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ - ΛΕΝΙΝ- ΣΤΑΛΙΝ

ΖΗΤΩ ΤΟ 17ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΤΙΜΗΜΕΝΟΥ ΚΚΕ

Γιώργος - Βλαδίμηρος Παυλόπουλος

ΤΟ Πανεπιστημίου Αθήνας

ΚΝΕ