Απόσταγμα ψυχής η συναυλία του, ήταν σμιλεμένη με κομμάτια - σταθμούς της τριανταπεντάχρονης δημιουργικής πορείας του και της συνάντησής του με σημαντικούς Ελληνες συνθέτες και στιχουργούς: Θεοδωράκη, Μούτση, Ζαμπέτα, Λεοντή, Τόκα, Μικρούτσικο, Ελευθερίου και τόσους άλλους. Τραγούδια αγαπημένα, χαραγμένα στη μνήμη, πλημμύρισαν το στάδιο, αποκαλύπτοντας το γνήσιο λαϊκό χρώμα της φωνής και την πλούσια ερμηνευτική γκάμα του τραγουδιστή, που, σύμφωνα με τον Θ. Μικρούτσικο, αποτελεί τη «συνισταμένη της φωνής του Ελληνα». «Καλησπέρα. Ευχαριστώ την ΕΕΔΥΕ για την πρόσκληση, εσάς που είστε εδώ και κάποιους που λείπουν, αλλά είναι μαζί μας», ήταν τα λόγια του Δ. Μητροπάνου, μόλις ανέβηκε στη σκηνή, για να ξεκινήσει τη μουσική διαδρομή του από τις «Θάλασσες», το «Σ' αναζητώ», την «Ανοιξη», το «Ανεπίδοτο», το «Εντελβάις», το «Πλανόδιοτσίρκο»...

«Στα καλντερίμια συζητούν ως το πρωί οι γειτόνοι/ κι ας σκοτεινιάζει ο καιρός και στις καρδιές νυχτώνει....» και οι φωνές ενώθηκαν στα τραγούδια των Δήμου Μούτση - Μάνου Ελευθερίου: «Αλλος για Χίο τράβηξε», «Η σούστα πήγαινε μπροστά», «Ο χάρος βγήκε παγανιά». Οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν στα «Κύθηρα», στο «Τρένο», στα «Καλοκαίρια και χειμώνες», ενώ οι γενιές συναντήθηκαν στα βήματα του ζεϊμπέκικου, μέσα απ' τα «Λαδάδικα», το «Μια στάση εδώ», το «Κλαίει απόψε η γειτονιά», το «Δώσε μου φωτιά ν' ανάψω». Και ο χορός άναψε στο άκουσμα της γλυκιάς «Θεσσαλονίκης» του αξέχαστου Γιώργου Ζαμπέτα, ενώ η «Ρόζα» του Θ. Μικρούτσικου μας θύμισε για το «πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία...».

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με δύο νέους, αξιόλογους ερμηνευτές επί σκηνής: Την Στέλλα Χροναίου και τον Νίκο Κουρουπάκη. «Τι ωραία που είναι η αγάπη μου», το πρώτο κομμάτι από την Στ. Χροναίου για ν' ακολουθήσουν ο «Απρίλης», το «Ενα δειλινό», η «Μυρτιά», η «Περσεφόνη», η «Προδομένη μου αγάπη», τα «Δυο πουλιά» και άλλα κομμάτια χαραγμένα στη συνείδηση του λαού μας. Οπως αυτά, που παρουσίασε ο Δ. Μητροπάνος στο δεύτερο μέρος της συναυλίας. Σε αυτό το «μικρό δάσος» των τραγουδιών με τ' απλωμένα φύλλα και κλαδιά στις ψυχές μας, σε αυτό το «δάσος» που φωλιάζουν πουλιά, μύθοι, άνθρωποι, συνυπήρχε ο μουσικός λόγος του Μ. Θεοδωράκη, του Χρ. Λεοντή, του Δ. Μούτση, του Θ. Μικρούτσικου. Η «Πιρόγα» μας οδήγησε στο «πεδίο βολής που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» και στο «Δε λες κουβέντα» έσμιξε ο πόθος «για μια διέξοδο, μια αλλιώτικη ζωή». Η χτισμένη με αίμα «Δραπετσώνα» έδωσε τη θέση της στο «Ενα δειλινό» και στον «Ξύλινο σταυρό», που «είναι ο γιος του καθενός». Η προτροπή, ίδια σε κάθε σκοτεινή περίοδο της ιστορίας μας: «Προχωρήστε πάντα εμπρός». Για ν' ακολουθήσει το «Ενα το χελιδόνι» και «Της Δικαιοσύνης», ο ήλιος ο νοητός... Η συναυλία έκλεισε με το «Δοξαστικό» από το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού», το έργο που έχει χαρακτηριστεί από τον Μ. Θεοδωράκη ως σύγχρονη λαϊκή τραγωδία και που με εξαιρετική επιτυχία παρουσίασε το περασμένο καλοκαίρι ο Δ. Μητροπάνος: «Ενωθείτε βράχια βράχια/ ενωθείτε χέρια χέρια/ Τα βουνά και τα λαγκάδια πιάστε το τραγούδι/ Πολιτείες και λιμάνια μπείτε στο χορό/ Σήμερα παντρεύουμε τον Ηλιο/ τον Ηλιο με τη νύφη τη μονάκριβη, την Πασχαλιά...». Ηταν η κορύφωση της βραδιάς του τραγουδιού και της ειρήνης.

Ο Δ. Μητροπάνος απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ένας τραγουδιστής, που με συνέπεια «βαδίζει» στους «δρόμους» του ελληνικού τραγουδιού, αποκαλύπτοντας συνεχώς νέες πτυχές των μεγάλων ερμηνευτικών του δυνατοτήτων. Η πηγαία λαϊκή φωνή του καταφέρνει να συγκινεί, όχι μόνο εκείνους που τον γνώρισαν από τα πρώτα του βήματα, αλλά και τις νεότερες γενιές. Ισως γιατί μιλά τη «γλώσσα» της αλήθειας, που οδηγεί στα βάθη της ψυχής και της ελπίδας.