«Αν ασκώντας υπερβολική βία στα πράγματα κατά τη μετάφραση του νοήματος του Πολυτεχνείου (και με άρρητο πλην ευδιάκριτο στόχο να εξυπηρετήσουμε τρέχουσες κομματικές ανάγκες ή πολιτικές βλέψεις), καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η εξέγερση αποτέλεσε το επιστέγασμα της λαϊκής ενότητας, τότε ουσιαστικά θα ακυρώσουμε τον πολιτικό χαρακτήρα της. Μειονότητα ήταν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, μειονότητα κι όσοι τους συμπαραστάθηκαν εμπράκτως (όπως μειονότητα ήταν και όσοι αντιστάθηκαν στη δικτατορία και πλήρωσαν την ελευθεροφροσύνη τους). Και μπορεί να συντονίστηκαν στα ίδια συνθήματα και τελικά να ενώθηκαν μπροστά στην απειλή του θανάτου, αλλά έφτασαν ως εκεί από διαφορετικούς ιδεολογικούς δρόμους. Το Πολυτεχνείο ήταν ένας μικρός εμφύλιος, και μάλιστα με άοπλη τη μία παράταξη, και έτσι βιώθηκε και στα πρώτα τουλάχιστον μεταπολιτευτικά χρόνια. Μάλλον δε χωράει λοιπόν στα σημερινά σχήματα που προωθούν γενικά και αόριστα τη συναίνεση».

Αυτά γράφει στο πρωτοσέλιδο σχόλιο της χτεσινής «Καθημερινής» ο Παντ. Μπουκάλας και τα σημειώνουμε, γιατί αποτελούν μια αξιοπρόσεκτη, για τις μέρες μας, προσέγγιση των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Θα μας επιτρέψει ο συνάδελφος, όμως, να σημειώσουμε στο διπλανό σχόλιο ορισμένες ακόμη πλευρές, που αναδείχνουν οι διαπιστώσεις του.