1. Πρέπει κάποτε, επιτέλους, να πάψει η ακατάσχετη φλυαρία για το ρόλο των διανοουμένων στη ζωή μας. Οσο οι ίδιοι δεν μπορούν να «σκέφτονται με κόσμο» (θυμίζοντας αυτό που έλεγε ο Ροντέν ότι ο γλύπτης «σκέφτεται με μάρμαρο») θα κάνουν κύκλους, δαγκώνοντας την ουρά τους αενάως και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είναι ιδανικές Φιλιππινέζες για την εξουσία. Μην τρελαθούμε εντελώς, δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε τους ρόλους. Τι πρέπει να κάνει το κίνημα; Να εκπαιδεύει λαγωνικά, με μοναδικό σκοπό να ξετρυπώνουν διανοούμενους που τελούν εν αφασία μέσα σε νευρώσεις πολυτελείας; Οι διανοούμενοι πρέπει μόνοι τους, αν όντως πυρπολούνται, να συναντήσουν με κάθε τρόπο την πρώτη ύλη τους, που είναι ο κόσμος, αυτός ο μικρός και μέγας. Είναι το ελάχιστο χρέος τους σ' αυτούς τους καιρούς όπου δεν υπάρχει ανάγκη αποκρυπτογράφησης της πραγματικότητας, η οποία ανερυθρίαστα παραδίδει τους αριθμούς της: 100.000 νεκροί Ιρακινοί, σε δραματική εξέλιξη η γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων από τους Σιωνιστές του Σαρόν, και μια κηρυγμένη διάλυση άνευ όρων και ορίων του πολιτισμού των Δυτικών.

2. Πρέπει να γίνουμε πιο αποφασιστικοί απέναντι στο Συνασπισμό. Δεν μπορούμε να έχουμε ουδεμία σχέση με τους καιροσκόπους του, ούτε με τη μόνη αλήθεια τους, που δεν είναι άλλη από τη σταδιακή αφομοίωση, νέκρωση και, τελικά, ανάσταση μέσα στο σύστημα. Οποιαδήποτε επαφή «στενού τύπου» θα θύμιζε την εκβιαστική συντήρηση στη ζωή ενός κλινικά νεκρού. Σε μια τέτοια περίπτωση, για καθαρά ανθρωπιστικούς και παιδαγωγικούς λόγους, προτείνω ευθανασία.

3. Για τους τέως μελλοντικούς συντρόφους που φωνάζουν δείχνοντας το επαναστατικό τους ρολόι, που σταμάτησε το 1990 με τις γνωστές εξελίξεις στις ανατολικές χώρες, τι να πω; Θεωρούν πως, αφού άλλαξαν παγκοσμίως οι συσχετισμοί, δεν είναι δυνατόν να μην αλλάξει και η δική τους στάση και να μην αποφασίσουν να εκσυγχρονιστούν, κρίνοντας βέβαια εκείνοι πότε το κίνημα θα δει θεού πρόσωπο. Με το δικαίωμα της αγάπης, τους καταλογίζω επιπολαιότητα, γιατί αλίμονο αν άλλαζα κάθε φορά που αλλάζουν τα γεγονότα μπροστά μου.

4. Οσο πιο πολύ πλησιάζει κανείς εκπροσώπους της κυρίαρχης ιδεολογίας που κατοικούν στο κέντρο του θεάματος τα χάνει. Ολοι μοιάζουν μεταξύ τους όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην όψη. Αν ο Νίτσε τούς είχε γνωρίσει, δε θα έγραφε ποτέ ότι «όποιος ζει για να πολεμά έναν εχθρό, έχει κάθε λόγο να φροντίζει για την επιβίωση αυτού του εχθρού».

5. Αναγνωρίζοντας την επαναστατική ηθική ως μονοδική κατάσταση ελευθερίας, επαναλαμβάνω κι εγώ από το Ημερολόγιο ενός αγνώστου του Ζαν Κοκτώ τα λόγια: «Η ιδιαίτερη ηθική μου μπορεί να φαίνεται εντελώς ανηθικότητα σ' αυτούς που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους για κάτι που είναι ψέμα, ή σ' αυτούς που ζουν στην πλήρη σύγχυση όπου το ψέμα τούς φαίνεται αλήθεια και η αλήθεια μας μοιάζει στα μάτια τους με ψέμα».

6. Γυρνώντας μέσα στη νύχτα, τυχαία έπεσα πάνω στη βιτρίνα ενός κρεοπωλείου. Είδα μπλε έντονα φωτάκια να στολίζουν το κρεμασμένο πάντα ανάποδα αρνί. Αυτή η εικόνα θεωρώ ότι εκπροσωπεί επάξια την πατρίδα μας. Θα έπρεπε οι απανταχού σπουδαστές όλων των σχολών να μελετούν αυτή την εικόνα, αποτυπώνοντάς την με κάθε τρόπο και δίνοντας ο καθένας τη δική του ερμηνεία.