Το zeitgeist - το «πνεύμα των καιρών» - λένε, ευνοεί τους πολιτικούς - διαχειριστές. Αυτού του τύπου οι ηγέτες συνήθως δε μασκαρεύουν τις πολιτικές τους (είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δε θέλουν, είτε γιατί σε τελευταία ανάλυση δε χρειάζεται) πίσω από ρητορικά σχήματα. Αντίθετα, «διαφημίζουν» τις επιλογές τους, πράγμα που μοιάζει να ισχύει πολύ περισσότερο σε περιπτώσεις «υποτελών» χωρών, για να δανειστούμε την ορολογία του Μπρεζίνσκι. Ετσι, η Γκλόρια Αρόγιο, η πρόεδρος των Φιλιππίνων - μιας χώρας, που, ειρωνικά, έχει μακρά ιστορία αντίστασης στην αποικιοκρατική και την ιμπεριαλιστική ληστεία... - είναι «φυσικό» να δηλώνει ότι η πρόσδεση της Μανίλας στο άρμα των ΗΠΑ και η συμμετοχή της στο λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» είναι «αμοιβαία επωφελής»... διότι «μας έχει δώσει τη δυνατότητα να αναβαθμίσουμε τον στρατό μας και τις Ενοπλες Δυνάμεις, ώστε να κερδίσουμε και τις δικές μας μάχες στο εσωτερικό». Τι σαφέστερο;